نظرات کاربران درباره کتاب بیرون ذهن من

ملودی :هرکس عقب موندگیهای خودش رو داره ؛عقب موندگی های شما چیه؟! :) ----------------- داستان قابل تاملی بود از ملودی ،دختری با ناتوانیهای جسمی و تکلمی اما باهوش 👱 ماجرای ملودی برای اینکه خودش رو ثابت کنه گاهی واقعا ادمو احساساتی میکرد !!💛 ___________ خیلی از کارهای عادی که روزانه انجام میدیم (حرف زدن ،غذا خوردن،راه رفتن و..) واسه ی یسری از افراد ارزوست و این داستان خیلی قشنگ این موضوع رو نشون میده و ادمو به فکر میندازه! ---------- و هزاران بار خدا رو شکر که سلامیتم 😊

ملودی دختری با یک خروار حرفهای ناگفته ...یک عالمه کارهای انجام نداده ... یک دنیا احساسات ابراز نشده ...دختری زیبا با موهای فر , سرشار از هوش و استعداد حبس شده در بدنی که اختیارش رو نداره ... بریده ای از کتاب : ( انگار توی قفسی بی در و بی کلید زندانی شده ام و هیچ راهی ندارم تا به کسی بگویم چطور آزادم کند )...صفحات کتاب رو ورق بزنید و وارد دنیای ملودی ها بشید , دنیایی متفاوت از دنیای سالم همیشگی ما ...

این کتاب خوندنیه! فکر کنم کسی که این کتاب رو نخونه نصف عمرش به فنا نیس ولی بی شک ضرر کرده 😊... 👍🏻.. برای توصیف کتاب نمیشه حرفی زد! فقط باید خوندش... شاید باورتون نشه اما من از دیروز تقریبا میتونستم درکش کنم بس که خوب نوشته بود... و ترجمه قوی هم داشت... خیلی قوی بود.. آدم احساس می کرد به زبان خودشه... من اول نسخه نمونه رو خوندم البته... و نتونستم کتاب رو نخرم... نه تنها به دوستای همسن خودم بلکه به جوونا هم توصیه می کنم! یه داستان نوجوان واقعی همینه 🙂... کتاب «بیرون ذهن من» بیش از هر چیزی درباره تلاش ملودی برای ثابت کردن خودشه و می‌تونه نگاه هر خواننده‌ای رو نسبت به توانایی کودکانی با شرایط خاص تغییر بده😀😀.. به نظرم هرکس که این کتاب رو خونده کمابیش به این نتیجه هم رسیده که: (اگه ما یه عیبی داریم و دیگران فکر می کنن ما نمی تونیم دلیل نمیشه که واقعا این طور باشه! دلیلی نداره ما هم اینجور فکر کنیم...با ثابت کردنمون همه چی درست میشه نه با نشستن و غصه خوردن که کاش کس دیگه ای بودم 😀)... نمونه رو بخونید... شرط می بندم نمی تونید ولش کنید... تو کتابخونه هم هست، ولی هرکسی که بهش علاقه مند بشه دلش نمیاد نخرتش..

من واقعا بعد از خوندن این کتاب احساس دیگه ای نسبت به دنیا پیدا کردم. من واقعا "ملودی" رو درک کردم. من با ملودی خندیدم، عصبانی شدم، ذوق کردم، نگران شدم، خوشحال شدم و حتی در کنارش گریه کردمـــــــــــــــ این کتاب به من یاد داد تا دیگه کسانی رو که معلولیت جسمی دارن تحقیر نکنم، بهشون نخندم و با ترحم بهشون نگاه نکنم. ملودی یه الگو واسه کسایی مثل خودش. بی نهایت خوشحالم که جهان رو از دید ملودی دیدم و امیدوارم شما هم این تجربه رو از دست ندید. 🌹🌹

