بریده‌هایی از کتاب هشت چیز که هر دختری به آن نیاز دارد

تنها یک راه برای اجتناب از این معضلات وجود دارد و آن این است که از سونامی رسانه‌ها در منزلتان جلوگیری کنید. بگذارید تکلیفتان با این مسئله را همین حالا روشن کنیم، باید از خودتان شروع کنید.

زندگی میدان رقابت نیست، حتی اگر هم باشد، کودکان باهوش‌تر و قوی‌تر و با سیستم احساسی بهتر و علاقه بیشتری به یادگیری بزرگ می‌شوند، اگر به آن‌ها اجازه دهیم که تا سن هفت‌سالگی آزادانه بازی کنند، البته حداقل تا هفت‌سالگی!

در سنین خیلی پایین ـ بین دو تا پنج‌سالگی ـ می‌توانیم بیشترین تأثیر را بر قدرت سازگاری و انعطاف‌پذیری آن‌ها بگذاریم. در این سنین است که می‌توانیم بذر تبدیل شدن به دختری را بکاریم که از سن واقعی‌اش لذت می‌برد، دختری که برای بزرگ شدن جعلی، عجله‌ای ندارد. اگر آن‌ها آرام‌آرام رشد کنند، قوی بار می‌آیند.

طی فقط یک نسل، دوران کودکی به دلیل فشارهای تازه به نصف کاهش پیدا کرده که در طول تاریخ بی‌سابقه است

اکثر بچه‌ها در دوره‌ای که نیازهایشان برآورده نشده است، گیر می‌کنند.

به‌عنوان یک راهنمایی کلی، اگر دوازده را از سن کنونی فرزندتان کم کنید، متوجه خواهید شد که کدام سن کودکی‌اش را تجربه می‌کند.

اغلب بازیگوشی بیش‌ازحد، یا بحث و جدل یا مشکل داشتن در دنیای بزرگ، زبانی است که از طریق آن به ما می‌گویند: «مرا ببین.»

با انجام این دو کار، یعنی داشتن وقت آزاد بیشتر و پیدا کردن افراد مهربانی که بتوانید از آن‌ها کمک بگیرید، دو سال اول زندگی دخترتان بسیار بهتر سپری خواهد شد و از دوسالگی تا جوانی انجام این دو کار رابطه بین شما را ترمیم یا قوی‌تر می‌کند.

اگر شما والد هستید، باید افراد مهربانی را اطرافتان پیدا کنید که با آن‌ها صحبت کنید، وقت بگذرانید و تشویق شوید، به‌خصوص اگر پدر و مادر بودن برای شما سخت است.

به‌جای کنترل کردن فرزند نوجوانتان، ارتباط‌تان را از نو بسازید. در برنامه شلوغ فرزند مدرسه‌ای‌تان تجدیدنظر کنید و با گذراندن وقت طولانی و تنبلانه با نوزادتان او را آرام کنید. حریف زمان بشوید و از آن برای متوازن کردن دوباره زندگی‌تان استفاده کنید.

دختر شما منحصربه‌فرد است. هیچ‌کس دیگری در تمام دنیا شبیه او نیست. در این لحظه، دخترتان کجای سفرش هست؟

یک خطر رایج در زندگی اجتماعی دخترتان «دوستان یویویی» هستند. دوستان یویویی دخترانی هستند که رابطه گرمی را با دخترتان شروع می‌کنند، اما ناگهان عوض می‌شوند و با او نامهربان می‌شوند. بعد وقتی دخترتان از این موضوع غمگین و سردرگم می‌شود، دوباره تبدیل به دوستی خوب و مهربان می‌شوند! نویسندگان معتقدند چنین دخترانی دچار اختلال هستند و نمایش دوستی آن‌ها کاری نیست که ذاتآ علاقه به انجام آن داشته باشند و برای تحت کنترل گرفتن دخترتان آن را انجام می‌دهند. اگر دختر شما با این موضوع مواجه شد، به او یک بار اجازه دهید تا نسبت به برداشت و قضاوت خود شک کند و این امر ایرادی ندارد، اما اگر این اتفاق دوباره افتاد، دخترتان باید احتمالا از این شخص دوری کند و به جایش دوستان دیگری پیدا کند.

دوستان یویویی دخترانی هستند که رابطه گرمی را با دخترتان شروع می‌کنند، اما ناگهان عوض می‌شوند و با او نامهربان می‌شوند.

تحقیقات نشان می‌دهد که پسرها بیشتر از زورگویی فیزیکی استفاده می‌کنند ـ زدن، قاپیدن، هل دادن، آسیب زدن به وسایل دیگران یا دزدیدن پول ناهار و غیره.

