بریده‌هایی از کتاب ابتکار گورخر خالخالی

عشقِ ناخواسته به اندازهٔ یک عطر بد، سردردآور و خفه‌کننده است.

برداشت شما از جهان از طریق حواس پنجگانه صورت می‌گیرد. وضوح آن‌ها به اصلاح برداشت شما از واقعیت کمک می‌کند. برای این کار، خود را آموزش دهید تا بیش از پیش به تمامی صداهای اطراف گوش دهید، آگاهانه غذا بخورید، از زوایای مختلف نگاه کنید، تفاوت‌های ظریفِ بافت و تغییرات دما را زیر انگشتان‌تان احساس کنید. غنای احساسات و ادراکات حسی را زیر نظر بگیرید!

وعدهٔ ترمینال مغز وسوسه‌انگیز است: ظاهراً هر شخص با تمرین روی خود، می‌تواند قابلیت‌های ناشناخته‌ای را کشف کند و شاید به خود فرصتی بدهد که با رضایت بیشتر، راهی بهتر و شایسته‌تر در پیش بگیرد...

آیا جرئت دارید مغز راست خود را به چالش بکشید؟ هر روز در بازار گورخر خالخالی ترمینال‌های مغز کاملاً رایگان در دسترس شما

«می‌توان جهان‌ها را جابجا کرد.»

داشتن گوش شنوا چقدر می‌تواند خوب باشد.

این نیروی ویژهٔ بی‌حرکتی در دی‌ان‌ای نوجوانان، کاملاً مشابه دی‌ان‌اِی صدف صخره بود. صخره همیشگی آرتور اتاق خواب و کامپیوترش است. جولیا فکر می‌کند: «از سرش می‌افته» و همان‌قدر به این حرف باور دارد که به وجود فرازمینی‌ها... در حال حاضر، ترجیح می‌دهد این نگرانی‌های ناخواستهٔ موسفیدکنِ مربوط به فرزندان را کنار بگذارد و روی موارد مثبت تمرکز کند

. فقط یک مادر در تاریکی بیدار می‌ماند تا مراقب فرزندش باشد، حتی وقتی که ناامیدش کرده است.

چرخ جهنمیِ مصرف افراطی! بیشتر داشتن. بازهم بیشتر. این بی‌معنیه! تلاش مذبوحانه و کوبیدن بر طبل توخالیه. مطالعات نشون می‌دن بعد از دستیابی به سطح مشخص و درستی توی زندگی، سطح خوشبختی متناسب با ثروت بالا نمی‌ره. اگه ۳۰ درصد بیشتر از حدِ امرار معاش درآمد داشته باشیم، ۳۰ درصد خوشحال‌تر نیستیم.

«اشیای محرکِ» من بخشی از همین رویکرد نمادین‌اند. اون‌ها باید مردم رو وادار کنند «دیوارهای ذهنشون رو به عقب هل بدن»، رویاهای بزرگ‌تر ببینند و خواسته‌هاشون رو عملی کنند.

رفتارگرا، چون اشیای من برای برانگیختن واکنش، طرح سؤال... و همچنین تحریک نیم‌کرهٔ راست مغز اونجا هستند!

. اما در نگاه آرتور، شیب صعود برای فتح قلهٔ ارزش‌های مادرانه آن‌چنان زیاد بود که مأموریت غیرممکن به نظر می‌رسید. راهی دراز در پیش داشت. هرگز موفق نخواهد شد انتظارات مادر را برآورده کند.

ـ دقیقاً. چیزی که برای دیدن وجود داره «هیچ» ه. مثل هنر مفهومی در نظر بگیرش. این شیء آدم‌ها رو به تفکر دربارهٔ سودمندیِ هیچ‌چیز دعوت می‌کنه. قاب خالیه. این روشی استعاریه تا به بیننده بگه که خوبه جایی رو در وجودش خالی بگذاره و تلاش نکنه سرریزش کنه. زمان رویا، زمان حضور... زمان هیچ! مثلاً نشستن فقط برای درک حس زنده‌بودن. حضور در لحظهٔ حال. یک قطعهٔ موسیقی رو تصور کن که هیچ مکث و سکوتی نداره. به صدایی ناهنجار و غیرقابل‌تحمل تبدیل می‌شه! بااین‌حال، این روزها آدم‌ها چقدر زندگی‌شون رو هرجوری شده با تحرک و فعالیت اشباع می‌کنند؟

: «رویاها در قوطی‌های کنسرو ساردین رشد نمی‌کنند.»