بریده‌هایی از کتاب اندکی وسیع تر از تمام جهان

تو تنهایی و هیچ‌کس این را نمی‌داند خاموش باش و تظاهر کن. لیک بدون تظاهر، تظاهر کن. امید به چیزی اصلاً در تو نیست. هر انسانی چیزی در خود نهان دارد. تو صاحب خورشیدی اگر باشد. صاحب درختانی اگر در جستجوی درختانی صاحب بختی اگر از آنِ تو باشد.

عاشق چیزی هستم که می‌بینم چرا که یک روز یارای دیدن آن‌ام نیست. همین را دوست دارم چرا که هست. در این دمِ آرام که احساس می‌کنم خودم را دوست‌داشتن را بیش‌تر از بودن تمام هستی و خودم را دوست دارم خدایان نخستین هیچ‌چیز دیگری نمی‌توانند به من ببخشند باید بازگردانده شوند آنان ـ که هیچ نمی‌دانند.

ساختمان‌های بزرگ شهر چشم‌اندازها را می‌بندند افق را پنهان می‌کنند نگاه ما را از آسمان گشوده دور می‌دارند کوچک‌مان می‌سازند چرا که تمام گستره را در چشم‌های ما دور می‌کند و مسکین‌مان می‌سازند چرا که تنها ثروت ما به دیده می‌آید.

همه آنچه از خدایان می‌خواهم به من ببخشند این است که چیزی از آنان نخواهم. سعادت، یوغی است و شادمانی سرکوب می‌شود چرا که شکلی از احساس است. نه آسایش می‌خواهم نه اندوه خواهان هستیِ آرام و زلالِ فرازِ درخت چنارم آنجا که انسان، شادمان یا اندوهگین است.

ردیف درختان در دوردست، به جانب سراشیب... اما ردیف درختان یعنی چه؟ فقط درختان‌اند. «ردیف» و «درختانِ» جمع نام‌اند، نه اشیاء. موجود غمگین بشری که همه‌چیز را به نظم درمی‌آورد از چیزی به چیزی خط می‌کشد بر درختان واقعی نام می‌نهد و مدارهای طول و عرض جغرافیایی را ترسیم می‌کند بر زمین معصوم که بس سرسبزتر است و سرشار از گل‌هاست.