بریده‌هایی از کتاب ماجرای ناپدید شدن استفانی ملر

درکش می‌کردم اما نمی‌توانستم او را ببخشم.

کوچک که بودم، پدر و مادرم به من می‌گفتند که هیچ‌گاه نباید مردم را سریع قضاوت کرد و باید به ایشان فرصتی دوباره داد.

این‌طور که می‌گویند، عشق همیشه بی‌خبر از راه می‌رسد.

نیویورک‌تایمز رو آنلاین بخونین، دیگه چه نیازی هست بیاین روزنامهٔ محلی بخرین؟ دیگه نگم براتون از کسانی که کلاً ترجیح می‌دن با فیس‌بوک سرگرم باشن و چیزی نخونن.

- من؟ من زیبام؟ - آره احمق جون! - ولی خودم این‌طوری فکر نمی‌کنم! پاسخی به من داد که تا این لحظه آن را از یاد نبرده‌ام: - آدم‌هایی که زیبان، خودشون هیچ‌وقت خودشون رو زیبا نمی‌دونن.

هیچ‌وقت چیزی نمی‌تونه جلوی هنر رو بگیره. شما می‌تونین بسوزونین، سانسور کنین، ممنوع کنین ولی فایده‌ای نداره.

آدم‌هایی که زیبان، خودشون هیچ‌وقت خودشون رو زیبا نمی‌دونن.

اصلاً مهم نیست ریشه‌ت چیه. مردم جایی که الان هستی رو می‌بینن.

زندگی گاهی‌اوقات بازی‌های بدی برامون داره.

این دقیقاً همون پیامیه که جامعه داره به ما منتقل می‌کنه. یا توی زندگی‌ت به یه جایی برس و یه افتخاری برای خودت دست‌وپا کن، یا سرت رو بذار زمین بمیر.

عدالت، به‌سان شمشیری دولبه و تیز است که حتی وقتی حق با شما باشد و برنده شوید هم، ممکن است در انتها آسیب ببینید.

منتقد باید حقیقت رو برملا کنه! مشخصه! باید به مردم عامه کمک کنه خوب رو از بد تشخیص بدن. می‌دونین، فقط بخش کوچکی از مردم هستن که خودشون می‌تونن خوب رو از بد تشخیص بدن. متأسفانه امروز هم که هرکی دوست داره در هر موردی نظر بده. همین هم باعث شده که بار مسئولیت ما منتقدها خیلی بیشتر بشه.

زندگی در این رستوران آرام‌تر است.

آنها همیشه پشت میزی ثابت می‌نشینند؛ زیر عکسی از مادربزرگ و پدربزرگشان، به‌همراه پرترهٔ بزرگی از ناتاشا؛ عکس‌هایی که وجود آنها را ابدی کرده و قرار است همیشه حواسشان به قهرمانان شما باشد.

بهم قول بده که یه روز توی یه جای آروم، یه رستوران می‌زنیم و از نیویورک می‌ریم. اون‌طوری می‌تونیم یه زندگی آروم داشته باشیم.

هنر یه روزنامه‌نگار رفتن به جاهاییه که بهش اجازه نمی‌دن.

دوست یعنی کسی که تو خوب می‌شناسی‌ش و تحت هر شرایطی دوستش داری.

روز خشم که فرا برسد تمام دنیا را تبدیل به خاکستر خواهد کرد

اگر از من بپرسید، بدون تردید به شما خواهم گفت که هر کاری در توانم بود برای خانواده‌ام انجام دادم. اما اگر از آنها سؤال کنید به شما می‌گویند که این کار را بیشتر برای خودم کردم؛ برای غرورم و نیز اعتیاد به کارم.

یک کتاب‌فروشی بی‌نظیر در خیابان اصلی شهر داشت. کتاب‌فروشی‌ای که به‌سرعت تبدیل شد به خانهٔ دوم من.