بریده‌هایی از کتاب راز یک فریب

اگر از تعبیر من ناراحت نمی‌شوید به شما بگویم که حتی نمی‌توانید درباره طرح زندگی خود تصمیم بگیرید. از میان شما خانم‌ها همان‌ها که تشکیل خانواده را یک ضرورت یاد کردید، مشاهده می‌کنید که نمی‌توانید در چارچوب کنونی فرهنگ کشور خود به چیزی که وجودش را ضروری می‌دانید، دست پیدا کنید و از چیزی (حجاب) فرار می‌کنید که بدون آن نمی‌توانید خانواده‌ای داشته باشید. حجاب یعنی تأکید بر حفظ خانواده.

آنها که کارگردانان اصلی جامعه شمایند، ای‌بسا بهتر از من و زودتر به همین نکته که گفتم پی بردند و از شما برایتان «خود» ی ساختند که دیدید با بی‌حجابی بهتر می‌توانید آن «خود» را حفظ کنید. آنها همان چیزی را که لازم بود شما از «خود» تان بدانید برایتان دیکته کردند و در طرح و برنامه‌شان خیلی هم چیره دست و هوشمند بودند.

ویل دورانت: اگر حتی ادیان به پوشش زن سفارش و دستوری نداشتند این خود زن بود که در طول تاریخ بدون هیچ آموزش، با فطرتش درک کرده بود که او هرچه بیشتر خود را پوشیده‌تر بدارد دست نیافتنی‌تر می‌شود و هرچه دست نیافتنی‌تر شد با ارزش‌تر گشت.

مردها با این‌که این همه خود را نیازمند زن می‌دانند، حق زن را نه می‌شناسند و نه ادا می‌کنند؛ تا چه رسد به زمانی که بدانند دست‌یابی به زن برایشان آسان است. زن هرچه بکوشد جنبه‌های تفاوت خود با مرد را بکاهد، خود را بی‌پناه‌تر، بی‌مقدارتر و محروم‌تر کرده است. این تفاوت را خدا قرار داده و باید حفظ کرد.

در حقیقت کوشش خانم‌ها بر گسترش بی‌حجابی، تقویت قدرت مردان است. یعنی بر هم زدن توازنی که خداوند مقرر کرده بود تا برای پاکداشت حرمت زن و قدردانی از وجود او از سوی مرد، نیاز به زن، پویا و همیشگی باشد. با بر هم زدن این توازن، زن بیشتر از مرد خسارت می‌بیند.

پس اگر آموزه‌های دینی از زن بخواهد که لباسش پوشیده‌تر از مرد باشد به نفع خود زن است. اگر خانم‌ها کاری کنند که آن مرد قدرت مند، این جنبه ضعفش وی را به مراعات حق زن وادار نسازد، در حقیقت راه ستم هرچه بیشتر به خود را باز گذاشته‌اند. چون با بی‌حجابی و علنی‌شدن و عمومی و رایگان شدن جاذبه‌های زن، مرد خود را نیازمند ناز کشیدن از هیچ زنی نمی‌بیند. این نشد، آن یکی. وقتی بشود بدون مراعات حقوق یک زن در خانواده و پذیرش مسئولیت‌های زندگی، نیاز خود را برطرف ساخت، چه حاجت به تشکیل خانواده!

او ناچار شود همان قدرت فراگیرش را نه فقط در راه سلطه و آزار و آسیب به زن صرف نکند، در خدمت او باشد. برای این مقصود غریزه جنسی در زن و مرد طوری تقسیم شد که مرد پیوسته به ارضای غریزه محتاج‌تر از زن باشد. بستر این هدف، بالا بردن قدرت جاذبه زن است. عوامل دلربایی در او، هم باید فراوان باشد و هم عمیق. پیکر او، روحیاتش، جزیی‌ترین رفتارهایش، همه باید طوری در اوج جاذبه باشد که زن بتواند با تکیه بر آنها، در مقابل مرد، قدرت مند جلوه کند

۲. به همان میزان که خداوند به مرد قدرت بدنی بیشتر و اقتدار بخشید، به زن، لطافت، طراوت و ملایمت لطف کرد.

زن موجودی عاطفی است: ملایم، سازگار، صمیمی، پر رحم، امّا به ضد صفات خود سخت علاقه‌مند است: صلابت، اقتدار، استحکام. و این صفات مرد است. عضلات مرد یک سوم بیشتر از زن است. قلب مرد ۶۰ گرم بیشتر و مغز او حدود ۱۳۰۰ گرم بیشتر از زن است. جمجمه زن ۱۵ درصد کوچک‌تر از مرد است. حجم ریه زن ۱۳۰۰ سانتی متر مکعب و حجم ریه مرد ۱۶۰۰ است. زن خواهان شجاعت و اقتدار مرد، و مرد خواستار زیبایی و دلبری زن است.

