بیا گذشته‌ها را اگر دوست داریم در آینده‌ها تکرار کنیم. در آینده‌ها زندگی کنیم. قراول آثار گذشته بودن دلخوشی بی‌ربطی است. بگذار این گذشته، و آثارش، به این معنا و صورت، اصلا وجود نداشته باشد. بهمن فرسی،شب یک شب دو

چه فضیلتی است در پرداختن به پوچی و بی‌معنایی زندگی در فضایی با رگه‌هایی اگزیستانسیال بدون این‌که مفری نشان‌دهیم و گره‌ای بگشاییم؟ فضای هر دو نمایش‌نامه سرشار از چنین احساسی تهی از معنا و بن‌بستی پوچ در زندگی است که در نمایش اول رگه‌های ایدئولوژیک هم به خود می‌گیرد و در نمایش دوم تا حدی به لذت‌گرایی نزدیک می‌شود. ابتذال ریسمانی که زمین را به آسمان وصل می‌کند در نهایت منجر به قضاوتی این‌گونه می‌شود که "مردم روی زمین به سن قانونی رسیده‌اند، دیگر کسی وکیل و شاهد و قاضی نمی‌خواهد. همه خودشان قاضی شده‌اند"