بریده‌هایی از کتاب جاده

جایی که آدما نمی‌تونن زندگی کنن، حال خدایان هم بهتر از آدما نیست.

جایی که آدما نمی‌تونن زندگی کنن، حال خدایان هم بهتر از آدما نیست.

جایی که آدما نمی‌تونن زندگی کنن، حال خدایان هم بهتر از آدما نیست.

جایی که آدما نمی‌تونن زندگی کنن، حال خدایان هم بهتر از آدما نیست.

جایی که آدما نمی‌تونن زندگی کنن، حال خدایان هم بهتر از آدما نیست.

مردم خودشونُ برای فردا آماده می‌کردن. هیچ‌وقت به این نکته فکر نکرده بودم. اما فردا خودشُ برای شما آماده نکرده بود.

همهٔ چیزهای زیبا و ستایش‌انگیزی که آدمی به آن دلبسته است در درد ریشه دارد؛ از اندوه و از میان خاکستر سربرمی‌آورد.

همهٔ چیزهای زیبا و ستایش‌انگیزی که آدمی به آن دلبسته است در درد ریشه دارد؛ از اندوه و از میان خاکستر سربرمی‌آورد.

همهٔ چیزهای زیبا و ستایش‌انگیزی که آدمی به آن دلبسته است در درد ریشه دارد؛ از اندوه و از میان خاکستر سربرمی‌آورد.

همهٔ چیزهای زیبا و ستایش‌انگیزی که آدمی به آن دلبسته است در درد ریشه دارد؛ از اندوه و از میان خاکستر سربرمی‌آورد.

همهٔ چیزهای زیبا و ستایش‌انگیزی که آدمی به آن دلبسته است در درد ریشه دارد؛ از اندوه و از میان خاکستر سربرمی‌آورد.

همهٔ چیزهای زیبا و ستایش‌انگیزی که آدمی به آن دلبسته است در درد ریشه دارد؛ از اندوه و از میان خاکستر سربرمی‌آورد.

همهٔ چیزهای زیبا و ستایش‌انگیزی که آدمی به آن دلبسته است در درد ریشه دارد؛ از اندوه و از میان خاکستر سربرمی‌آورد.

تنهایی نمی‌تونم به این راه ادامه بدم.

در بزرگراه از دور صف طولانی اتومبیل‌هایی که سوخته و زنگ زده بودند. لاستیک‌ها سوخته بودند و به شکل یک تودهٔ خاکستری و سفت رینگ را در برگرفته بودند. جنازه‌های سوخته به اندازهٔ قد یک بچه تحلیل رفته بودند و به فنر صندلی‌ها که بیرون زده بود تکیه داده بودند. ده‌هزار رؤیا در قلب‌های سوخته‌شان مدفون بود. به راه‌شان ادامه دادند.

یک سؤال: چیزی که هرگز وجود نداشته چه فرقی دارد با چیزی که هرگز وجود نخواهد داشت؟

زیر لب به نجوا دعایی بخوان.

همیشه آخرین کلمات بیانگر حقیقت نیستند

ماسکِ تنفسی داشتند و عینک ایمنی زده بودند.

جهانی که در حال نابودی‌ست، جهانی که در آن انسان‌های کور و کوردل زندگی می‌کنند، همهٔ خاطره‌ها هم به تدریج از یاد خواهند رفت.