بریده‌هایی از کتاب جاده

یادت باشه که به هر چی فکر کنی، برای همیشه توی ذهنت باقی می‌مونه. بعد شاید روزی دوباره به فکرش بیفتی. اما آدم بعضی چیزها رو فراموش می‌کنه، مگه نه؟ آره. چیزیُ که آدم دوست داره یادش بمونه فراموش می‌کنه و چیزیُ که دوست داره فراموش کنه یادش می‌مونه.

خاکستر جهانِ از دست‌رفته با بادهای تند و بی‌رحم در یک فضای تهی به این سو و آن سو در نوسان بود. با باد موجی از خاکستر به آنان نزدیک می‌شد که اندکی بعد در دوردست‌ها پراکنده شود و از نو باز به آنها نزدیک شود. جهان تعادلش را کاملاً از دست داده بود و دیگر به هیچ چیز تکیه نداشت. جهان در باد و خاکستر رها شده بود. مثل این بود که تنها به هانفسی بند است، لرزان و بی‌تداوم. کاش قلبم از سنگ بود.

ما همه به خاک برمی‌گردیم.

همه چیز به همان شکل که روزی بود، فقط بی‌روح و صاعقه‌زده.

همهٔ چیزهای زیبا و ستایش‌انگیزی که آدمی به آن دلبسته است در درد ریشه دارد؛ از اندوه و از میان خاکستر سربرمی‌آورد.