بریده‌هایی از کتاب دعوا سر اولویت است

«غدیر، کربلای عوام بود و کربلا، غدیر خواص! در غدیر با آن‌که بیعت گرفته شد، «جفا» شد و در کربلا، با آن‌که بیعت برداشته شد، «وفا» ماند»

«کارتان را برای خدا نکنید، برای خدا کار کنید! تفاوت این‌که کسی کارش را برای خدا بکند با کسی که برای خدا کار کند، زیاد نیست؛ فقط همین‌قدر است که ممکن است حسین(ع)در کربلا باشد... و من در حال کسب علم برای رضای خدا!»

زمین به دور خـــودش چــــــــرخ مــــی‌زند تا که نشـــــان دهد به سمــــــــاوات، کربلایت را

در کرببلا حسین را می‌کشتنـــــــــد در گوشه حجره، شیخ، عرفان می‌گفت

«دنبال کار گنده نباشید، دنبال کار مُنده باشید!» (مُنده: مانده، بر زمین مانده)

«۲۰ بر ۲۰۰ پیروز است!» شعار قرآن است: هرگاه ۲۰ نفر با استقامت از شما باشند، بر ۲۰۰ نفر غلبه می‌کنند و اگر ۱۰۰ نفر باشند، بر ۱۰۰۰ نفر از کسانی که کافر شدند، پیروز می‌گردند؛ چراکه آن‌ها گروهی هستند که نمی‌فهمند! «إِنْ یکنْ مِنْکمْ عِشْرُونَ صَابِرُونَ یغْلِبُوا مِائَتَینِ وَإِنْ یکنْ مِنْکمْ مِائَه یغْلِبُوا أَلْفًا مِنَ الَّذِینَ کفَرُوا بِأَنَّهُمْ

هر کس امام حسین(ع)را در عرفه زیارت کند «زار الله فی عرشه»

کسانی که برای زائران امام حسین(ع)در آسمان دعا می‌کنند، به مراتب بیش‌تر هستند از آنان که در زمین برای ایشان دعا و ثنا می‌کنند.

«همه‌چیز» در کنارت «هیچ‌چیز» می‌شوند، ‌ چراکه تو حسینی، «همه‌چیز!»

مهم نیست «کوفی» باشی یا نه؛ مهم این است «کوفی‌منش» نباشی.

همۀ عزت از آن حسین است.

کسی که اولویتش را حسین(ع)قرار داده و همۀ وجودش با حسین همراه شده، جای آن دارد که همۀ عالم به او سلام دهند. همۀ عاشوراخوانان پس از سلام بر حضرت ارباب، بر این فانیان در حسین سلام خواهند کرد. سلام همۀ عاشوراخوانان تقدیم به کسانی که اول «حسین» را در مسیر زندگی انتخاب می‌کنند: «السَّلَامُ عَلَیک یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ! وَ عَلَی الْأَرْوَاحِ الَّتِی حَلَّتْ بِفِنَائِک‌»

هر امام در زمان هر امام دیگری باشد مأموم می‌شود. تکلیف در یافتن امام زمان است: «مَن مَاتَ وَ لَم یعرِف ِامَامَ زَمَانِه» ، یافتن امام زمان هر زمان وظیفۀ هر انسانی است که بنا دارد به مرگ جاهلی نمیرد. مرگ تبلور زندگی است. تجلی تمامِ زندگی در نحوۀ مرگ انسان‌ها نمود می‌یابد. کسی که به مرگ جاهلی بمیرد، یعنی تمام عمر در زندگی جاهلی بوده است و در عصر جاهلیت زیسته است. ‌ باید امام زمان را شناخت و با او همراه شد، مانند جون که خود را به امام زمانش رساند. رساندن به امام زمان و گوش به فرمان او بودن، حتی پس از شهادت!

وقتی حسین به سمت کربلا حرکت آغاز می‌کند، همه‌چیز از اولویت خارج می‌شود، حتی طواف حج واجب. دیگر مکه و مدینه ماندن اولویت خود را از دست می‌دهد و حتی تفسیر گفتن بهانه‌ای بیش نمی‌شود برای رفع تکلیف! و اگر بگوییم این واجبات در برابر تصمیم ولی خدا از استحباب هم بی‌رنگ‌تر می‌شود، درست گفته‌ایم. پشت به قبله و رو به امام بودن در آداب زیارت جایگاهی دارد و سرشار از اشارت است، یاد‌آور این جلوه از تاریخ: اول حسین، آخر حج!

کسانی که با خود گفتند اول حج بگذاریم، بعد به حسین می‌رسیم... نرسیدند! تاریخ می‌خواست به همه درس اهمیت اولویت‌دهی یاد بدهد. جایی که اولویت، «حسین» است، هیچ تأخیری جایز نیست. باید اولویت‌ها را همراه امام انتخاب کرد، نه زودتر نه دیرتر. «... و المتأخر عنهم زاهق...» و چقدر سخت می‌شود تشخیص این اولویت؛ خیلی‌ها اشتباه کردند.

«دنیای اسلام به تفکر احتیاج دارد» ...

خلوت، چه در دل کوه باشد چه در دل شب، مهمْ خلوت در ژرفایی است که در خود باید بیابی و بکاوی؛ و کسی بدون این «خلوت انس» ، لحظات بزرگ را درک نخواهد کرد... روز عاشورا هم رهاورد شب بزرگ عاشورا و خلوت‌های ژرف آن است؛ خلوت‌هایی که در دل خود، استعداد تربیت امثال حر را دارد...

مهم نیست کربلا باشیم یا غیر آن؛ مهم کربلایی بودن است؛ مهم آن است که هر جا هستیم کربلاآفرین باشیم!

بسیاری در هر زمانه به بهانۀ امام ماضی سر خود را از فرمان امام مضارع باز می‌کنند و حال آن‌که حقیقت آن است که در زمان امام حسن، امام حسین، حسین است نه امام، او مأموم است و امام حسن امام او.

حتی حج، حجّ واجب، چراکه حسین «اوجب» است و جایی که «اوجب» هست، ترجیح بر «واجب» پیدا کردن امری بدیهی است. حتی تفسیر قرآن در کنار حسین معنا می‌یابد و نه در مدینه. تفسیرِ قرآنِ حبیب است که شنیدن دارد، نه تفسیر مفسران مدینه‌نشین. ما تشنۀ شنیدنِ تفسیرِ کربلایی قرآنیم و نه تفسیر مدنی... تفسیر قرآن عاشورا، تفسیر طوفانی آیه‌هاست، نه تفسیر عزلت‌نشینی و راحت‌طلبی.