نظرات کاربران درباره کتاب کجا می‌ریم بابا؟

نویسنده در مورد زندگی با فرزند معلولش صحبت میکنه. غم انگیزه . صحنه هایی را به تصویر میکشه که این اتفاق تلخ ملموس تر میشه. خوندن این کتاب برای من باعث شد از خدا بیش از قبل و بسیار عمیق تر سپاسگزاری کنم... بابت اینکه من را مادر فرزندی طبیعی قرار داد. به جای اینکه به فکر رقابت های مضحک در مورد بچه هامون با دیگر والدین باشم ، از اینکه دخترم فردی طبیعیه خدا را شکر میکنم 🤲🏻 گاهی این تلنگر ها تو زندگی لازمه من بارها از دخترم نقاشی هدیه گرفته ام ، جمله ی دوست دارم را شنیده ام ، راه رفتنش را دیدم ، غذا خوردنش ، اینکه زیپ کاپشنش را ببنده و حتی جر و بحث هامون ، اینکه گاهی حرصم میده و ... اما غافل بودم از اینکه این اتفاقات ساده که جزو روزمرگی های منه برای پدر و مادری حسرت باشه

من این کتاب رو ند بار خوندم یه جوری خوبه

واقعا غمناگ و زیبا

خیلی عالییی

خیلی غم انگیز و دردناکه

بد نبود. ساده و بی غل و غش مثل موضوعی ک بهش پرداخته شده.

قسمتی از کتاب خوندم بیشتر روحیم گرفته شد و چیزی قرار نیست یاد بگیری. فقط مشکلات زندگی با معلولان

داستان واقعی زندگی یک پدر (یعنی نویسنده کتاب ژان لویی فورنیه) که دو فرزند معلول داره و همین اتفاق باعث شده که سرنوشت تلخی داشته باشه؛ در واقع تو این کتاب، واقعیت گاها زشتِ رفتاری که آدم ها با این بچه ها و خانواده هاشون دارن، بیان میشه؛ چیزهایی که شاید هرگز به ذهنمون خطور نکنه که ممکنه این خانواده ها چه احساسی رو فقط برای اینکه بچه شون با آدم های دیگر متفاوته، تجربه می کنند! گاهی از دید طنز هم به ماجرا نگاه میشه ولی به نظر من طنزی وجود نداشت و تماما تلخ و ناراحت کننده بود. یکبار خوندنش برای آشنایی با تجربه زیست این انسان ها واجبه. من از نشر نکوراد خوندم که ترجمه خوبی هم داشت.

طنز تلخی از سختی های یک پدر دارای فرزندی معلول نویسنده در این کتاب با صداقت و به دور از تظاهر تمام انچه را در مورد زندگی با این فرزند معلول می اندیشه را بیان کرده که همین زیبایی این اثر را دو چندان کرده

عشق و درد یک پدر نسبت به فرزندش. کتاب ی طور بیوگرافی هست... و غمگینه. . ولی باعث میشه با برخی مساءل و مشکلات والدینی آشنا بشید که فرزندی معلول دارند.

متن زیبا بود و روان با محتوایی دلچسب ،از حق نگذریم همه چیز در این کتاب خوب حتی عالی بودغیر از داستان پردازی که معلوم نبود به گفته یکی از کاربران نتیجه سانسور بود یا نویسنده اینطور پردازش کرده که نتیجه نوعی انقطاع ونا پیوستگی در داستان شده در مجموع با همه تلخی که دارد واین تلخی در سرتاسر داستان جاریه و کام خواننده را مدام متآثر می کند اما توصیه میکنم حتمآ بخوانید و خدا را شاکر باشید.

تلخ و صادقانه...

بسیار زیباست ومنتقل کننده غمی بارزش هست ونثری لذت بخش داشت .

اگر با والدینی که بچه ی معلول دارن سروکار دارین بخونین...از ته دل ناراحتم کرد

نگاه جدید. سرشار از احساسات درد و اشک

این کتاب درمورد پدریه که دو فرزند معلول داره.در سراسر داستان طنز تلخی رو تجربه میکنیم که بر بار غم داستان اضافه میکنه. آرزوهایی که این مرد برای فرزندانش داره و رویاهایی که هرگز حقیقی نمیشن... گهاگاهی با این پدر همدات پنداری میکردم و گهگاهی از دستش عصبانی میشدم که توقع دیگری از فرزندان داشت. از طرفی حس عجیبی به فرزندانی داشتم که هیچ توانی برای تغییر شرایط خودشون نداشتند. غم این کتاب کمی بیشتر از حدیه که بخوام به همه پیشنهاد کنم مطالعه کنند اما در هر صورت اگر تمایل به داستانی غمگین که از دل نوشته شده دارید، حتما مطالعه کنید.

این داستان روایت احساسات بود، احساساتی که در پشت شوخی های نویسنده خودشون رو مخفی می کردند . در تمام پیغام هایی که نویسنده برای فرزندانش نوشته بود غمی بزرگ رو با خواندن متن احساس می کردم . کتاب طولانی نبود ولی تاثیر گذاری خیلی بیشتری از حجمش داشت . باید از مترجم تشکر کنم که خیلی خوب توانستند شوخی هارو به نحوه عالی به تحریر دربیارن چون بعضی از مترجم ها وقتی میخوان شوخی ها و اصطلاحات کتاب رو به فارسی ترجمه کنند موفق نمی شوند و اون تیکه از کتاب ، اون احساس لازم رو القا نمی کنه . از اینکه کتاب رو خوندم هم خوشحال شدم و هم ناراحت. خوشحال بودنم به دلیل این بود که از تجربه ی کتاب لذت بردم کمی خندیم و با بخشی از زندگی سرپرست یک کودک معلول احساس همدردی کردم . ناراحت بودنم به خاطر اتفاقات داستان ، چیزهایی که نویسنده رو از یه پدر عادی بودن محروم می کرد و شوخی هایی اگر چه بامزه ولی دردناک بودند که عمیقا من رو ناراحت می کردند. از مترجم و ناشر هم بسیار متشکرم.

یک نگاه جدید به پدیده ی معلولیت .پدر دو پسر معلول که واقعیت را می گوید

نمیشه بگم از خوندنش پشیمونم . ولی پدر تمام کتاب داشت در مورد بچه ها غر میزد . دلم میخواست به آخر کتاب که نزدیک میشیم ، یکم رابطه ی بهتری پیدا کرده باشه . هر چند شاید اینطور پایان ها تو واقعیت زندگی افراد معلول اتفاق نمیوفته . متاسف شدم . برای پدر و مادرهایی که هیچ وقت عمق دردی که می کشند رو درک نکردم .

دید متفاوتی بود و من را خیلی تحت تاثیر قرار داد بجز تکرار بعضی موارد کتاب خواندنی است و پیشنهاد میشود