بریده‌هایی از کتاب نیایش ها

مرا به ابتذال آرامش و خوشبختی مکشان، اضطراب‌های بزرگ، غم‌های ارجمند و حیرت‌های عظیم را به روحم عطا کن. لذت‌ها را به بندگان حقیرت بخش و دردهای عزیز بر جانم ریز.

خدایا! رحمتی کن تا ایمان، نام و نان برایم نیاورد؛ قوّتم بخش تا نانم را، و حتی نامم را، در خطر ایمانم افکنم، تا از آنها باشم که پول دنیا را می‌گیرند و برای دین کار می‌کنند، نه آنها که پول دین می‌گیرند و برای دنیا کار می‌کنند.

خدایا! به من توفیق تلاش در شکست، صبر در نومیدی، رفتن بی همراه، جهاد بی سلاح، کار بی پاداش، فداکاری در سکوت، دین بی دنیا، مذهب بی عوام، عظمت بی نام، خدمت بی نان، ایمان بی ریا، خوبی بی نمود، گستاخی بی خامی، مناعت بی غرور، عشق بی هوس، تنهایی در انبوه جمعیت، دوست‌داشتن بی آنکه دوست بداند، روزی کن.

خدایا! این کلام مقدسی را که به روسو الهام کرده‌ای، هرگز از یاد من مبر که: من دشمن تو و عقاید تو هستم، اما حاضرم جانم را برای آزادی تو و عقاید تو فدا کنم!

خدایا! عقیده مرا از دست عقدهام مصون بدار.

خدایا! مرا از نکبت دوستی‌ها و دشمنی‌های ارواح حقیر، در پناه روح‌های پرشکوه چون علی و دل‌های زیبای همه قرن‌ها ـ از گیلگمش تا سارتر و از لوپی تا عین‌القضات و از مهراوه تا رزاس ـ پاک گردان.

خدایا! در برابر هر آنچه انسان ماندن را به تباهی می‌کشاند، مرا، با نداشتن و نخواستن، رویین‌تن کن.

خدایا! به من تقوای ستیز بیاموز تا در انبوه مسئولیت نلغزم و از تقوای پرهیز مصونم دار تا در خلوت عزلت نپوسم.

خدایا! کافر کیست؟ مسلمان کیست؟ شیعه کیست؟ سنّی کیست؟ مرزهای درست هر کدام، کدام است؟ من آرزو می‌کنم که روزی سطح شعور شناخت مذهبی، در این تنها کشور شیعه جهان، به جایی برسد که سخنگوی رسمی مذهب ما فاطمه را آن‌چنان که سلیمان کتانی (طبیب مسیحی) شناسانده‌است و علی را آن‌چنان که دکتر جورج جرداق (طبیب مسیحی) توصیف می‌کند و اهل بیت را آن‌چنان که ماسینیون کاتولیک تحقیق کرده‌است و ابوذر غفاری را آن‌چنان که جوده‌السحار نوشته است و حتی قرآن را آن‌چنان که بلاشر (کشیش رسمی کلیسا) ترجمه نموده‌است و پیغمبر ما را آن‌چنان که ردنسن (محقق یهودی) می‌بیند، بفهمد و ملت شیعه و محبان اهل بیت و متولیان رسمی ولایت و مدعیان مذهب حقه جعفری روزی بتوانند به ترجمه آثار این کفار رسمی توفیق یابند.

خدایا! مرا از چهار زندان بزرگ انسان: طبیعت، تاریخ، جامعه و خویشتن رها کن، تا آن‌چنان که تو، ای آفریدگار من! مرا آفریده‌ای، خود آفریدگار خود باشم، نه که همچون حیوان، خود را با محیط که محیط را با خود تطبیق دهم.