بریده‌هایی از کتاب پیاده روی با نیچه

اگر راهی برای فرار از درد و مرگ نیست، شاید بهتر است که این دو را مشتاقانه در آغوش گرفت.

بیشتر مردم، عوام، هیچ‌گاه طعم تنهایی را نچشیده‌اند. آنها پدر و مادر خود را ترک می‌کنند تا به‌سوی همسر خود بخزند و به صمیمیت و افساری جدید تن دهند. هرگز تنها نیستند و با خود ارتباط برقرار نمی‌کنند.

ژرف‌ترین تمایلات ما به زیبایی و محبت معمولاً از فقر، ناراحتی و درد ریشه می‌گیرند.

برای خود اهدافی والا و شرافتمندانه تعیین و در دستیابی به آن خود را فدا کنید! در مسیر مقصود بزرگ و ناممکن، برتر از اضمحلال نمی‌شناسم. تا انتها دست از حرکت نکشید. فریدریش نیچه، دست‌نوشته‌ها، ۱۸۷۳

بیشتر مردم، عوام، هیچ‌گاه طعم تنهایی را نچشیده‌اند. آنها پدر و مادر خود را ترک می‌کنند تا به‌سوی همسر خود بخزند و به صمیمیت و افساری جدید تن دهند. هرگز تنها نیستند و با خود ارتباط برقرار نمی‌کنند. هرمان هسه، بازگشت زرتشت، ۱۹۱۹

پاسخ آنها به درد، در نظر گرفتن آن به‌منزلهٔ بخشی از زندگی بود.

قدم زدن یکی از آرامش‌بخش‌ترین فعالیت‌های انسانی است. می‌توان آن را راهی برای ایجاد تعادل در محیط و البته جایگاهمان در این جهان دانست. پیاده‌روی مثالی زنده از اهمیت تکرار است؛ اینکه با قرار دادن یک پا در جلوی دیگری می‌توان به پیشرفتی پرمعنا رسید. بی‌دلیل نیست که خانواده‌ها نخسین قدم‌های فرزندانشان را جشن می‌گیرند و آن را اولین و شاید بزرگ‌ترین نشانهٔ استقلال شخصی می‌دانند.

«در این جهان برای هر فرد راهی واحد وجود دارد که کسی جز او نمی‌تواند در آن پا بگذارد. مقصد این راه کجاست؟ نپرس و در عوض در آن قدم بگذار.»

هدف از زندگی تسلط یافتن نیست. باید کمی آن را راحت گرفت.

شیرجه به اعماق فردگرایی، شک‌گرایی، ایدئال‌گرایی و سنت‌شکنی نیچه مترادف است با رویارویی با بیماری‌های روانی و فرار سریع از آرامش همراهان همیشگی، و این از نتایجی است که خواننده پس از مطالعهٔ زرتشت به آنها می‌رسد.