بریده‌هایی از کتاب انسان در قالب زمان

«أَیُّهَا اَلنَّاسُ إِنَّمَا اَلدُّنْیَا دَارُ مَجَازٍ وَ اَلْآخِرَةُ دَارُ قَرَارٍ فَخُذُوا مِنْ مَمَرِّکُمْ لِمَقَرِّکُمْ» (ای مردم به‌راستی دنیا گذرگاه و آخرت قرارگاه است؛ پس از گذرگاهتان برای قرارگاهتان توشه برگیرید)؛ نهج‌البلاغه، خطبه ۲۰۳.

اگر تنها بعد مادی در انسان تقویت شد، او در زمان اسیر می‌شود و در نتیجه از حرکت بازمی‌ماند. وقتی حرکت نکرد، می‌پوسد و از بین می‌رود. باید به‌دنبال رابطهٔ دیگری باشیم و آن رابطه این است که به انسان بگوییم: «اگر خدا را فراموش کردی، حتماً خودت هم به‌دست فراموشی سپرده خواهی شد و اگر خودت به‌دست فراموشی سپرده شدی، از درون خالی می‌شوی؛ به‌طوری که این درون خالی، بیشتر از آن‌که محل حیات خودش باشد، محلی برای حیات دیگرانی غیر از خود اوست».

بعد از پخش آن فیلم مختصر از زندگی روزانه امام در رسانه‌های فرانسه، مثل اینکه مردم را ناگهان برق گرفته باشد، می‌گفتند: «این همان مسیح است». یکی از آثار این نوع برنامه‌ها این بود که کودکی مسیحی عکس امام را برای پاپ هدیه می‌فرستاد

انسان که همیشه ادعا می‌کند همه چیز را شناخته و از همه چیز آگاه است، در مقابل وجود خود به خضوع و خشوع نشسته و فهمیده است که این وجود به سادگی قابل درک نیست.

منظور از آیهٔ «وَ کذلِکَ جَعَلْناکمْ أُمَّةً وَسَطاً» چیست؟ پاسخ: مفهوم آیهٔ «وَ کذلِکَ جَعَلْناکمْ أُمَّةً وَسَطاً» این است که اسلام در بین ادیان دیگر خودش مکتب و امت میانه است و به این معنا نیست که اسلام چپ و راست و وسط دارد و امت هم وسط است. اسلام در بین همه مذاهب و ادیان و تفکرهای دیگر، خط وسط است. در ادامه نیز می‌فرماید: «شما را برای دیگران شهید و شاهد قرار دادیم و پیامبر را به‌عنوان شهید و شاهدی برای شما قرار داده‌ایم». اسلام صراط مستقیم است. چقدر حرکت بر روی راهی «أَدَقُّ مِنَ الشَّعْرِ وَ مِنْ حَدِّ السَّیف»؛ از مو باریک‌تر و از لبهٔ شمشیر برنده‌تر مشکل است. چیزی که از مو باریک‌تر باشد، چپ و راست آن کدام طرف است؟ از هر طرف بروید سقوط می‌کنید. طبق این تعریف چپ و راستی در آن مطرح نمی‌شود.

«اینجا منزلگاه نیست، این فقط یک گذرگاه است و باید از این مسیر عبور کنی»،

ارزش‌کارهای ما بستگی دارد به اینکه در چه زمان و لحظه‌ای آن کارها را انجام می‌دهیم. در مورد خودداری از انجام یک کار نیز باید بدانیم در چه زمان نباید آن کار را انجام دهیم.

درست است که خدا انسان را در فشار آفریده و فرموده است: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ»، اما آن‌ها که این اکسیر محبت را در اختیار دارند، این فشار و زجر و ناراحتی باعث شعف و شادی آن‌ها می‌شود و از اینکه خداوند به آن‌ها توجه می‌کند تا در فشار قرارشان دهد، لذّت می‌برند و راضی هستند.

مهم نیست که در چه سطحی باشیم، روشنفکر باشیم یا مذهبی، آیت‌الله باشیم یا یک فرد معمولی، در هر موقعیت خطر ما را تهدید می‌کند.

گاندی فردی بود که ادعا می‌کرد: «من چگونه مبارزه کردن و چگونه انسان بودن را از حسین‌بن‌علی (ع) آموختم».