همه ما یک سری کلمه داریم که فقط تو ذهنمونه کلی جمله و کلی فکر که به کسی نمیتونیم بگیم چون کسی نمی فهمدشون زمان هایی بوده که کلی جیغ و داد میکنیم و لگد میپرونیم چون بقیه منظورمونو نفهمیدن بعضی موقع ها بقیه چپ چپ نگامون کردند و فکر کردند دیوونه ایم خیلی موقع ها بوده که فکر کردیم بقیه چقدر معمولی اند و زندگی خوب و معمولی ای دارند و فقط ماییم که داریم با سختی ها دست و پنجه نرم میکنیم همه ما یک جورهایی و یک موقع هایی ملودی ایم... کتاب خوبی بود. اینکه چقدر درمورد هم بچه های فلج مغزی صدق میکنه و چند درصدشون انقدر باهوشند رو نمیدونم، همین قدر که دیدمو تغییر داد خوب بود. کتاب رو میشه به خیلی آدم ها و موقعیت ها تعمیم داد. بچه های خردسالی که دنیای متفاوتی با بزرگ ترها دارند، آدم ها تو موقعیت عصبانیت و ناراحتی یا حتی خوشحالی زیاد، ادم هایی که کمتر درک میشن و نیاز به یک خانم V دارند تا درکشون کنه و مسیر درست رو نشونشون بده. راهنمای مطالعه جمعی آخر کتاب خیلی جالب و خوب بود.‌میشه برای بقیه کتاب ها هم ایده گرفت. افت و خیزهای زندگی ملودی به جذابیت کتاب اضافه میکرد.‌مثل یک سری از کتاب ها نبود که روی سیر اتفاقات خوب بیفته و ادامه پیدا کنه. (مثلا برخلاف ۷ تا ۷ تا آخرش قابل حدس نبود) در کل خوب و دوست داشتنی و قابل توصیه ۴ امتیاز بخاطر اینکه توی این مدل کتاب ها همیشه یک آدم خوب و حامی وجود داره که زندگی فرد رو متحول میکنه اما در واقعیت شاید کمتر اینطور باشه.

یه دختر معلول ولی به شدت باهوش و خوش ذوق که قدرت تکلم نداره و روی ویلچر میشینه و یه بیماری نادر داره تهِ رویاش اینه که فقط برای یه بار هم که شده بتونه با آدم های اطرافش حرف بزنه و کلمه هایی که توی ذهنش شناورن رو بیان کنه آخه میدونین؟! "اون خیلی چیزها برای گفتن داره"🤸🏻‍♀️💕

اولین چیزی که نظر آدم رو درباره داستان جلب میکنه: تفاوت دیدگاه و روایت!! اوایل کتاب تا یکم بیشتر از اواسطش، واقعا شگفت‌انگیز و دوست داشتنی بود. مجدد از اون سری داستان‌هایی که آدم میشه رول اصلی و از «من» بودن درمیاد. اصولا دیدنِ درون آدمایی که به سهولت نمیشه درونشون رو دید، جذاب و وسوسه انگیزه! از اواسط به بعد، تقریبا فرم معمولی و به قول خودمون سریال ایرانی به خودش میگیره 😄 قابل پیشبینی... ارزش مطالعه رو داره، تقریبا نمیشد رها کرد داستان رو:) لذت ببرید.

اگه بخوایم یک ترجمه ی خوب رو نام ببریم قطعا این کتاب مصداق خوبیه. حتی برام جالب بود که یه اصطلاح ناآشنایی که فقط توی زبان مبدأ کتاب قابل فهم بود رو مترجم معادل سازی کرده بود برای زبان فارسی. اینطوریه که یه کتاب دلنشین و منسجم میشه. واقعا لذت بردم. هم از موضوع جذاب و هم ترجمه ی عالی.

عالیه زندگی از زبان یک فلج مغزی که میخواد درکش کنند بخوانید که واقعیه که در ایران اگه امکانش یود اگه همچین خانواده ی پشتیبانی داشتن اگه اون کامپیوتر واسه همه بود مثه موبایل اسایشگاه معلولین لبریز نبود

این کتاب در مورد دختریه به نام ملودی که مبتلا به فلج مغزیه و علی‌رغم هوش زیادی که داره، قادر به انجام هیچ کاری نیست، حتی حرف زدن. به همین دلیل تا مدت‌ها فکر می‌کنن از نظر ذهنی هم عقب افتاده‌ست. مثل "پای چپ من". خود ملودی راوی داستانه و کتاب از دو، سه سالگی تا یازده سالگی‌ش رو پوشش می‌ده. در کل کتاب خوبیه اما می‌تونست بهتر باشه. من موضوع کتابو خیلی دوست داشتم، اما ایراداتی هم به کتاب وارده. اولیش اینکه من بزرگ شدن ملودی رو احساس نمی‌کردم، ملودی سه ساله و پنج ساله و یازده ساله تفاوتی با هم نداشتن. دوم اینکه ملودی خیلی راحت می‌تونست با اسپل کردن کلمات افکارشو با اطرافیانش به اشتراک بذاره، اما خودش رو محدود کرده بود به یک سری کلمه روی تخته‌ش، و این با شخصیت ملودی و تصویری که کتاب سعی کرده بود ازش بسازه جور در نمیاد. سوم اینکه والدین ملودی خیلی منفعل بودن. واقعا تلاش خاصی برای تغییر موقعیت ملودی نکردن. خیلی راحت می‌تونستن بعد از تشخیص معلولیت ذهنی، اونو پیش چند دکتر دیگه ببرن، یا ابزار بهتری برای ارتباط برقرار کردن با ملودی پیدا کنن، یا حتی گفتاردرمانی، توانبخشی و گزینه‌های دیگه رو امتحان کنن که کیفیت زندگی دخترشون بهتر بشه. مخصوصا اینکه مادر ملودی پرستاره. و چهارم هم اینکه پایانش به نظر من زیادی تلخ بود. از خوندنش پشیمون نیستم، اما به پای "شگفتی" یا "ماجرای عجیب سگی در شب" نمی‌رسه.