اغلب اوقات همه چیز به این برمی‌گردد که حد تعادل را پیدا کنید، اگر ریاست‌طلب یا خیلی تابع و تسلیم است، اگر خیلی بی‌عاطفه یا بیش‌ازحد احساساتی است، اگر خیلی زودباور یا غیرقابل‌اعتماد است، پس به کمک شما احتیاج دارد تا حد وسط را پیدا کند.

متعهد می‌شوم که هرگز به دخترم آسیب فیزیکی نزنم و او را تنبیه بدنی نکنم. هرگز با صدای بلند، یا رفتاری که نشان می‌دهد می‌خواهم او را بزنم یا با تهدید به کتک زدن، او را نترسانم. متعهد می‌شوم که از استفاده از کلمات تحقیرکننده و انتقاد برای حل و فصل مشکلات دست بردارم.

زمانی که پروفسور آیلین مورتون ـ رابینسونکودک بود، پدربزرگش به او مسیریابی در جنگل را آموخت. برای یک دختر بومی جزیره استرادبروکاین کار غیرمعمول بود، چون مسیریابی تا آن زمان فقط به پسران آموخته می‌شد. حتمآ پدربزرگش چیز خاصی در او دیده بود و درست هم فکر کرده بود ـ امروز آیلین یک استاد برجسته استرالیایی است. آیا ممکن است آن چیزی که پیرمرد با صبر و تحمل به او آموخت کلید موفقیتش باشد؟ وقتی آیلین فقط سه سالش بود، پدربزرگش او را به‌خاطر اینکه با بی‌فکری لانه مورچه‌ها را لگد کرده بود، سرزنش کرد. او به آیلین ـ به‌آرامی ـ گفته بود: «ارزش تو از هیچ موجود زنده‌ای نه بیشتر است و نه کمتر!» و این همان‌جایی بود که آموزش آیلین شروع شد.

درمان خانواده قانونی وجود دارد که می‌گوید کودکی که بیش‌ازحد از هم‌سن‌وسال‌های خود تأثیر می‌پذیرد، معمولا روابط خوبی با والد هم‌جنس خود ندارد و با او صمیمی نیست. بنابراین دختری که به مادرش نزدیک نیست، حس تعلق و تأثیرپذیری را در هم‌سن‌وسال‌هایش که به این احساسات آگاه و مجهز نیستند، جست‌وجو می‌کند. البته دخترانی که در پایان دوران نوجوانی به‌سر می‌برند، طبیعتآ بیشتر به گروه هم‌سن‌وسالان خود تعلق خاطر پیدا می‌کنند و این بخشی از مراحل رشدشان است، اما برای یک کودک پنج تا چهارده‌ساله چنین موضوعی درست نیست.

شما باید همیشه طوری به‌نظر بیایید که گویا تمام وقت دنیا متعلق به شماست. آن وقت چه درحال غذا پختن باشید، چه درحال جدا کردن لباس‌های کثیف، چه درحال انجام کاروکاسبی خودتان، یا درحال مشاجره کردن با فرزند کوچک‌ترتان برای درآوردن لباس‌های گِلی‌اش، دخترتان پیش شما می‌آید و با شما صحبت می‌کند و این موضوع از کاری که درحال انجام آن هستید مهم‌تر می‌شود (البته اگر خوب دخترتان را بشناسید، خودتان برایش وقت آزاد درنظر می‌گیرید، یا از او می‌خواهید که صبر کند، یا وقتی بچه‌ها را از مدرسه برمی‌دارید اول سراغ او می‌روید).

حدود سن دوازده‌سالگی، بچه‌ها کودکی دوم را سپری می‌کنند. این به علت نابسامانی سیستم عصبی یا دوره هرس عصب‌ها است که نشانه شروع بزرگسالی و دوران بلوغ است (بلوغ ذهنی همیشه هم‌زمان با بلوغ فیزیکی اتفاق نمی‌افتد. به‌خاطر تأثیرات محیطی، رشد سینه ممکن است زودتر اتفاق بیفتد، درحالی‌که بلوغ مغزی عمومآ در حدود دوازده‌سالگی اتفاق می‌افتد). اثر بلوغ روی مغز آن‌قدر زیاد است که نوجوان دوباره به مراحل رشدش برمی‌گردد و این برای دختران بین سنین دوازده تا هجده‌سالگی اتفاق می‌افتد (برای پسران حتی طولانی‌تر). بهترین نکته درمورد این تغییر این است که شما شانس دوباره‌ای دارید تا مراحل قبلی را ترسیم کنید.