بریده‌هایی از کتاب چگونه بر جهان حکومت کنیم؟

حتی با وجود تغذیه و تفریح کافی هم هرازچندگاهی باید آدم‌های ناراحت و دردسرساز جامعه را ادب کنید.

در قرن نوزدهم، اصطلاح «بازی بزرگ» برای توصیف شیطنت‌های مخفی و زیرجلی اقتصادی، سیاسی، دیپلماتیک قدرت‌های بزرگ اروپایی آن زمان (بریتانیا، روسیه، فرانسه و آلمان) در راستای نقشه‌هایشان برای حکومت بر جهان اطلاق می‌شد. در این دوره انقلاب‌ها به‌پا شد، رژیم‌ها سقوط کردند، رهبرها ترور شدند، پادشاهان و حاکمان دست‌نشانده منصوب شدند، همه و همه به نام منافع ملی. امروزه نیز بازی بزرگ ادامه دارد. تنها تفاوتش این است که حالا با اصطلاح جهانی‌سازی از آن یاد می‌کنند.

البته به غر زدن مردم در اتوبوس و تاکسی و مغازهٔ سلمانی کاری نداشته باشید. آن‌ها را دچار این توهم می‌کند که از آزادی بیان برخوردارند و تاریخ نشان داده که عامهٔ مردم آزادی بیان را به آزادی اندیشه ترجیح می‌دهند چون به‌ندرت با مقولهٔ دوم سروکار دارند.

مردم اگر دغدغهٔ معاش نداشته باشند، فرصت می‌کنند کتاب و مطبوعات بخوانند و به این مسئله فکر کنند که اصلاً چرا باید تحت حکومت مستبدانهٔ شما زندگی کنند. پس سیاست شما باید از این قرار باشد: شرایط زندگی حداقلی برای مردم فراهم کنید. اجازهٔ پیشرفت به اقلیتی که بیش از این می‌خواهند بدهید (درعین‌حال مراقب باشید که از حد خاصی، چه از لحاظ قدرت مالی و چه از نظر قدرت اجتماعی، نگذرند) و مجازات شدیدی برای فعالیت‌های سیاسی در نظر بگیرید.

شرایط اقتصادی عالی برای عامهٔ مردم می‌تواند به اندازهٔ شرایط اقتصادی بدشان خطرناک باشد.

اصل شکم نیمه‌سیر و فکر مشغول

شما تصمیم می‌گیرید یک تعداد فروشگاه زنجیره‌ای در کشور تأسیس کنید تا نشان دهید از کشورهای غربی چیزی کم ندارید. سیمان لازم برای احداث ساختمان این فروشگاه‌ها باید از کارخانهٔ سیمان پسر بزرگ شما تأمین شود و پسر کوچک شما که معماری خوانده باید مسئول کل پروژه باشد. یا مثلاً اگر قصد احداث بزرگراهی شش‌بانده دارید، این بزرگراه یا باید از وسط تشکیلات اپوزیسیون شما بگذرد و آن‌ها را به خاک سیاه بنشاند و یا این‌که از مجاورت زمین‌های کشاورزی که پسر وسطی‌تان به‌تازگی به قیمت خیلی مفت خریده، رد شود و آن زمین‌ها را هم‌قیمت طلا کند.

وقتی در رأس امور هستید هرکاری می‌کنید، هر تصمیمی که می‌گیرید باید در خدمت دو هدف باشد: اول این‌که نفعش به شما برسد، چه از لحاظ معنوی و تضعیف مخالفان و تقویت خودتان و چه از لحاظ مادی و پرشدن جیب خودتان و کس‌وکارتان. دوم این‌که نشان‌دهندهٔ این باشد که کشور و مردم شما پس از به قدرت رسیدن‌تان در مسیر پیشرفت و توسعه قرار گرفته‌اند.

در حقیقت هیچ‌چیز مثل پخش مستقیم مسابقات ورزشی ضامن آسودگی خاطر دیکتاتورها نیست.