من با این ۳۰۰ و خورده ای صفحه زندگی کردم ! حدود دو روز وقت برد تا تونستم تمومش کنم اما با تمام وجودم ملودی رو درک کردم همینطور خانوادشو .. دوستاشو .. خواهرشو.... چقد خوشم اومد و چقدر هدیه قشنگی میتونه باشه برای هر ادمی .... ☆

همین امروز بود که با خودم فکر کردم، اگه یه انگشت یا کلا یه چیزی از بدنم نداشتم چی میشد؟ چشمامو با روسری بستم. همه جا سیاه شد و پاهام سست. نتونستم تحمل کنم روسری رو برداشتم... دستمو بستم و با مشتم کارامو انجام دادم، نتونستم... این کتاب انگار جواب همه سوالاتم بود. عالی بود عالی...

داشتن یک خانواده حمایتگر ، دغدغه مند ، دلسوز ، وفادار و شجاع ، باعث میشه بزرگ ترین مشکلات هم با وجود سختی ها قابل حل به نظر برسند . غیر از این هم تصور نمیشه ! وقتی خوانواده با تمام وجود پشتت باشه و ثانیه ای ولت نکنه ، چطور میشه توقع نداشت که ملودی در نهایت موفق نشه ؟ حتی وقتی همه دنیا برعلیه اش شدن و بهش پشت پا زدن ؟ درست وقتی که فقط یک روز با بزرگ ترین موفقیت های زندگیش میتونست مواجه بشه ؟ نه نمیشه توقع نداشت ! احساسات ملودی طوری نوشته شده بودند که موقع خوندن خسته نمیشدی و میتونستی باهاش همراه باشی و درکش کنی . درکل سیر داستان واقعا زیبا و تاثیر گذار بود . اما تصور این حجم از بی نقص بودن خانواده ملودی ، یکم گنگ بود . ولی ارزشش رو داشت .

کلیسای جامع. مایونز. انار، می سی سی پی. نئوپولیتن. رنگین کمان. غلغلک. به نظرتان این کلمات چه ارتباطی با هم دارند؟ یا بیانگر چه چیزی می توانند باشند؟ در نگاه اول ما، این کلمات کاملا بی ربط هستند، اما در نگاه شخصیت داستان ما، ملودی، این کلمات دنیایی دیگر را برایش باز میکنند. دنیایی که هر کلمه در آن، صاحب یک طعم و رنگ خاص باشند. طعم هایی که در ذهن ملودی ما، بلعیده میشوند. باید گفت که چنین ویژگی، تنها از ذهنی خاص دیده میشود. تنها یک فرد باهوش است که میتواند کلمات و آواها را به عینه و ملموس، به ذهن خودش بسپارد. ذهنی که در دنیای حرف ها و کلمات پرواز می کند، ذهنی که صاحب آن، ملودی، در یک ویلچری ثابت می نشیند و در سکوتی تمام، پرنده تیزبال ذهنش را هدایت می کند. چه قدر سخت است که ملودی داستان ما، نمیتواند احساسات درونی خودش را، نسبت به کلمات رنگین ذهنش بیان کند!! و درک این موضوع، تنها برای کسی ممکن است که شاهد تمام این سختی ها و حسرت ها باشد. مانند مادری که یک روز تصمیم میگیرد داستانی با موضوع یک بچه ای بنویسد که دچار فلج مغزی است، درست مانند فرزند خودش. نویسنده، تمام احساسات رابطه مادر و دختری خودش را در رابطه ملودی و مادرش گنجانده است و با این کار، روحی دیگر به داستان بخشیده است. شاید خواندن داستانی، با وجودشخصیتی فلج، خیلی تلخ و دردناک باشد. اما؛ باید گفت که ملودی داستان ما، با بیان افکار و سرگذشتش، به خواننده امیدواری میدهد و این موضوع را به او ثابت میکند که استعداد های خدادادی انسان، به طرز خارق العاده ای عمل میکن د، به طوری که میتواند، فرد را به شهرت جهانی برساند! به نظر می رسید که این کتاب، ویژه نوجوانان نوشته شده اما به نظر من، این کتاب را بزرگسالان هم باید بخوانند. چرا که با خواندن این کتاب، دید دیگری نسبت به بیماران فلج مغزی به وجود میاید که باعث میشود توانایی های آنان را باور کنیم و بی ارزش نشماریم. گاهی اوقات، آنان فراتر از انسان های عادی می اندیشند و دنیای اطرافشان را با چشمی بیناتر مینگرند. به نظرم بامر کردن همین مطلب به اندازه ای مهم است که حتی اگر از بعضی نوشته های کتاب زده شدیم، باز هم بخاطر هدف اصلی داستان، به خواندنش ادامه بدهیم. هدفی که میخواهد حرف اصلی ملودی را به عنوان نماینده ای از تمام این بیماران برساند آن جایی که ملودی میگوید:بیماری ام بدنم را از کار انداخته، اما ذهنم را نه....

