بریده‌هایی از کتاب در میان گمشدگان

احساس می‌کردم به هرچه دست می‌زنم می‌لرزد، به مبل و صندلی، به میز، به کف اتاق. انگار همه‌شان منتظر فرصت مناسبی بودند تا در یک چشم‌به‌هم‌زدن از هم بپاشند.

پهنهٔ زمانی بزرگ و استثنایی و بکری پیش رویم بود، چیزی مثل یک سرزمین که باید ادعای مالکیتش را می‌کردم، آن را به تصرف خود درمی‌آوردم و از آن بهره‌برداری می‌کردم، پهنه‌ای به نام «آینده».

ابر قرمز و نارنجی آتش به طرفم هجوم می‌آورد، برقی در یک چشم‌به‌هم‌زدن. درد هم داشت؟ این‌که وجود آدم، هستی آدم، زندگی آدم، در یک لحظه به آخر خط برسد به چه چیزی شبیه بود؟

گاهی با خودم فکر می‌کردم او آن‌قدر خودش را سرکوب کرده است که کم وبیش از درون تهی شده، یا در بهترین حالت تبدیل به موجودی تک‌بعدی شده است، انگار ضمیر خودآگاهش جایی شده باشد برای صدور و اجرای دستورات ساده: «بخور، بخواب، غذا بپز، دوباره بخواب.»