نظرات کاربران درباره کتاب دلبند

داستان خوبی بود، اما متاسفانه تایپیست محترم اصلا دقت نداشت و کتاب سرتاسر پر بود از غلط های نگارشی...

ترجمهٔ کتاب افتضاح

داستان زیبایی از برده داری قبل از استقلال ایالات متحده که با محور قراردادن گروه کوچکی از بردگان رفتارهای اربابان ،بردگان و جامعه آن زمان را به زیبایی در قالب داستانی نیمه رئال و جادویی بیان می کند اما متاسفانه غلط های چاپی فراوان و بی توجهی به ویراستاری کتاب امکان لذت بردن از خواندن روان و ترجمه را کم می کند کاش سایت محترم با توجه به قیمت گران کتاب ها به این اصل اساسی و احترام به حقوق خواننده توجه کند

خیلی زیبا درد برده داری و زندگی به عنوان یه سیاهپوست در دوران قدیم رو نشون داد اینکه چقدر سخت بوده و با چه چالش هایی رو به رو بودن خیلی از نظر ادبی داستانش قوی بود و خیلی جلوه های که تا حالا بهش فکر نکرده بودیم رو بهمون نشون میداد از دست ندیدش🌱

حدودا ۴ یا ۵ سال پیش بود، ترم‌های آخر کانون زبان رو می‌گذروندم و سر کلاس نشسته بودم. به قسمت listening از درس رسیدیم و معلم فایل صوتی مکالمه‌ی یک گروه کتاب‌خوانی رو پخش کرد. چیز زیادی از صحبت‌های این گروه یادم نیست؛ فقط یادمه اسم کتابی که می‌خوندن Beloved بود و مطابق حرف‌های این گروه، داستان درمورد یک برده‌ی رنگین‌ پوست بود که برای نجات دختربچه‌ی خودش از نظام برده‌داری، اون رو به قتل می‌رسونه. سال‌ها گذشت و یکی از چیزهایی که از کانون زبان به خوبی یادمه، اسم دلبند بود. بالاخره تونستم کتاب رو بگیرم و این کنجکاوی رو به پایان برسونم. اولین چیزی که باید بگم اینه که تعجب می‌کنم. تعجب می‌کنم که اسم خیلی از کتاب‌ها رو هزاران بار می‌شنویم، با اینکه ممکنه موضوع خاصی نداشته باشن، ولی اسم دلبند رو حتی یک بار هم قبل از اون نشنیده بودم، با اینکه جایزه‌های زیادی از جمله جایزه‌ی نوبل دریافت کرده. دلبند نظر‌های گوناگونی داره؛ برخی این داستان پر فراز و نشیب رو توهین حساب می‌کنن و برخی همراهش اشک می‌ریزن. چرا باید داستان رنج برده‌های بیچاره‌ی آمریکا برای من مهم باشه؟ جواب من اینه که البته که باید مهم باشه. داستان زندگی تمام مردم، تمام نژادها، تمام رنگ‌ها و جنسیت‌ها باید برای ما انسان‌ها ارزشمند باشه. فاصله‌ی ما از اون‌ها مهم نیست. به عقیده‌ی من، زمانی که من نتونم زندگی گذشته‌ی رنگین‌پوستان رو درک کنم، نباید انتظار داشته باشم که دیگران برای زندگی دردناک زن‌ها مبارزه کنن. زمانی که نتونم کسانی که به دلایل بیهوده و احمقانه‌ای مثل قومیت و خانواده و زبان قضاوت می‌شدن و همچنان می‌شن رو بشناسم و احساس کنم که این درست نیست، نمی‌تونم انگشت‌های اشاره‌ی گرفته شده به خودم رو تمسخر کنم. من نمی‌تونم چنین داستان‌هایی رو بخونم و ته دلم بگم: "خب، من تا به حال نه برده بودم، نه سیاه‌پوست و نه تا به الان چنین سختی‌هایی رو به چشم دیدم." این حرف نه نشانه‌ی خوشبختیه و نشانه‌ی شرم؛ من فکر می‌کنم که نشانه‌ی حماقته. شاید شخصی مانند "ست" یا بسیاری شخصیت‌های داستانی دیگه هرگز وجود نداشته باشن، ولی نمیشه درد رو انکار کرد. نمیشه انکار کرد که این زندگی یک انسانه. یک انسان که فکر داره، قلب داره، خانواده داره، امید داره. یک انسان مثل ما. یک انسان مثل من. نمیشه فکر کرد یک زندگی مهم نیست. یک زندگی اهمیت زیادی داره. قبول دارم که انسان‌ها نظرهای متفاوتی درمورد کتاب‌ها دارن، اما چیزی که واقعا من رو متعجب کرد این بود که خیلی از مردم نوشته بودن که هدف نویسنده این بوده که حس بدی درمورد سفیدپوست بودن بهشون بده! سفیدپوست‌های بد بسیاری وجود داشته و وجود خواهند داشت و این درمورد رنگین‌پوست‌ها هم صدق می‌کنه؛ درمورد تمام مردم صدق می‌کنه. نمیشه روایت‌ سختی‌های رنگین‌پوست‌ها رو خوند و گفت: "خب، چون سفیدپوست‌ها به اون‌ها زجر دادن، این کتاب رو یه توهین به خودم حساب می‌کنم." امیدوارم که کتاب‌هایی درمورد اقلیت‌ها بیشتر در ایران ترجمه بشن. ایرانی که در مشکلاتی از این قبیل غوطه‌ور شده، نیاز به چشم‌هایی بینا و روح‌هایی داره که با رنجی که می‌بینن، آشنایی پیدا می‌کنن. و اما درمورد خود داستان، یک خونه‌ی قدیمی با پلکانی سفیدرنگ رو تصور کنین، یک زن رنگین‌پوست با زخمی عمیق در پشت و دردی ریشه زده در دل، روزگاری طولانی را در ۱۲۴ سپری می‌کنه و روحی که در گوشه‌ی خونه قدم می‌زنه، نام خود رو از روی سنگ قبر کوچکی، "دلبند" می‌دونه. پ.ن. ۱. ترجمه‌ی خانم دقیقیان ایرادهایی داشت، اما باید قبول کرد که دلبند از نظر ادبی کتاب سنگینی هست و همچنین ترجمه‌ی این اثر به اندازه‌ی کافی برای من تحسین‌برانگیز هست. ۲. ممکنه اولش قلم خانم موریسون یه مقدار براتون سخت باشه. ایشون شیوه‌ی خاصی در بیان روایت‌ها دارن که واقعا زیباست. پیشنهاد می‌کنم در این مورد صبور باشین.