این کتاب باعث شد حسابی از خدا به خاطر سلامتیم تشکر کنم و شاید دیدم رو نسبت به افراد فلج مغزی تغییر داد من واقعا فکر می کردم متوجه دنیای اطرافشون نیستن اینکه می فهمن که نمی تونن خیلی سخت تره

کتاب خوبی بود برای درک این افراد تفاوتشون و البته امید و تلاش

سالها قبل دختری را می‌شناختیم که روی ویلچر بود، همسن خودم بود، با اینکه دلم میخواست با او دوست باشم نمیدانم چرا هر بار ارتباط مان بیشتر از یک سلام و علیک نبود. بعد از فوتش نامه ای که خطاب به مادرش بود را پیدا کردند و ما هم خواندیم.... عجیب بود، چقدر حرف برای گفتن داشت چقدر احساسات و عواطف زیبا... اما من هیچ وقت کدامشان را نفهمیدم. اگر بپذیریم که هر کدام از ما ناتوانی مخصوص به خودمان را داریم میتوانیم امثال ملودی را درک کنیم. ملودی داستان هم در محاصره کلمه ها و رنگ ها است، او هم ذهن بسیار قوی دارد، اما افراد کمی می‌توانند درک کنند بیرون از شکل ظاهری او چه چیزهایی نهفته است.

۴۰امین کتابی که در طاقچه خواندم بسیار بسیار خواندنی و تاثیر گذار! داستان درباره ی دختری با بهره ی هوشی بالاست که دچار معلولیت است یعنی از گردن به پایین فلج است(بجز انگشت شصت دست ها) و توانایی صحبت کردن هم ندارد اما همیشه آرزو دارد که بتواند صحبت کند. او با خانواده ی بی نظیرش اش زندگی می کند و به مدرسه ای می رود که بچه های کم توان و عادی هر دو در آنجا مشغول تحصیل اند. کتاب چیزی نبود که سعی کنه به شما انرژی بده،بگه برای سلامتیت خداروشکر کن و از این چیزای کلیشه ای که با دیدن محتوای کلی به ذهن میاد بلکه فقط زندگی این دخترو به شکلی زیبا به نمایش می گذاره! پ.ن:شما تاحالا چند تا کتاب تو طاقچه خوندید و بهترینشون چی بود؟چرا؟

کتابی زیباست توصیه میکنم درباره ی کتاب؛ اگر ملودی فقط می توانستم به دیگران بگوید که چی چیزهایی میداندو چه فکر های می کند، همه چیز تغییر میکرد . اما این اتفاق نمی افتد، چون ملودی نمیتواند حرف بزند نمیتواند راه برود نمیتواند بنویسد . او درون ذهن خودش گیر کرده و همین باعث میشود که بخواهد از حصار بیرون بپرد عاقبت او چیزی را کشف میکند: یک صدا ... او صاحب یک "صدا" شده است ... صدایی که همه ی دوروبری هایش آماده ی شنیدن آن نیستند

🌿🌸🌿 خوندن این کتاب برای من مثل زندانی بودن تو یه قفس بود،،،این که نشه افکارمون رو بیان کنیم واقعاااا سخته،،،هر دفعه که خودم رو جای ملودی میذاشتم یه حس خفگی بهم دست میداد،،، هیچ کدوم از ما با اراده خودمون به دنیا نیومدیم،،،اینکه یه آدم جوری به دنیا بیاد که نتونه از اعضای بدنش درست استفاده کنه و حتی نتونه حرف بزنه واقعا بی رحمانست،،،این کتاب واقعا اعصابمو بهم ریخت:) ترجمه کتاب خوب بود یعنی تحت الفظی نبود ،متن روونی هم داشت👍🌸