نظرات کاربران درباره کتاب چیزی برای از دست دادن ندارید جز جان هایتان

کتابی روان که نویسنده همراه با کارگرانی که برای پیدا کردن کار، قاچاقی با همه خطراتی که تهدیدشون میکنه وارد اسراییل میشن

. این کتاب، همین کتاب "چیزی برای از دست دادن ندارید جز جان‌هایتان" نوشته‌ی "سعاد العامری" از نشر مد و با ترجمه‌ی "بهمن دارالشفایی" یکی از بدترین کتاب‌هایی بود که امسال خواندم. کتابی که نویسنده‌ی فلسطینی‌الاصل‌اش که در بیروت بزرگ شده و در دانشگاه آمریکایی این شهر معماری خوانده به گفته‌ی مترجم تا سن پنجاه و سه‌سالگی هیچ تجربه‌ای در نویسنده‌گی نداشته است و به شکلی کاملا اتفاقی با انتشار میل‌هایی که در سال دوهزار و دو -در زمان اشغال شهر رام‌اله و مقر یاسر عرفات به دست اسرائیل- به نقاط مختلف دنیا فرستاده بود نویسنده شد!. کتاب کنونی تجربه‌ی دوم اوست که آن هم از نظر موضوعی خیلی با کتاب قبلی -ترجمه شده با عنوان "کاپوچینو در رام‌اله- تفاوت ندارد. عنوان دوم کتاب "سفری هجده ساعته با مراد" است که در حقیقت کلیت روایت را در برمی‌گیرد. نویسنده به منظور نوشتن یک کتاب با چند کارگر فلسطینی بدون جواز برای پیدا کردن کار از خط مرزی اسرائیل می‌گذرد تا روایت‌گر زیست پر از ترس و وحشت آن‌ها از دستگیری تا کشته شدن و اگر جان سالم به‌در ببرند کارگری کردن‌شان باشد. نویسنده‌ای که به قول خودش با باسنی گنده و هیکلی درشت و دردهای روحی مربوط به یائسگی (آن‌طور که مدام می‌گوید و یادآوری می‌کند) پرحرف و سطحی و پرخور و عاجز از درک موقعیتی که در آن است تلاش دارد روایتی بی‌طرف (و البته در نتیجه کاملا یک‌طرفه) از این هجده ساعت سفر به خواننده‌اش بدهد و او را با خود همسفر سارد. کتاب اما نه در مورد فلسطین و مسئله‌ی آن، نه اسرائیل و نه حتا شکل کار کردن کارگرهای فلسطینی در آن‌جا حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد. کتاب بیشتر از آن‌که پیرامون این مسائل باشد درگیر حرف‌های خاله‌زنکی نویسنده‌ی غیرقابل تحمل‌اش است. از غذاهایی که می‌خورد تا دید زدنبدن یکی از پسرها و سر کشیدن نصف یک بطری اسپرایت و خوردن آب برای شستن قند اسپرایت و امثالهم.. "چیزی برای از دست دادن ندارید جز جان‌هایتان" یک وقت تلف کردن بیهوده از خواندن یک‌سری اطلاعات تکراری با ادبیاتی لوس و خارج از تحمل است که نه ارزش اطلاعاتی سیاسی اجتماعی دارد و نه ارزش ادبی. هرچند در ترجمه هم چندان منزه نیست و در بیشتر از نصف کتاب خواننده به دلیلی که معلوم نیست مجبور است هم جمله‌ی عربی و هم ترجمه‌ی فارسی‌اش را بخواند. وقتی ما می‌دانیم مادر خانه به زبان عربی تکلم نی‌کند و راوی هم زبان او را می‌داند چه دلیلی دارد که ما هم جمله‌ی عربی و هم ترجمه‌اش را بخوانیم؟!.. در هر صورت کتابی که حرف‌اش رفت به سلیقه‌ی فردی یکی از بدترین کتاب‌های عمرم بود..

متن بسیار کشدار و از نظر روایی فاقد جذابیت برای من بود. تنها نکته‌ی مثبت ترجمه‌ی روان کتاب بود.