روزگار نرون سرگرمی محبوب مردم تماشای خورده شدن مسیحیان توسط شیرهای گرسنه بود و در عصر ما ورزش و تلویزیون دو راهکار عمدهٔ سرگرم کردن توده‌ها هستند. وقتی این دو با هم جمع شوند دیگر چه شود!

تنها کافی است باور کنند که سرکوبی و اختناق، یک دروغ، یک توهم، یک تبلیغ کذب از سوی دشمنان کشور و ملت است. اگر نان و بوقلمون مردم به راه باشد و خوب سرگرم شوند، دیگر چه دلیلی دارد که شال و کلاه کنند و بریزند داخل خیابان‌های شهر؟

من و مردم به یک توافق شرافتمندانه دست یافتیم که هر دو طرف را راضی می‌کند. آن‌ها هرچه دل‌شان بخواهد می‌گویند و من هرچه دلم بخواهد می‌کنم. فکر می‌کنم این شکل عملی یک حکومت استبدادی مردمی است

او در زمان زمامداری‌اش خود را مردی نشان می‌داد که چشمی به ثروت و مال‌اندوزی ندارد و در دام این چیزها نخواهد افتاد. اما واقعیت ظاهراً کمی متفاوت بود. کاسترو رهبر کمونیست کوبا یک زندگی مجلل و میلیون‌ها دلار سرمایه داشت. دور از چشم مردم کوبا که با فقر دست‌وپنجه نرم می‌کردند، فیدل مثل یک پادشاه زندگی می‌کرد. او برای خوشگذرانی به جزیرهٔ اختصاصی‌اش می‌رفت که انواع وسائل لهو و لعب در آن مهیّا بود.

اعضای خانواده بعد از این‌که باج‌شان را از شما گرفتند، هر چقدر از شما دورتر باشند بهتر است.

اعضای خانواده بعد از این‌که باج‌شان را از شما گرفتند، هر چقدر از شما دورتر باشند بهتر است.

خانوادهٔ شما: ناپلئون بناپارت کار عاقلانه‌ای کرد که دست خویشانش را جایی بند کرد. جایی دور از مرکز قدرت. مثلاً برادرش را فرمانروای ناپل کرد. برعکس حامیان، اعضای خانواده بعد از این‌که باج‌شان را از شما گرفتند، هر چقدر از شما دورتر باشند بهتر است.

دشمنان حامیان شما: دشمن حامی شما دشمن شماست. موفقیت شما موفقیت حامی شماست و دشمن حامی شما طبعاً خوش ندارد موفقیتش را در هیچ شکل مستقیم و غیرمستقیمی ببیند.

قبلی‌ها: هرکس که شما به‌جایش بر مسند قدرت نشسته‌اید دوست دارد مجدداً مقام و منصبش را پس بگیرد. اگر خودش مرده باشد که دیگر بدتر، خانواده و خویشانش قصد دارند هم انتقام بگیرند و هم بر مسند قدرت بنشینند. به هر قیمتی شده سرکوب‌شان کنید. اگر نمی‌خواهید دست‌تان به خون‌شان آلوده شود، زندانی‌شان کنید. تحت هیچ شرایطی آن‌ها را تبعید نکنید. درست مثل بومرنگ برمی‌گردند، با قدرت و سرعتی مرگبار.

حامیان شما: نخستین گروهی که باید سخت مراقب‌شان باشید کسانی هستند که به شما کمک کردند به قدرت برسید. تمام همدستان دیروز شما، رقبای امروزتان هستند. تا می‌توانید آن‌ها را نزدیک خود نگه دارید تا قدرت مانور نداشته باشند.

چگونه بفهمید چه کسی بر ضد شما توطئه می‌کند؟ مطمئن‌ترین شیوه این است که فرض را بر این بگذارید که هرکس ممکن است علیه شما توطئه کند.