بریده‌هایی از کتاب زندگی خانوادگی

مردم از این که بقیه خوشبخت نیستن خوشحال می‌شن.

شادی رو فقط می‌تونیم درون خودمون پیدا کنیم، نمی‌تونیم با چیزای گرون به دست بیاریم

از خدا ‌پرسیدم که آیا فقط وقتی بهش نیاز داریم باید نیایشش ‌کنیم؟ خدا جواب داد: «تا وقتی پات نشکنه به من فکر نمی‌کنی. »

فکر کردم چرا مردم وقتی می‌توانند با هم مهربان‌تر باشند، نیستند.

مطمئن بودم که دنیا بدتر می‌شد و یک روز به‌ عقب برمی‌گردم و به ‌این دوره با حسرت نگاه می‌کنم.

پدر برنامه‌های مختلفی برایمان داشت. بیش‌تر تلاشش تطبیق دادن ما با جامعه‌ی آمریکا بود. از ما می‌خواست هرروز عصر اخبار را نگاه کنیم. کاری که به‌طور باورنکردنی‌ای کسل‌کننده بود. برای ما گروگان‌گیری در ایران یا این‌که آنجا جنبشی برای مقابله با سلطنت اتفاق افتاده بود هیچ جذابیتی نداشت.

از ملاقات مردم خوشحال می‌شدیم، چیزی که از آن می‌ترسیدم لحظه رفتن آن‌ها بود. هنگامی‌که من، پدر و مادرم باید با بیرجو تنها می‌ماندیم. وقتی می‌رفتند تنهایی سریع‌تر از هوای سردی که به‌سرعت از پنجره‌ی باز وارد می‌شد نفوذ می‌کرد. گاهی اوقات هم این تنهایی آن‌‌قدر سهمگین بود که آرزو می‌کردم کاش دیگر برای ملاقات نمی‌آمدند.

با خواندن این کتاب‌ها حس کردم در حال تغییر هستم و به‌ جهانی وصل شده‌ام که قصه‌ها در آن نوشته و خوانده می‌شوند، خودم می‌دانستم وارد چنین فضایی شده‌ام. احساس می‌کردم از زندگی خودم جدا و به‌ جهانی فریبنده آورده شده‌ام. جایی که مردم چیزهای لذت‌بخشی داشتند و همیشه نگران هم نبودند.

برای خوش‌بخت‌تر بودن از مادر باید از او متفاوت می‌بودم. این مسیر زندگی بود که مرا از او متفاوت می‌کرد.

ما نمی‌تونیم چیزی رو که اتفاق افتاده انکار کنیم. مجبوریم به ‌خدا اعتماد کنیم. وقتی اتفاقا اون جوری که ما دوست داریم نیستن باید خودمونو بسپاریم به خدا. »