قبلا روی این کتاب و از یک نشر دیگه نظر گذاشته بودم اما چون همین نسخه رو خوندم، لازم دونستم در مورد ترجمه ی خوب کتاب نظر بگذارم. طراحی جلد این کتاب رو دوست نداشتم، اون چیزی که در اولین نسخه ی چاپی خریدم، کاملا پایبند به متن بود.یک خرگوش بزرگ.... داستان در مورد شخصیست که بخاطر فشارهای مالی و احساس بیکفایتی خودش...دست به آدم ربایی میزنه. اما همینطور که میدونین بکمن اونقدر در بستر طنز میبره روایت رو، که شما اصلا نمیدونین همه چیز تراژدیه. یک تراژدی واقعی... انگار داریم انیمیشنهای والت دیزنی رو میبینیم، بخودت میگی محاله اینجوری بشه. ولی بکمن میگه میشه...و تو فقط باید بپذیریش و هرکار کنی نمیتونی لبخند نزنی.... شخصیتهای کتاب نسخه های تکراری ای از کرکترهای داستان های دیگر این نویسنده هستن، خیلی نزدیک به آدمهایی که قبلا به چالش کشیده شدن، شاید بخاطر همینه که احساس قرابت زیادی باهاشون داشتم، همه آشنا بودن...ولی در عین حال غیر قابل پیش بینی...مستاجرهای دوست داشتنی مغز همیشه فعال بکمن... در نهایت کتاب رو به تمام دوستانی که از خوندن آثار واقعی و تلخ خسته شدن پیشنهاد میکنم. برای بررسی بیشتر، میتونید نظرم رو در مورد مردم مشوش، از نشر روزگار مطالعه بکنید.

مردم مشوش! جملات پایانی کتاب حق مطلب را برای معرفی این اثر به خوبی ادا می کنند: «حقیقت این است که این داستان درباره خیلی چیزها بود. اما بیش از هر چیز درباره احمق‌ها بود، چون ما هر کار که بتوانیم می کنیم، همه تلاشمان را، تا از عهده یک آدم بالغ بودن برآییم، به هم عشق بورزیم و بفهمیم این یو‌اس‌بی لعنتی را بالاخره از کدام طرف باید وارد کرد. در پی چیزی می گردیم که به آن چنگ بیندازیم و خودمان را به آن بچسبانیم، چیزی که بخاطرش بجنگیم و ادامه دهیم. هر کار از دستمان بیاید می کنیم تا به بچه هایمان شنا یاد بدهیم. در همه این چیزها اشتراک داریم و با این حال با هم غریبه ایم. نمی دانیم با هم چه می کنیم، و چطور زندگی تو روی زندگی من اثر می گذارد. شاید همین امروز وسط شلوغی و جمعیت از کنار هم گذشته باشیم اما هم را ندیده باشیم، شاید الیاف کت تو لحظه‌ای لباس من را لمس کرده باشد و بعد از هم جدا شده باشیم. نمی دانم تو که هستی، نمی شناسمت اما امشب که به خانه برگشتی، روز که تمام شد و شب که ما را فرا گرفت، نفسی عمیق بکش، چون ما از عهده امروز برآمدیم. و فردا روز دیگری آغاز خواهد شد». نوع روایت قصه در ژانر طنز بسیار روان و دلنشین بود، شخصیت‌ها هر کدام به اندازه کافی ساخته و پرداخته شدند، اما تقاطع زیادی حوادث و آدم‌ها را دوست نداشتم و خیلی توی ذوقم می خورد اما خب، شاید حق با نویسنده بود چون شهر کوچک لابد یک پل معروف دارد که آدم وسوسه «تصمیم نهایی» را گرفتن و «به جلو قدم برداشتن» به کله‌اش بزند، لابد یک بانک دارد که معمولاً پول ندارد و یک مشاور املاکی با عنوان «چلغوز» دارد... تا آدم های این شهرستان این‌گونه در کنار هم قرار بگیرند... شاید باید قصه این‌گونه پیش می رفت تا نویسنده به خواننده گوشزد کند؛ زندگی به هر قیمتی که شده ارزش زیستن دارد مهم هم نیست کجا باشی، می خواهی در سوئد باش، در ایران، در آفریقا یا قبیله‌ای دور افتاده در جنگل های نمی دانم کدام کشور استوایی.

مردم مشوش ،یکی از بهترین کتابهای بکمن ... واقعا از خوندنش و درحقیقت خوندن اون پاراگرافهای تاثیرگذار و قشنگش لذت بردم انقدر حقیقته انقدررر حقیقته که حدنداره 😊🫰🏻👌

طاقچه بی نهایت لطفا

راجع به کارای بکمن واقعا همونقدر که نظر دادن خیلی راحته،به شدت هم سخته ،چون باید بتونی جملاتت رو طوری بچینی که حق مطلب رو درموردش ادا کنه، مردم مشوش داستان زندگی ماهاست، داستان زندگی مردم دنیای مدرن رو روایت میکنه هرکدوم درکنار اینکه مشکلات خاص خودشون رو دارن ،اما تو ذاتشون اون خلق و خو و باور به انسانیت و مهرورزی نسبت به همنوع هنوزم وجود داره، پرداخت کلی داستان خیلی عالیه، شما با زندگی و شخصیتهای مختلف قصه به قدر کافی آشنا میشین و قدم به قدم با ایده جذاب داستان پیش میرین، اساسا من هروقت اسم این بشر میاد میگم آب دستتونه بزارین زمین اول رمان این نابغه رو بخونین و بعد به کاراتون برسین😍💚

مثل سایر کتاب‌های "فردریک بکمن" زیبا، آموزنده و اثرگذار! و همانطور که بر روی جلد کتاب نوشته شده "با درکی بی‌نظیر از هویت انسان"

من عاشق قلم بکمن هستم. داستان هاش شاید نقطه ی اوج نداشته باشه و روی یک خط باشه ولی به شدت حال آدم رو خوب میکنه. هم حین خوندن هم بعد از تموم شدن داستان، آدم یه حال خوبی بهش دست میده

واقعا کتاب خوبیه کتابهای بکمن همیشه داستانهاش ادمو به وجد میاره

مردم مشوش... کتابی کم‌نظیر با ترجمه‌ای گیرا و درون‌مایه‌ای ساده و گویا! از دیدگاه من این اثر بکمن نسبت به «و هرروز صبح راه خانه دورتر و دورتر میشود» قوی‌تر بود اما به پای اثاری مثل «شهر خرس» و «ما در برابر شما» نمیرسید. اگر بخوام فقط نقدی نه‌چندان حرفه‌ای بکنم از اون جهت که در جایگاهش قرار ندارم، تنها میشه گفت اصلی‌ترین نکته و جذاب‌ترین اونها درمورد «مردم مشوش» این هست که نثر و متن خیلی مسحورکننده ای داره! موضوع کماکان در نگاه اول چنگی به دل نمیزنه، اما : مهم نیست که چی مینویسی، مهم اینه که چطور مینویسی! یکی از کارهای چشمگیری که بکمن در نوشتن انجام میده این‌ست که گره‌‌افکنی میکنه و حاصلی هم که داره برابره با انتظار مخاطب برای گشایش این گره‌ها! هرچند این داستان به نسبت داستان های پیشین ایشون غافلگیری های کمتری داشت و بیشتر متمرکز بود روی روایت و تعریف تا تخصصی درگیر گردن مخاطب، لیکن با این حال واقعا ارزش خوندن رو داره و پیشنهادش میکنم!

فقط این قسمت که( انتخاب بعدی ما فردای ما)