بریده‌هایی از کتاب لاف عشق

بزرگواری در جلسه‌ای تبلیغی برای حاضران می گفت: در مظلومیت دین خدا همین بس که ما مبلغان آن هستیم!

به راستی اگر‌این افراد شهید نمی شدند ما چه کار فرهنگی‌ای برای انجام دادن داشتیم؟‌یا اصلا چه طور وقت خود را در‌این جمع های دانشجویی سپری می کردیم؟

سبک زندگی دوم، زیستن بر مبنای نگاه و تفکری الهی است که نمونه‌این مدل زندگی را می شود در روستاهایی و مکان هایی که هنوز مجذوب و مقهور مدرنتیه نشده اند، مشاهده کرد.

بترسیم از وقتی که ولی خدا طلب کمک کند و ما مشغول انجام کاری باشیم برای رضای خدا...!

لاف عشق و گله از‌یار زهی لاف دروغ عشق بازان چنین مستحق هجرانند

قدری در ولایت پذیری خود شک کنیم و به آسانی شعار ندهیم که "ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند"

و در آن سوی صحرا کربلا انگار گروه سومی نیز وجود دارد که در بلندای تپه‌ای برای سلامتی امام خود دعا می کنند و از طرف دیگر حاضر نیستند از لشگر ابن سعد جدا شوند و به خیل سپاهیان حضرت بپیوندند، به نظر بدترین گروه‌این دسته هستند

خدا رو شکر که در آن زمان موبایل در بین آن رزمنده ها نبود و الا باز هم ابراز محبت خود را به فرمانده نشان می دادند و می گفتند: اصلا فرمانده ببین! عکس شما پشت زمینه گوشی‌یمان قرار دادیم!

"بنابراین هم «فکر نو»، هم «نگاه و توقعات آرمانی» و هم «زبان ویژه‌ی برخاسته‌ی از آن نگاه» را داشته باشید؛‌اینها چیزهای خوبی است. و اگر‌این خصوصیات محفوظ بماند، آن وقت جوانِ دانشجو نقش موتور را در‌یک قطار‌ایفا خواهد کرد؛ به حرکت درآورنده، پیش‌برنده و جهت‌دهنده خواهد بود. و الّا اگر جوانها هم به وضع موجود -‌یعنی آنچه که هست - قانع و راضی باشند، دیگر پیشرفتی متصور نخواهد بود؛ باید دائم بخواهند به نقاطی که دست نیافته‌اند، دست پیدا کنند. "

مثل‌اینکه آرمان خواهی نسل متوسلیان ها در ما خشکیده که اراده کنیم پرچم اسلام را در آن سوی افق ها نصب کنیم.