آنها با دو چشم مشابه، متفاوت می‌بینند. دو گوش مشابه که متفاوت می‌شنوند. دو لب و یک دهان شبیه هم، اما متفاوت حرف می‌زنند و قضاوت می‌کنند. قلب هر دو یکسان (با کارکردی مشابه) خون به بدن می‌رساند، ولی اموری که در قلب زن تأثیرگذار است با آنچه بر قلب مرد تأثیرگذار است به کلی فرق می‌کند. آن دو، سلول‌های هم شکل نیز ندارند.

سفارش زنان به داشتن پوشش متفاوت با مردان، قبل از این‌که یک تکلیف به زن باشد، یک توصیة حکمت آمیز به مواظبت بر پایمال نشدن تفاوت‌ها است.

اگر روا بود که زن و مرد در نوع بینش، رفتار، استعداد، توانایی‌ها و همت‌ها مانند یکدیگر باشند به چه سبب باید از نوع آدمی دو جنس آفریده شود. آفرینندگی دو جنس، یعنی که این دو با هم تفاوت دارند. اگر چنین باشد نوع وظایفشان نیز باید فرق کند. به همین سبب است که نوع پوششی که از زنان انتظار می‌رود، با مردان یکسان نیست. اگر از زن خواسته می‌شود که از انجام برخی رفتارها بپرهیزد در حقیقت گویا از او خواسته شده است که بر حقِ «متفاوت بودن» خود تأکید بورزد.

تساوی در این زمینه، یعنی پایان بخشیدن به حیات آدمی. حفظ تفاوت‌ها است که جهان را از فروپاشی نگاه می‌دارد. اگر روا بود که زن و مرد در نوع بینش، رفتار، استعداد، توانایی‌ها و همت‌ها مانند یکدیگر باشند به چه سبب باید از نوع آدمی دو جنس آفریده شود

درگیر احساسات، ناآگاه، با صفات نفسانی و غرایز ویرانگر. بنابراین هیچ منطقی نیست که یکی از ما عهده دار تدوین چنین آیین‌نامه‌ای شویم. من می‌خواهم همه موادّ این آیین نامه را به او واگذارم. تردید ندارم که کسی مانند او به اندرون من آشنا و به من مهربان نیست

من ترجیح می‌دهم راهنامة کسی را بپذیرم که مرا آفریده و به من هم نیازی نداشته است. طرح او برایم اطمینان آورتر است. چون به همه جوانب زندگی من توجه داشته و چیزی از نگاهش دور نمانده است. غیر او چه حق و اعتباری دارد تا برای ما وظیفه مشخص کند!

من چطور می‌توانم به طرح شما، که موجودی همانند خود من هستید، اعتماد کنم! من حتی نمی‌توانم به طرح متفکران و فیلسوفانتان اعتماد کنم. چون آنها هم تمایلات و افکار و غرایزی همچون خود من دارند. به کدامشان اعتماد کنم؟ جان لاک، ژان ژاک روسو، کانت؟ این هر سه معتقد بودند که: «زنان ویژگی‌های شهروندی را دارا نیستند. (از خردی اندیشه زنان نمی‌توان آنها را در زمره شهروندان به شمار آورد)

در حقیقت معیار شناخت و تفاوت «حقیقت خوشبختی» و «احساس خوشبختی»، تشخیص نیاز واقعی از غیر واقعی (توهّمی) است. باید دید آنچه مایه دلخوشی ما است در زمره نیازهای واقعی ما است یا نیازهای غیر واقعی (واهی).

هزاران فرد را می‌توان یافت که در مسیر زندگی خود و با رفتارهای اجتماعی خویش گمان می‌کند مشغول لذت بردن است، غافل از آن‌که به تباه کردن زندگی خود سرگرم است. ارزش‌های ماندگار را قربانی هوس‌های زودگذر کردن نشان هوشمندی و زیرکی نیست. چند روزی در چشم‌های آلوده نشستن و برای همیشه از چشم‌های پاک فرو افتادن افتخار نیست.

در راه تشخیص خوشبختی سه آفت وجود دارد که فرد را دچار خودفریبی می‌کند: ۱. کوشش برای نیل به آنچه دوست داریم، نه آنچه نیاز داریم شاید ما دوست داشته باشیم ساعت‌ها از روز به تفریح بگذرانیم، بدویم و بخندیم و با تمسخر دیگران شادی کنیم. هر طور خواستیم لباس بپوشیم و با هرکه تمایل داشتیم رابطه دوستی برقرار کنیم و... . ولی آیا اینها همه در زمره نیازهای ما است؟! امروزه شمار زیادی از خانم‌های کشور ما عهده‌دار شغل‌هایی هستند که هیچ ضرورت ندارد

اینک همه ما در پرسش از هدف آفرینش، حال و روز آن مرد چاه‌کن را داریم که در چاه زندگی غرق شده ایم و فریادمان بلند است که ما چرا در این چاه مانده ایم! بر فراز این چاه چه خبر است؟