بریده‌هایی از کتاب سال اسپاگتی

مهم نیست چقدر دور بشی، هیچ وقت نمی‌تونی از خودت فرار کنی. "

تنها غذا خوردن را دوست داشتم. احساس می‌کردم اسپاگتی را باید تنها خورد. توضیح دادن این مطلب برایم راحت نیست.

اوضاع اقتصادی کشور خوب بود و قیمت مسکن رو به افزایش می‌رفت و ژاپن مملو از ثروت و پول بود. کیف پول‌های مردم از فشار اسکناس‌های ده هزار ینی در حال ترکیدن بودند و هرکس به دنبال راهی برای خرج کردن پولش بود.

بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم قلب آدم‌ها درست مثل یک چاه عمیقه و کسی نمی‌دونه در انتهای اون چی وجود داره. تنها کاری که می‌شه کرد اینه که با اون چیزهایی که روی سطح میان، آدم حدس بزنه توی عمقش چه خبره.

سپر برای داغون شدنه دیگه. " " این می‌تونه شعار تبلیغاتی خوبی برای سپر ماشین‌ها باشه، سپرها برای داغون شدن ساخته شده‌اند. "

وقتی افسرده می‌شم، شروع می‌کنم به تمیزکردن. حتی اگه ساعت دو و سه صبح باشه. ظرف‌ها رو می‌شورم، اجاق گاز رو تمیز می‌کنم، زمین رو می‌سابم، دستمال‌های آشپزخونه رو توی وایتکس میندازم، کشوهای میزم رو جمع و جور می‌کنم، هر لباسی که دم دستم باشه رو اتو می‌کنم و تا وقتی از پا نیفتادم این کارها رو ادامه می‌دم. بعد یه نوشیدنی می‌خورم و می‌خوابم. صبح بلند می‌شم و وقتی دارم جورابم رو می‌پوشم، اصلا یادم نمیاد که دیشب داشتم به چی فکر می‌کردم. "

تنها غذا خوردن را دوست داشتم.

موهای کوتاهش از قسمت بالای سر در حال کم شدن بودند و از او بوی مخصوص مجردها به مشام می‌رسید. مثل کاغذ روزنامه‌ای که مدتی در کشویی تا خورده باشد و نگهداری شده باشد.

اما باید بگویم که: زندگی همین است. به هرحال یک ماه به همین منوال گذشت. یک ماه می‌تواند به همین سادگی سپری شود.

دلیل آن که به دختر نمی‌گفتم کجاست این بود که اگر آشنایم می‌فهمید به او گفتم، احتمالا به من زنگ می‌زد و من باز بین زندگی آن‌ها گیر می‌افتادم. هنوز هم از دست تجربه‌های قبلی مشابهم راحت نشده بودم. درون سوراخی در حیاط پشتی، تمام آن اتفاقات و خاطراتم از آن‌ها را دفن کرده بودم. نمی‌خواستم دوباره به سراغشان بروم. هیچ کس نباید دوباره سراغشان برود.