بریده‌هایی از کتاب چگونه بر جهان حکومت کنیم؟

دموکراسی نوعی از حکومت است که انتخابات آزاد را با آزادی عمل دادن به عدهٔ زیادی نالایق برای منصوب کردن مشتی افراد فاسد جایگزین می‌کند. جرج برنارد شاو

برای این‌که بدانید شخصیتی کاریزماتیک دارید یا خیر، یک راه ساده وجود دارد. از اطرافیان و آشنایان و همسایگان‌تان بخواهید به شما پول قرض بدهند. بعد که پول‌شان تمام شد از آن‌ها بخواهید از دوستان و آشنایان‌شان برای شما پول قرض بگیرند. بعد که پول آن دوستان و آشناهایشان هم تمام شد، از آن‌ها بخواهید به‌خاطر شما دزدی کنند. اگر تا پای دزدی رفتند بدانید که از کاریزمای لازم یک حاکم، یک رهبر برخوردارید. اگر نه بهتر است دنبال یک‌سری دوست و آشنای جدید باشید.

هر چقدر بیشتر مذاهب را مطالعه می‌کنم بیشتر متقاعد می‌شوم که انسان در طول تاریخ چیزی جز خودش را نپرستیده است.

بزرگی گفته مهم نیست که دیگران در مورد شما چه فکر می‌کنند. وقتی شما به‌اندازهٔ کافی بزرگ باشید، آیندگان مشتاقند بدانند که شما دربارهٔ دیگران چگونه فکر می‌کردید.

کودکان بزرگ‌ترین دیکتاتورها هستند. آن‌ها همیشه چیزی را که می‌خواهند به‌دست می‌آورند و تنها در ازای یک خنده یا یک صدای نامفهوم، پدر و مادر تمام اذیت و آزارشان را فراموش می‌کنند.

پول‌تان را تمیز نگه دارید از آل‌کاپون نقل می‌کنند: «می‌توانی از مکافات جنایت فرار کنی، به شرط این‌که لباس تمیز بپوشی و به خیریه کمک کنی». قانونی بودن یا ظاهراً قانونی بودن هدف تمام خلافکاران عصر جدید بوده و هست. مثلاً همین آل کاپون برای پنهان‌سازی شیوهٔ عمل خود، رخت‌شوی‌خانه‌ای تأسیس کرد و وانمود کرد درآمد خود را از این راه به‌دست می‌آورد، نه از راه نامشروع. اصطلاح پول‌شویی این‌چنین شکل گرفت.

چرا بعضی‌ها باید رهبری کنند و بعضی‌ها پیروی؟ قدرتمند بودن مثل محترم بودن است، اگر مجبوری که به مردم بگویی آدم محترمی هستی، معلوم می‌شود که واقعاً نیستی. مارگارت تاچر

دوست دارید بدانید فرق شما که سودای دیکتاتوری دارید با سیاستمداران چیست؟ آن‌ها دنبال قدرتی هستند که از سیاست‌های حزبی‌شان محافظت کند و شما دنبال سیاستی که از قدرت‌تان حفاظت کند. بله، رهبری واقعی دقیقاً نقطهٔ مقابل خیمه‌شب‌بازی دموکرات‌هاست.

استراتژی جدید جهش بزرگ را معرفی کرد که مبانی ساده‌ای داشت و در آن از همه خواسته شده بود برای رشد سریع تولید تلاش‌شان را دو برابر کنند. ایدهٔ ابلهانه پشت این درخواست، این فرض باطل بود که تشدید کار می‌تواند جبران کمبود سرمایه را بکند. چینی‌ها فکر می‌کردند اگر سه دوچرخه‌سوار ترک یک دوچرخه بنشینند، چون سرعت رکاب زدن سه برابر می‌شود، دوچرخه می‌تواند از یک بنز جلو بزند. چینی‌ها به‌طور مثال روی یک زمین زراعی سالی چهار بار کشت می‌کردند، اما از آن‌جا که زمین‌های کشاورزی چندان به آرمان‌های مائو تعهدی نداشتند، خاک‌شان فرسوده و ضعیف شد و عملاً در سال سوم و چهارم ارزش زراعی خود را از دست داد. چین دچار مخمصه شد. قحطی کشور را تهدید می‌کرد و کرکرهٔ رابطه با روس‌ها هم پایین کشیده شده بود. بنابراین چین چاره‌ای جز واردات غلات از کشورهای فاسد و استعماری غرب نداشت و عملاً مجبور به نرمش خلق‌مدارانه شد.

