بریده‌هایی از کتاب دانش و اصول کارآفرینی

ما هدف را این‌گونه تصور می‌کنیم که حتماً باید برای رسیدن به آن مثلاً درجایی از کارهایمان پول یا به‌اصطلاح روابطی داشته باشیم تا بتوانیم به آن برسیم و غیرازاین ممکن نیست. سقف هدف‌هایمان نیز کوتاه هست. استخدام در شرکتی مناسب و کسب درآمدی ناچیز و ماشینی معمولی سقف هدف‌هایمان است

هدف واژه‌ای بی‌معنی و کارتیمی چیزی است که در بین جوانان و نوجوانان ما یا بهتر است بگوییم اکثر مردم وجود ندارد.

سیستم آموزشی ما این‌طور نشان می‌دهد (از دید عوام) که ما فقط به دنبال تربیت افرادی هستیم که همانند دیگران دنباله‌رو یک مسیر هستند و وظیفهٔ دیگر این سیستم تربیت افرادی است که چند عمل ریاضی و فیزیک را می‌دانند یا آشنایی مختصری با دروس دیگر دارند که خیلی در آینده آن‌ها کاربردی ندارد. این سیستم کارتیمی، هدف و کمک به دیگران را به‌خوبی آموزش نداده است.

در دبیرستان‌های آمریکا، ۸۰ درصد جوانان آموزش‌های کارآفرینی را لازم می‌دانند. این آمارها نشان می‌دهد که کشورهای دیگر تا چه اندازه برنامه‌ریزی‌های دقیق را در قسمت مدارس خود قرار داده‌اند و دانش‌آموزانی با تفکرات فوق‌العاده، خروجی این مدارس هستند. بی‌دلیل نیست که اقتصاد آمریکا در حوزه کارآفرینی بسیار قدرتمند می‌باشد؛ و بیش از ۷۰ درصد میلیونرهای این کشور کارآفرین می‌باشند. کمپانی‌های بزرگی مانند گوگل و آی بی ام و اینتل و بسیاری دیگر نمونه‌های ارزشمندی از کارآفرینی فقط در بخش فناوری است که تنها شرکت گوگل در سال ۲۰۱۵ درآمدی بالغ بر ۱۸.۷ میلیارد دلار داشته که نسبت به سال قبل از آن افزایش ۱۳ درصدی را به همراه داشته است.

در ایران مدارس تا حدودی کماکآن‌همان روش سنتی خود را حفظ کرده‌اند. هرچند گاهی اوقات تغییراتی در روند آموزشی مدارس کشور به وجود می‌آید، اما یا آن طرح به اجرا درنمی‌آید یا در ادامه کار آن روند قطع می‌شود و روش دیگری جایگزین آن می‌شود.

در کشورهای غربی دروس کارآفرینی از مهم‌ترین مباحث برای دانش‌آموزان می‌باشد. یا حتی به‌طور مثال در کشوری مانند آلمان آموزش‌های لازم در زمینه‌های کارآفرینی، کار تیمی و تحقیق در مورد موضوعات گوناگون از نکاتی است که از کودکی بدان پرداخته می‌شود.

ژاپن در اواخر دههٔ ۵۰ میلادی، اولین کشوری بود که در این زمینه خیلی کلاسیک کارکرد و ترویج فرهنگ کارآفرینی را از سطح دبیرستان شروع کرد. مسئله کارآفرینی در ژاپن به سطح دانشگاه‌ها هم کشیده شد. بین سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۲ میلادی بیش از %۹۶ نوآوری صنعتی که توانست موقعیت ژاپن را در اقتصاد جهانی به یک موقعیت برجسته و برتر تبدیل کند، توسط کارآفرینان صورت گرفت.

مدارس و دانشگاه‌ها در کنار آموزش‌های متعدد باید برنامه‌ای برای آموزش نوجوانان و جوانان در زمینه‌های دیگر همانند خلاقیت، مبارزه با شکست، اعتمادبه‌نفس، پشتکار، مدیریت ریسک و مواردی این‌چنینی را داشته باشند.

بهترین سن برای شروع کارآفرینی سنین نوجوانی است.

در طی چندین و چند سال پس از تأسیس مدارس در ایران، کماکان مدارس ما نتوانسته‌اند کودکان و نوجوانان ما را با ذهن کارآفرینانه رشد دهند. کتاب‌ها، قوانین، درس‌ها و خیلی چیزهای دیگر تغییریافته اما توجهی به این موضوع مهم نشده است. برای دانشگاه‌ها نیز همین موضوع حاکم است. می‌توان دلیل آن را عدم آگاهی مردم یا مسئولین نسبت به اینکه مدارس و دانشگاه‌ها کارآفرین باشند دانست. بهترین سن برای شروع کارآفرینی سنین نوجوانی است.

کارآفرینی فرآیندی است که افراد کارآفرین با ایده‌های نو و خلاق و شناسایی فرصت‌های جدید و با بسیج منابع به ایجاد شرکت‌های دانش‌بنیان و کسب‌وکارهای مولد، سازمان‌های جدید و نوآور و رشد یابنده مبادرت می‌ورزند.

هیچ‌وقت این جملات را از یاد نبرید: -کارآفرینی نیاز به ایده‌ای عالی ندارد -برای راه‌اندازی اولیه نیاز به سرمایه خیلی زیادی نیست -نیاز به تخصص بالا در تمامی زمینه‌ها ندارد -نیاز به تحصیلات دانشگاهی ندارد -نیاز به سابقه کاری ندارد -در بعضی مواقع نیاز به داشتن شریک ندارد

توسعه فرهنگ نوآوری و کارآفرینی از طریق دوره‌های آموزشی، برگزاری سمینارها و ... باید در برنامه کاری دانشگاه‌ها باشد.

اگر تفکر نوآوری در آموزش حاکم شود بخش عظیمی از نیروهای جوان ما درگیر فعالیت‌های کارآفرینی می‌شوند.

در نظام آموزشی اعم از دانشگاه‌ها، دانشکده‌ها، مراکز آموزش‌های حرفه‌ای، دبیرستان‌ها و ... باید به نوع آوری، ابداع و خلاقیت و کارآفرینی بها دهند نه به محفوظات.

. ما در قدم‌های اول انتظار داریم تا پول هنگفتی را به جیب بزنیم. درصورتی‌که باید راه زیادی طی شود تا آن کسب‌وکار به موفقیت برسد.

نکته مهم دیگر که در ایران قابل‌توجه است تعریف نادرست از کارآفرینی است. تا وقتی صحبت از کارآفرینی می‌شود، سریعاً ذهنمان به سمت سرمایه برای شروع کار می‌رود. درصورتی‌که با سرمایه اندک و ناچیز نیز می‌توان کاری را دست‌وپا کرد و کم‌کم آن را گسترش داد.

بیشتر مردم و جوانان ما تا نیمه‌های شب بیدار هستند و در شبکه‌های مجازی و اینترنت گشت‌وگذار می‌کنند. درصورتی‌که به‌جای این رفتارها خیلی بهتر می‌توان از آن‌ها بهره جست.

فرهنگ کارآفرینی از مواردی است که اکثر جامعه ما با آن آشنایی ندارند

متأسفانه ما انسان‌هایی را که نتوانسته‌اند به هر دلیل کسب‌وکار خود را گسترش دهند به دید افراد ناتوانی می‌بینیم که توانایی انجام هیچ کاری را ندارند و فقط وقت خود را هدر می‌دهند.