بریده‌هایی از کتاب راز یک فریب

مسئله حجاب به پوشیدن یا نپوشیدن چند متر پارچه نیست. حجاب یک لباس نیست، نوعی نگاه، طرز فکر، رفتار ویژه و جهان بینی خاص است. پدیده‌ای است که با انبوهی از مسایل زندگی زن پیوند دارد. حجاب، آغاز یک راه و پایان یک بیراهه است. بالاترین فریاد خاموش، بدون زبان سخن گفتن و بدون دعوا، اعتراض کردن؛ مقاومتی بدون خرج و زحمت، و رفتاری آکنده از پیام‌های معنوی است. لباس، زبان دارد و زبانش هیچ گاه نه خسته می‌شود و نه از تأثیرگذاری، ناامید.

امروزه مشکل رفتارهای اجتماعی دختران و زنان، کمبود کتاب دربارة حجاب نیست، فراوانی کتاب‌هایی است که اغلب حرفشان تکراری، نگاهشان محدود و ادبیاتشان بیگانه با روحیاتِ مخاطبان است. از برخی نویسندگان می‌پرسم: این کتاب را برای چه گروهی نوشته‌اید؟ با حجابان یا بی‌حجابان؟ با حجابان که اینها را می‌دانند، بی‌حجابان هم که هرگز نمی‌خوانند!

ای کاش بسیاری از آدم‌ها از بیخ خر بودند و این همه با دعواها و ستم‌هایشان کلانتری و پاسگاه و دادگستری را شلوغ نمی‌کردند و هر یک سر در آخور خود می‌کرد و بار خویش بر دوش می‌کشید و در کار دیگری دخالت نمی‌کرد و حسدورزی نسبت به دیگران ناتوانش نمی‌کرد و به ضعف اعصاب دچارش نمی‌نمود.

«زیبایی زن به دارا بودن حیا و حفظ ارزش‌های انسانی او است.»

وقتی زن حجاب را برمی‌گزیند همة ابعاد زندگی‌اش تعریف خاصی پیدا می‌کند. نگاه، راه‌رفتن، صحبت‌کردن و همه رفتارهایش انضباط خاص می‌یابد و در همه این انتخاب‌ها خود او تصمیم گیرنده است. ولی زن بعد از انتخاب بی حجابی ...! زن با انتخاب بی‌حجابی آزادتر نمی‌شود. به ظاهر، او است که در مورد طرز پوشش و رفتارش تصمیم می‌گیرد، ولی شما بهتر می‌دانید که تصمیم گیرندة اصلی او نیست. او مجری است، نه تصمیم گیرنده. جبر اجتماعی، خواست عمومی، تبلیغات، سلیقه‌های دیگران و مجموعه‌ای از این دست پدیده‌ها تعیین کننده نوع پوشش و رفتار او است. برخلاف بانوان با حجاب که اگر به درستی به ضوابط و حقیقت حجاب آشنا و پایبند باشند، در همه رفتارهایشان خود تصمیم گیرنده‌اند؛ جامعه، تبلیغات و پدیده‌های دست ساز استعمار هرچه می‌خواهند، بگویند! برای او اهمیتی ندارد.

این شرح حال بسیاری از مردمان روزگار ما است. از آغاز جوانی تا پیری، پیوسته در تکاپویند و تحرکات ویژه دارند. به‌واقع در حرکت‌اند و نه در خیال، اما چون نمی‌دانند در جستجوی چه هستند و باید در جستجوی چه باشند، چه می‌کنند و باید چه کنند، همچنان در سرِ جای گذشته خود بوده و هیچ جلو نیفتاده‌اند.

اگر زندگی تنها دست‌یابی به رفاه و لذت بود آدمی به این همه استعداد انبوه چه نیاز داشت؟! با همان غرایز (و اندکی هوش) می‌توانست به همه لذت‌ها دست پیدا کند. این همه استعداد برای دست‌یابی به لذت و خوشی، نه فقط زیاد است که حتی مزاحم است.

من برای خوردن و خوابیدن و خوش بودن، به فکر و عقل، به آزادی و وجدان و روح چه نیازی داشتم؟ این عقل که مزاحم خوشی من است!

هرگاه در صحنة اجتماع، زن بتواند با کمترین خوش‌خندگی و زیباسازی ظاهری به بهترین مقامات و احترام دست یابد هیچ‌گاه به سراغ فضایل اخلاقی و رشد معنوی نمی‌رود. وی می‌بیند با کمترین جلوه‌گری می‌تواند قلب هر فروشنده و تاجر و رئیس را به خود متمایل سازد. در آن صورت چه نیازی به کسب معنویت دارد؟!

این خوش‌بینی و زودباوری زن سبب می‌شود که هرگاه از سوی غریبه‌ای به وی اظهار علاقه شود بدون تردید در صداقت اظهارکننده، آن را باور کند و چه بسا در برخی موقعیت‌ها آن اظهار تمایل و علاقه را بهتر از همسر خود بپذیرد. به گفته درمیس «قلب زن هرگز پیر نمی‌شود و آن دریایی است عمیق. قلب او همان چشم و گوش او است که بی‌اختیار به حکم آنها تسلیم دیگران می‌شود.»

