بریده‌هایی از کتاب فردا

«دیوانگی‌هایی که بیش از همه حسرتشان را می‌خوریم، آن‌هایی هستند که وقتی موقعیتش را داشتیم، مرتکبشان نشدیم.»

ما آن کسی نیستیم که در آینه می‌بینیم، بلکه، آن کسی هستیم که در چشمان دیگری می‌درخشیم. تارن جی. تجپال

بدبختی، همچون باری سهمگین، مانع از آن می‌شود به جایی که می‌خواهیم برویم. به همان شکلی که هستیم پوستمان را می‌کند، نه آن‌گونه که فکر می‌کردیم هستیم.

نمی‌توان خاطرات را با یک ضربه جارو دور ریخت. آن‌ها در وجود ما می‌مانند، در سایه پنهان می‌شوند و منتظر لحظه‌ای می‌مانند که ما سپرمان را بیندازیم تا با نیروی بیشتری دوباره ظاهر شوند.

«دیوانگی‌هایی که بیش از همه حسرتشان را می‌خوریم، آن‌هایی هستند که وقتی موقعیتش را داشتیم، مرتکبشان نشدیم.»

چطور می‌توان پذیرفت زیباترین سال‌های زندگی انسان فقط ریاکاری بوده؟ پس از این رودست‌خوردن، چطور می‌توان اعتمادبه‌نفس خود را بازیافت؟

اگر این موضوع حقیقت داشته باشد که ما فقط می‌توانیم بخشی از وجودمان را زندگی کنیم، بر سر بقیه آن چه می‌آید؟

بدبختی، همچون باری سهمگین، مانع از آن می‌شود به جایی که می‌خواهیم برویم. به همان شکلی که هستیم پوستمان را می‌کند، نه آن‌گونه که فکر می‌کردیم هستیم.

وقتی دست در دست دیگری می‌گذاریم، او را دگرگون می‌کنیم.

از وقتی که خیلی کوچک بود، بوی ترس در وجودش ریشه دوانده بود. ترس از اینکه مادرش بمیرد، ترس از اینکه سرپناهشان را از دست بدهند، ترس از اینکه در این دنیا تنها بماند.