از خاطر نبرید که شرایط اقتصادی عالی برای عامهٔ مردم می‌تواند به اندازهٔ شرایط اقتصادی بدشان خطرناک باشد. مردم اگر دغدغهٔ معاش نداشته باشند، فرصت می‌کنند کتاب و مطبوعات بخوانند و به این مسئله فکر کنند که اصلاً چرا باید تحت حکومت مستبدانهٔ شما زندگی کنند. پس سیاست شما باید از این قرار باشد: شرایط زندگی حداقلی برای مردم فراهم کنید. اجازهٔ پیشرفت به اقلیتی که بیش از این می‌خواهند بدهید (درعین‌حال مراقب باشید که از حد خاصی، چه از لحاظ قدرت مالی و چه از نظر قدرت اجتماعی، نگذرند) و مجازات شدیدی برای فعالیت‌های سیاسی در نظر بگیرید. البته به غر زدن مردم در اتوبوس و تاکسی و مغازهٔ سلمانی کاری نداشته باشید. آن‌ها را دچار این توهم می‌کند که از آزادی بیان برخوردارند و تاریخ نشان داده که عامهٔ مردم آزادی بیان را به آزادی اندیشه ترجیح می‌دهند چون به‌ندرت با مقولهٔ دوم سروکار دارند.

فراموش نکنید که چهار چیز است که مردم را از حاکمان وقت بیزار می‌کند: فساد، بی‌رحمی، بی‌عدالتی و عدم کفایت. در میان این صفات، بی‌کفایتی از همه بدتر است. همان‌طور که زنان می‌توانند دروغ‌گویی و بی‌وفایی شوهرشان را تا حدی تحمل کنند، اما بی‌پولی و بی‌عرضگی او را هیچ‌وقت تاب نمی‌آورند، مردم نیز می‌توانند فساد، بی‌رحمی، بی‌عدالتی و تبعیض دولتمردان را تحمل کنند، چون می‌دانند که لازمهٔ هر حکومت و دولتی است؛ اما در برابر بی‌کفایتی که منجر به اتخاذ سیاست‌هایی غلط می‌شود که به معیشت و منافع شخصی‌شان لطمه می‌زند، ساکت نمی‌نشینند.

ترجیح می‌دهم به جهنم بروم نه بهشت. در جهنم همدم پاپ‌ها، شاهان و شاهزادگانم و در جهنم گدایان، راهبان و اسقف‌ها.

دانشمندان و نویسندگان را فراموش کنید. ساخت و نصب مجسمهٔ جنگاوران شهیر و فاتحان کبیر ایدهٔ خوبی است. از آن بهتر مجسمه‌های متعددی از خودتان که درحال انجام فعالیت‌های فرهنگی، ورزشی، رزمی و اجتماعی هستید. اگر مجسمه‌هایتان را از سنگ خوب و جنس مرغوب بسازید، تخریبش کار بسیار دشواری است. اگر حرف ما را باور ندارید از روس‌هایی بپرسید که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به سراغ مجسمه‌های لنین رفتند.

نگین حکومت: انتخاب ایده‌آل، اگر حکومت شما احتیاج به یک عنصر درخشان و سرگرم‌کننده برای عامهٔ مردم دارد. فکرش را بکنید بدون اویتا، خوان پرون می‌خواست چه خاکی به سرش بریزد؟ البته مراقبش باشید، در صورت عدم کنترل صحیح، شور و شوق او برای دیده شدن می‌تواند عاملی برای سقوط شما باشد. درست مثل ماری آنتوانت ملکهٔ فرانسه.

اما اگر عمر امپراتوری شما کوتاه بود، ناامید نشوید. تا می‌توانید بچاپید و ارتباط‌تان را با حامیان قدرتمندتان قطع نکنید. بالاخره شما هم روزی جایی برای پناهندگی می‌خواهید.

هنگامی که حاکمی جبار از مزاحمت تمامی مخالفان داخلی‌اش، چه از راه اعدام‌شان و چه از طریق تبعید و حبس‌شان آسوده می‌شود، برای یافتن دشمنی موهوم فراسوی مرزهایش را جست‌وجو می‌کنند. افلاطون

هدف و منظور و کاربرد اصلی آرمان بزرگ، حقانیت بخشیدن به تمام سفاکی‌ها، بی‌رحمی‌ها، وحشی‌گری‌ها و جنایت رژیم شماست و درعین‌حال تضمین‌کنندهٔ وفاداری امیدوارانهٔ پیروان و دنباله‌روهای شما.

هنری هشتم: این کشور باید تحت فرمان خدا باشد و خدا تحت فرمان من.

* مشکلات دوران حکومت‌تان را بیندازید گردن دولت و حکومت قبلی. خاطرتان باشد که رئیس‌جمهور موگابه چطور شیوع طاعون در زیمبابوه را پای استعمار پیر نوشت، آن هم بیست‌وپنج سال بعد از خروج بریتانیا از این کشور.

جنگ، صلح است، آزادی در بردگی است و جهل قدرت است.