بریده‌هایی از کتاب ماجرای ناپدید شدن استفانی ملر

این دقیقاً همون پیامیه که جامعه داره به ما منتقل می‌کنه. یا توی زندگی‌ت به یه جایی برس و یه افتخاری برای خودت دست‌وپا کن، یا سرت رو بذار زمین بمیر.

- اصلاً مهم نیست ریشه‌ت چیه. مردم جایی که الان هستی رو می‌بینن

یه‌وقت‌هایی حقیقت درست در برابر چشم‌های ماست ولی نمی‌بینیمش

هیچ‌چیز را به‌اندازهٔ گشت‌های شبانه‌ام در اورفه‌آ دوست ندارم؛ شب‌های آرام، در گرمای تابستان و زیر آسمانی آبی و پرستاره. دوست دارم در میان کوچه‌ها و خیابان‌ها و از برابر خانه‌هایی که کرکره‌های خود را انداخته‌اند، عبور کنم. ممکن است با شخصی برخورد کنم که برای درمان بی‌خوابی شبانهٔ خود به پیاده‌روی آمده است و یا خانواده‌ای که تصمیم گرفته‌اند شب را در کنار هم جمع شوند و از هوا لذت ببرند. مرا که می‌بینند، با حرکت دست، سلامی دوستانه می‌دهند. هیچ‌چیز را به‌اندازهٔ شب‌های زمستانی و بارش برف ناگهانی دوست ندارم. یعنی زمانی‌که خیلی سریع، لایه‌ای نازک از برف، زمین را می‌پوشاند. یعنی همان لحظاتی که من تنها فرد در خیابان هستم و ماشین‌های برف‌روب هنوز کار خود را آغار نکرده‌اند. همان لحظاتی که دوست دارم از اتومبیل پیاده شوم و با پای پیاده، به گشت‌زدن ادامه دهم. در این لحظات است که می‌توانم صدای برف را که زیر پاهایم له می‌شود بشنوم و درعین‌حال، شش‌هایم را از آن هوای سرد پر کنم.

هنر یه روزنامه‌نگار رفتن به جاهاییه که بهش اجازه نمی‌دن.

تو باید یاد بگیری خوشی‌ت رو با دیگران تقسیم کنی.

مردم رو از درون خرد می‌کرد، بدون اینکه ردی باقی بذاره.

وای وای! وقتی یادم می‌آد چه بچهٔ کنجکاوی بودی کلی حسرت می‌خورم. این موبایل‌ها با نسل شماها چی‌کار کرده آخه! دیگه هیچ‌چی براتون اهمیتی نداره، جز اینکه از میز صبحونه‌تون عکاسی کنین.

الان دیگه هر آدم ابلهی یه تریبون برای خودش پیدا کرده.

آدم‌هایی که زیبان، خودشون هیچ‌وقت خودشون رو زیبا نمی‌دونن.