بریده‌هایی از کتاب مرثیه‌ ای برای رویای آمریکایی

به‌یقین می‌توان گفت که اقتصاد غنی‌تر خواهد شد اگر آدم‌های بیشتری فرصت شکوفایی خود را داشته باشند و از معبر عطایای آموزش عالی به جامعه کمک کنند.

آموزش و پرورش باید به‌شکل رایگان در اختیار همه باشد _ ضرر اقتصادی که ندارد هیچ، ازقضا سود اجتماعی و سیاسی هم دارد. برای این کار باید تصمیم‌های اجتماعی و سیاسی گرفت. درواقع تقریباً به‌یقین می‌توان گفت که اقتصاد غنی‌تر خواهد شد اگر آدم‌های بیشتری فرصت شکوفایی خود را داشته باشند و از معبر عطایای آموزش عالی به جامعه کمک کنند.

وقتی ناامنی شغلی افزایش یابد، مردم برای حفظ سطح زندگی، هرچه بیشتر و بیشتر به ورطهٔ بدهی می‌افتند.

شغل کارگران را ناامن کنی آنان را زیر سلطه می‌آوری. در این حالت، آنان دیگر دستمزدهای معقول، شرایط کاری معقول، یا امکان برپایی انجمن‌های آزاد _ یعنی اتحادیه‌گرایی_ را مطالبه نمی‌کنند. اگر شغل همهٔ کارگران را ناامن کنی، دهانشان بسته می‌شود. در این حالت آنان خیلی هم خوش و خرّم هستند و برایشان مهم نیست که در صورت نیاز به شغل‌های پست تن دهند؛ دستمزد معقولی مطالبه نمی‌کنند، شرایط کاری معقولی درخواست نمی‌کنند و از مزایا اصلاً حرف نمی‌زنند

در اتحادیهٔ شوروی سابق، مخالفان را «ضدشوروی» می‌خواندند، که بدترین شکل محکوم‌کردن منتقدان بود. در دیکتاتوری نظامی برزیل، منتقدان را «ضدبرزیلی» می‌خواندند. این مفاهیم فقط در مملکتی ظهور می‌کنند که دولت با جامعه و فرهنگ و مردم و فلان و بهمان، یکی باشد. دراین‌صورت، اگر شما قدرت دولتی را نقد کنید _ منظورم از دولت، معنای عام آن است، یعنی نه فقط حکومت بلکه همچنین شرکت‌های دولتی- اگر قدرت متمرکز را نقد کنید، دشمن جامعه می‌شوید، دشمن مردم.

اگر کسی در ایتالیا، برلوسکونی یا فساد دولت ایتالیا را نقد کند، به او نمی‌گویند «ضدایتالیایی». درواقع، اگر به این منتقد بگویند ضدایتالیایی، مردم در خیابان‌های رم و میلان از خنده روده‌بر می‌شوند. این ایده در دولت‌های توتالیتر کاربرد دارد.

ز ما می‌خواهند در بازار زندگی، به گدایان مأیوس کمک کنیم. ولی یک روز به خودمان می‌آییم و می‌فهمیم خودِ سازه‌ای که کارش تولید گداست باید مجدداً ساختاربندی شود. این یعنی لزوم پرسشگری.

استعمار وحشیانه‌ترین شکل امپریالیسم است.

تمرکز ثروت سبب تمرکز قدرت می‌شود، به‌خصوص که هزینهٔ شرکت در انتخابات به‌سرعت بالا می‌رود و این مطلب، احزاب سیاسی را هرچه بیشتر به جیب شرکت‌های بزرگ وصل می‌کند. این قدرت سیاسی سریعاً به تصویب قوانینی می‌انجامد که ثروت را متمرکزتر می‌کنند

بخش بزرگی از رؤیای آمریکایی، امکان تحرک طبقاتی است: آدم، فقیر متولد می‌شود ولی سخت کار می‌کند و ثروتمند می‌شود. این ایده که همه می‌توانند یک شغل آبرومند داشته باشند، خانه بخرند، ماشین‌دار بشوند، بچه‌هایشان را به مدرسه بفرستند؛ متلاشی شده است.