بریده‌هایی از کتاب چگونه بر جهان حکومت کنیم؟

وگرنه تاریخ در شکل عمومی و کلّی، او را به‌عنوان امپراتور معمار و دستوردهندهٔ احداث دیوار چین در دویست سال پیش از میلاد مسیح می‌ستاید.

برای آزاداندیشی و دگراندیشی مجازات مرگ را تعیین کرد

اگر یکی از درباریانش دو خبر بد را پشت‌سرهم به او می‌داد، دستور گردن زدنش را می‌داد.

به او مهارت‌هایی بیاموزید که بعدها به کارش می‌آید. او را به فعالیت‌هایی مثل شکار و تیراندازی علاقه‌مند کنید.

مراقب باشید که فرزند شما با هیچ‌کس دوست صمیمی نشود. سرکوب دوستان دوران بچگی یکی از سخت‌ترین کارهای یک دیکتاتور است.

شما باید سعی کنید که زحمتش را کس دیگری بکشد و راحتی‌اش از آن شما باشد.

در این شرح حال مهارت و هنر شما این است که شکست‌هایتان را پیروزی، پیروزی‌هایتان را فتح‌الفتوح و تمام نابسامانی‌ها و مشکلات کشور و جامعه در زمان حکومت‌تان را به رژیم قبلی یا نتیجهٔ دخالت بیگانگان نسبت بدهید.

تاریخ با من مهربان خواهد بود، چون نیت نوشتنش را دارم.

خودتان شیوهٔ عجیب بودن‌تان را انتخاب کنید: یک کلاه مسخره سرتان بگذارید، سبیل‌تان را به‌شکل منحصربه‌فرد و خاصی اصلاح کنید یا یک شلوار بزرگ و گشاد بپوشید. همچنین می‌توانید با جملات عجیب‌وغریب و اظهارات نامعقول خودتان را متمایز و مشخص کنید. در سخنان‌تان از تشبیهات تند و زننده استفاده کنید، کلماتی به‌کار ببرید که در عالم سیاست تابو محسوب می‌شود. برای قدرت‌های بزرگ جهان خط و نشان بکشید و دربارهٔ محبوبیت جهانی‌تان تا می‌توانید اغراق کنید. خلاصه درست مثل یک احضارکنندهٔ روح و یا شعبده‌باز که می‌داند در چه لحظه‌ای باید حواس حاضران را پرت کند تا ترفندش را عرضه کند، یک رهبر خوب هم باید بداند که چه نوع توجهی می‌خواهد و آن را دقیقاً کجا و کی می‌خواهد.

خودتان شیوهٔ عجیب بودن‌تان را انتخاب کنید: یک کلاه مسخره سرتان بگذارید، سبیل‌تان را به‌شکل منحصربه‌فرد و خاصی اصلاح کنید یا یک شلوار بزرگ و گشاد بپوشید. همچنین می‌توانید با جملات عجیب‌وغریب و اظهارات نامعقول خودتان را متمایز و مشخص کنید. در سخنان‌تان از تشبیهات تند و زننده استفاده کنید، کلماتی به‌کار ببرید که در عالم سیاست تابو محسوب می‌شود. برای قدرت‌های بزرگ جهان خط و نشان بکشید و دربارهٔ محبوبیت جهانی‌تان تا می‌توانید اغراق کنید. خلاصه درست مثل یک احضارکنندهٔ روح و یا شعبده‌باز که می‌داند در چه لحظه‌ای باید حواس حاضران را پرت کند تا ترفندش را عرضه کند، یک رهبر خوب هم باید بداند که چه نوع توجهی می‌خواهد و آن را دقیقاً کجا و کی می‌خواهد.

