بریده‌هایی از کتاب چگونه بر جهان حکومت کنیم؟

حامیان شما: نخستین گروهی که باید سخت مراقب‌شان باشید کسانی هستند که به شما کمک کردند به قدرت برسید. تمام همدستان دیروز شما، رقبای امروزتان هستند. تا می‌توانید آن‌ها را نزدیک خود نگه دارید تا قدرت مانور نداشته باشند.

چگونه بفهمید چه کسی بر ضد شما توطئه می‌کند؟ مطمئن‌ترین شیوه این است که فرض را بر این بگذارید که هرکس ممکن است علیه شما توطئه کند.

امنیت و آسایش روح و جسم بر قدرت ارجحیت دارد؟ برای رهبران ضعیف بله، شاید. برای قدرتمندان هرگز. هر چند که هرکس باید در نظر شما مظنون باشد، اما برخورد شما با آن‌ها باید حرفه‌ای باشد. شما از هر شیوه‌ای برای کشف حقیقت استفاده می‌کنید و از افشای ماهیت واقعی کسانی که آن چیزی نیستند که وانمود می‌کنند، لذت می‌برید.

مرکادر با هویت جعلی و به‌عنوان یک دانشجوی شیفتهٔ نوشته‌های تروتسکی به او نزدیک شد و از آن کلک قدیمی استفاده کرد: «استاد بیاین ببینید تو این مقاله چی نوشتن!»

(امیدوارم تروتسکی را دیگر بشناسید. نمی‌شناسید؟ همان رقیب سیاسی استالین که به مکزیک گریخت)

لذت بردن واقعی از قدرت محتاج قدرت داشتن به مدت طولانی است.

شما نمی‌توانید همهٔ مردم را فریب دهید. شما نمی‌توانید مردم را برای همیشه فریب دهید، اما می‌توانید تعداد زیادی از آن‌ها را برای مدت طولانی فریب دهید.

موسولینی یک آدم ناخوشایند مستبد عوضی بود، اما وقتی اسمش می‌آید جماعت اسپاگتی‌خور می‌گویند حداقل این کار خوب را کرد که قطارهای بین‌شهری ایتالیا سر ساعت حرکت می‌کنند. هیتلر یک شیطان مجسم بود، اما ژرمن‌ها خوب می‌دانند که به لطف دستوراتش کشورشان صاحب یکی از بهترین شبکهٔ اتوبان‌های سراسری در اروپا شد. اکثر ما هنوز از تقویم گریگوری که توسط پاپ گریگوری سیزدهم در ۱۵۸۲ مرسوم شد، استفاده می‌کنیم، همان پاپی که دستور تشدید اقدامات دادگاه تفتیش عقاید را صادر کرد.

خب برای این‌که نام‌تان در تاریخ بماند و آیندگان به نیکی از شما یاد کنند، باید دست‌کم یک کار را خوب انجام دهید. یک جنبهٔ اصلاحات اجتماعی را در نظر بگیرید و قهرمان آن شوید. وسایل ارتباط جمعی را گسترش دهید. اتوبان شش‌بانده بسازید. حامی هنر و فرهنگ باشید.

مهم نیست که دیگران در مورد شما چه فکر می‌کنند. وقتی شما به‌اندازهٔ کافی بزرگ باشید، آیندگان مشتاقند بدانند که شما دربارهٔ دیگران چگونه فکر می‌کردید.

در نظام دیکتاتوری این مسائل دست‌وپاگیر وجود ندارد. از آن‌جا که حرف اول و آخر در تصمیمات مهم متعلق به جناب دیکتاتور است، فقط دو سؤال مطرح است: آیا این تصمیم دشمنانم را پریشان و ناراحت می‌کند؟ آیا این تصمیم مرا پولدارتر می‌کند؟

معمولاً در نظام‌های دموکراتیک، تصمیمات دولتی و حکومتی اندکی گرفته می‌شود، چرا؟ شیوهٔ تصمیم‌گیری‌های مهم حکومتی در نظام‌های دموکراتیک از این قرار است: سیاستمداری یک ایدهٔ درخشان دارد. آن را به صورت لایحه تنظیم می‌کند. کمیته‌ای مسئول بررسی آن می‌شود. اصلاحات لازم انجام می‌شود. به مجلس می‌رود. در مجلس به‌خاطر پاره‌ای ایرادات و مشکلات رد می‌شود. مجدداً روی آن کار می‌شود و مجدداً به‌خاطرش گزارش‌های لازم تهیه می‌شود. در همین حین دولت عوض می‌شود. دولت جدید نظر مساعدی نسبت به آن سیاستمدار یا این لایحه ندارد و آن ایدهٔ درخشان کلاً دفن می‌شود.

افترا/تهمت: هر چیز بد و ناخوشایندی که دربارهٔ شما گفته شود.

سیستم قضایی: گروهی از حقوق‌بگیران‌تان که مهر تأیید بر قوانین شما می‌زنند.

هیئت نظارت: گروهی از حقوق‌بگیران چاپلوس‌تان که حکم نامربوط قاضی‌هایی را که فراموش می‌کنند حقوق‌شان را چه کسی پرداخت می‌کند، رد می‌کنند.

قانون: آنچه که شما می‌خواهید.

تعریف هر قانون تعریفی است که شما از آن قانون در ذهن‌تان دارید.

اگر کسی بدون شاهد یا قرارداد از پسر یا برده مردی، طلا یا نقره، برده یا کنیز، گاو یا گوسفند، الاغ یا هر چیز دیگری بخرد و به این خاطر متهم شود، دزد محسوب شده و به مرگ محکوم است.

اگر کسی بدون شاهد یا قرارداد از پسر یا برده مردی، طلا یا نقره، برده یا کنیز، گاو یا گوسفند، الاغ یا هر چیز دیگری بخرد و به این خاطر متهم شود، دزد محسوب شده و به مرگ محکوم است.

ابتدا دشمنان احتمالی خود را شناسایی کنید. برای این کار به‌دقت به سؤال‌های زیر جواب دهید: * برای رسیدن به اوج چه کسانی را کنار زدید؟ * در راه ترقی‌تان چه کسی فرد مؤثری بود، اما به اندازهٔ کافی به شما کمک نکرد؟ * دوستان و حامیان حاکم قبلی در چه حال و روزی هستند؟ * چه کسانی علاقه و نوستالژی ناسالمی به دوران ماقبل حکومت شما دارند؟ * چه کسانی نسبت به شما گستاخی و بی‌احترامی کردند؟ * چه کسانی دربارهٔ گذشتهٔ شما خیلی ـ بیش از حد لازم ـ می‌دانند؟