وقتی انسان در مقایسه با گذشته خود رشد نکند و فکر و عقل و معنویت و ارزش‌های اخلاقی‌اش ارتقا نیابد به یافتن چه چیزی دلخوش است؟

کسی که مفهوم زندگی و ارزش حیات را کشف نکرده باشد چطور آن (حجاب) را جزو «ارزش» ها یا «ضد ارزش» ها قرار می‌دهد؟! از با حجابان هم باید پرسید: آیا شما پس از وقتی که معنای زندگی را درک کردید به حجاب معتقد و پایبند شدید، یا به خاطر عادت خانواده، گریز از فشار اجتماعی، ترس از جهنم و...؟ ارزش برتر حجاب هنگامی است که پس از درک معنای زندگی انتخاب شده باشد.

اگر شما احساس می‌کنید پذیرش سودمندی حجاب برایتان دشوار است شاید بی‌فایده نباشد که درباره حجاب کتابی مطالعه کنید، ولی ضروری‌تر از آن، مطالعه درباره «راز آفرینش آدمی» است. اگر دراین‌باره به نتیجه‌ای دست نیابید، زندگی شما معنادار و هدف‌مند نخواهد شد. در آن صورت اگر بی‌حجاب یا کم‌حجاب هم باشید شما پیروز عرصه زندگی نخواهید بود.

هیچ کره خری تا به حال خودکشی نکرده و برای مرگ دیگری توطئه نچیده است. پرونده خدمت خران همیشه و در همه جا بر پرونده بدی‌هایشان برتری داشته است. خر همیشه بار خود و دیگری را به دوش گرفته و هرگز سربار کسی نشده است. همیشه سواری داده و سواری نگرفته است. پرونده خیانت و جنایت و خودفروشی و اغفال ناموس دیگران و تقلب و تجاوز در زندگی هیچ خری دیده نشده و در غصب اراضی و اموال و کلاه‌گذاری و کلاه برداری و ریاکاری و دورویی شرکت نداشته است. در صورتی که اگر قرار باشد پرونده تبهکاری آدمیان را بر دوش خران بگذارند کمر آنها می‌شکند. ای کاش بسیاری از آدم‌ها از بیخ خر بودند و این همه با دعواها و ستم‌هایشان کلانتری و پاسگاه و دادگستری را شلوغ نمی‌کردند و هر یک سر در آخور خود می‌کرد و بار خویش بر دوش می‌کشید و در کار دیگری دخالت نمی‌کرد و حسدورزی نسبت به دیگران ناتوانش نمی‌کرد و به ضعف اعصاب دچارش نمی‌نمود.

اراده و تصمیم اینان دستخوش خواسته‌های دیگران قرار گرفته بود و تنها بدین دلخوش بودند که می‌توانند نشان دهند که از تحوّل و تمدن جدید جامعه عقب نیستند و چیزی از بقیه کم ندارند! این تأثیرپذیری تا بدانجا پیش رفت که فرد، دیگر در اندیشة تناسب اندام و لباس و زیبایی خود نبود. فقط به این می‌اندیشید که به گونه‌ای پذیرفته نزد مردم حضور یابد، زشت باشد یا زیبا، چندان مهم نیست

وقتی دختر خانمی نداند با پوشش خود می‌خواهد از چه محافظت کند و او چیست و کیست که این همه برای تقدّس و پاکی و حفاظت از وی باید کوشید، حجابش دوامی ندارد و با کمترین فشار یا تبلیغ، از آن فاصله می‌گیر

اگر زن به خود وی شناسانده نشود پوشش برای او فقط عامل زحمت و عادت موروثی ملی یا خانوادگی قلمداد می‌شود. در آن صورت، حجاب فقط در محیط‌های اسلامی رعایت می‌گردد و در دیگر محیط‌ها کنار گذاشته می‌شود؛ چنان که بسیاری این گونه‌اند.

بیشتر برهنگی‌ها و نیمه برهنگی‌های زنان بدین علّت است که آنان هنوز از شگفتی‌های وجود خود چیزی نمی‌دانند. نه توانایی‌های روح خود را شناخته‌اند و نه ویژگی‌های جسمی خویش را. در غرب نیز آنچه به زنان شناسانده شده است چون با نیرنگ و سودجویی و آلودگی محیط آمیخته است حاصلی جز برهنگی، تقدیم جوامع آنها نکرده است

من هم می‌پذیرم که بعضی از دختران یا زنان با حجاب، ممکن است از حیای زیادی برخوردار نباشند، ولی نباید دچار اشتباه شد. آنچه این اشخاص دارند صورت حجاب است، نه حقیقت حجاب. حقیقت حجاب، مجموعه‌ای از رفتارها، طرز پوشش و متانت در گفتار و نگاه است، و این‌ها با حیا آمیخته است و تمامی این موارد با آگاهی از مبانی و چرایی (فلسفه) حجاب به وجود می‌آید.

زن با انتخاب بی‌حجابی آزادتر نمی‌شود. به ظاهر، او است که در مورد طرز پوشش و رفتارش تصمیم می‌گیرد، ولی شما بهتر می‌دانید که تصمیم گیرندة اصلی او نیست. او مجری است، نه تصمیم گیرنده. جبر اجتماعی، خواست عمومی، تبلیغات، سلیقه‌های دیگران و مجموعه‌ای از این دست پدیده‌ها تعیین کننده نوع پوشش و رفتار او است. برخلاف بانوان با حجاب که اگر به درستی به ضوابط و حقیقت حجاب آشنا و پایبند باشند، در همه رفتارهایشان خود تصمیم گیرنده‌اند؛