فیلم‌های خبری مربوط به موسولینی نشان می‌دهد او با چه تکبر و چه شیوهٔ خاصی راه می‌رفت و سان می‌دید

بالکن کاخ کرملین در مسکو یک ساختمان عمومی ایده‌آل است. نه‌تنها غیرقابل نفوذ و رعب‌آور به‌نظر می‌آید، بلکه یک سکوی بزرگ برای تماشای رژه‌ها دارد. لبهٔ بالکن باید تا زیر سینهٔ شما باشد تا جان‌پناهی در برابر میوه‌های گندیده، لنگه‌کفش و خدای نکرده گلوله داشته باشید و درعین‌حال بتوانید برای مردم دست تکان بدهید.

تمرکز برخلاف بناهای مذهبی که مناره‌ها و گنبدهایشان رو به آسمان و ملکوت اعلی هستند، بناهای شما باید مشرف به شهری باشد که پیرامون آن است. باید عظیم، رعب‌آور و تأثیرگذار باشد و مردم و رعایای شما با دیدنش احساس بی‌اهمیتی و ناچیز بودن کنند. یک میدان بزرگ خالی در جلوی بنا این احساس و تأثیرگذاری را دوچندان می‌کند.

مجسمه‌ها هیچ فضای عمومی بدون مجسمه کامل نیست. دانشمندان و نویسندگان را فراموش کنید. ساخت و نصب مجسمهٔ جنگاوران شهیر و فاتحان کبیر ایدهٔ خوبی است. از آن بهتر مجسمه‌های متعددی از خودتان که درحال انجام فعالیت‌های فرهنگی، ورزشی، رزمی و اجتماعی هستید. اگر مجسمه‌هایتان را از سنگ خوب و جنس مرغوب بسازید، تخریبش کار بسیار دشواری است. اگر حرف ما را باور ندارید از روس‌هایی بپرسید که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به سراغ مجسمه‌های لنین رفتند.

مقیاس و اندازه‌ها ابعاد بایستی غول‌آسا باشد. انگار که برای غول‌بیابانی طراحی شده‌اند. ورودی‌ها باید بزرگ، حسابی گل‌وگشاد و سقف باید مرتفع باشد. چقدر؟ بالا بالا بالاتر. پله‌ها باید آن‌قدر بلند باشند که بالارفتن از آن‌ها در حد صعود به قله باشد. پیامی که این‌گونه معماری می‌دهد واضح، قاطع و آشکار است: ما بزرگیم، خیلی بزرگ، با ما درنیفتین. می‌گویند اسکندر در جریان لشکرکشی‌هایش دستور می‌داد تعدادی خیمهٔ عظیم در اردوگاه برپا کنند و هم‌زمان عواملش این شایعه را منتشر می‌کردند که گروهی از وحشی‌ترین و درنده‌ترین غول‌های دنیا عضو سپاه اسکندرند. خودتان حساب کنید که در جوامع خرافاتی آن روزگار این شایعه چقدر توی دل دشمن را خالی می‌کرد.

بناهای روم باستان، آلمان نازی و روسیهٔ کمونیستی اشتراکاتی با هم دارند: بلوک‌های عظیم سنگی، ورودی‌های فراخ، میادین و خیابان‌های بزرگ، چشم‌اندازها و دورنماهای پراُبهت و تأثیرگذار از آن جمله‌اند.

بسیاری از رهبران خودکامهٔ جهان به معماری علاقه داشتند.

ثروت و قدرت هر چقدر فراوان و بی‌حدوحصر باشد، روزی به پایان می‌رسد، اما رهبران واقعی با ترکیب این دو کارهایی می‌کنند که برای همیشه در خاطر آیندگان بماند. رهبران افرادی آینده‌نگر هستند. نگاهی به افق‌های دور دارند. آن‌ها می‌خواهند دنیا را بسازند. شکل جدیدی به آن بدهند، تا این‌که توسط آن شکل داده شوند. آن‌ها می‌خواهند از خود اثری ماندگار به‌جای بگذارند.

برای آیندگان: نشانت را به‌جا بگذار

مردان واقعی تاریخ را نمی‌نویسند، می‌سازند.