بریده‌هایی از کتاب فردا

«تاکتیک یعنی، زمانی که باید کاری کرد، بدانیم چه باید کرد. استراتژی یعنی، زمانی که نمی‌توان کاری کرد، بدانیم چه باید کرد.»

حتی برای بازی‌کردن نقش خود هم باید گریم کرد. استانسیلاو ژرزی‌لک

انسان به حکم عشق تا کجا می‌تواند پیش برود؟ دور؛ خیلی دور؛ اما مرزی هست که افراد کمی حاضرند برای ماجراجویی از آن فراتر بروند

عجب نسلی... یا پشت صفحه نمایشگر هستند یا روی صفحه تبلت و به تلفن همراه ضربه می‌زنند. انگار این وسایل ادامه اعضای بدنشان است...

«دیوانگی‌هایی که بیش از همه حسرتشان را می‌خوریم، آن‌هایی هستند که وقتی موقعیتش را داشتیم، مرتکبشان نشدیم.»

بعضی بچه‌ها برای محافظت از خود، داوطلبانه، از یک ضربه روحی تکان‌دهنده فاصله می‌گیرند و در ناخودآگاهشان منتظر می‌مانند تا خود را محکم‌تر حس کنند تا بتوانند با آن روبه‌رو شوند.

حیات را همان چیزی تصور کرد که بود. چیزی بی‌نهایت گذرا و ناپایدار، فرآیندی در حال دگرگونی ابدی. هیچ‌چیز تغییرناپذیر نیست، به ویژه خوشبختی، خوشبختی‌ای که مانند شیشه شکننده بود و می‌توانست دیری نپاید، نمی‌باید حکم یک دستاورد را می‌داشت.

نمی‌توان خاطرات را با یک ضربه جارو دور ریخت. آن‌ها در وجود ما می‌مانند، در سایه پنهان می‌شوند و منتظر لحظه‌ای می‌مانند که ما سپرمان را بیندازیم تا با نیروی بیشتری دوباره ظاهر شوند.

در عشق، بیش از اندازه خود را وقف کسانی کرده بود که لیاقتش را نداشتند؛

حتی روشن‌ترین تصاویر هم ممکن است معنایی پنهان داشته باشند

هیچ‌چیز تغییرناپذیر نیست، به ویژه خوشبختی، خوشبختی‌ای که مانند شیشه شکننده بود و می‌توانست دیری نپاید، نمی‌باید حکم یک دستاورد را می‌داشت.

نمی‌توان خاطرات را با یک ضربه جارو دور ریخت. آن‌ها در وجود ما می‌مانند، در سایه پنهان می‌شوند و منتظر لحظه‌ای می‌مانند که ما سپرمان را بیندازیم تا با نیروی بیشتری دوباره ظاهر شوند.

تأثیر اولین برخورد همیشه تو ذهن مردم حک می‌شه

تو یک جورایی از زندگی در دل درد لذت می‌بری و درد رو نگه می‌داری.

در صورتی‌که فلسفه رنج روح را از میان نبرد، سودی نخواهد داشت.

من به ارزشِ بودن‌های جدا از هم باوری ندارم؛ هیچ‌یک از ما به تنهایی در وجود خود کامل نیست. ویرجینیا ولف

وقتی رنج چیزی است که انسان به بهترین شکل آن را می‌شناسد، رها شدن از آن، خود، یک مصیبت است. میکلا مارزانو

نه ترس می‌تواند از امید صرف‌نظر کند و نه امید از ترس. باروخ اسپینوزا

آزادی ما جایی ساخته می‌شود که دیگری از وجود ما بی‌خبر است.

ما آن کسی نیستیم که در آینه می‌بینیم، بلکه، آن کسی هستیم که در چشمان دیگری می‌درخشیم.