بریده‌هایی از کتاب دانش و اصول کارآفرینی

یک فرهنگ زیبایی که در آمریکا و کشورهایی مانند ژاپن و کانادا و کشورهای پیشرفته وجود دارد این است که اگر فردی در آمریکا شروع به راه‌اندازی کسب‌وکار خودش کرد و پس از مدتی آن کسب‌وکار نتوانست به درجات بهتر برسد، همه به آن فرد به دید یک انسان باتجربه می‌نگرند و نه انسانی که شکست‌خورده.

در خانواده فرانسوی نیز کودک از سنین بسیار پائین مثلاً چهارسالگی با مفهوم پول در برابر کار آشنا می‌شود. خانواده به او می‌آموزد که در برابر کارهای کوچکی که در خانه برای کمک انجام می‌دهد می‌تواند پول دریافت کند. همین‌طور در خانواده فرانسوی به علایق فرزند اهمیت بسیاری داده می‌شود و کودک در مسیر علاقه‌اش تشویق می‌شود و اجازه پیدا می‌کند در جهت آن علاقه اطلاعات و مهارت‌های لازم را کسب کند و ازاین‌جهت مورد اعتراض والدین قرار نمی‌گیرد.

در آلمان تا حدود سن ۱۲ سالگی به کودک اجازه تماشای تلویزیون داده نمی‌شود و به‌جای آن بچه‌ها با حضور در کلاس‌های مهارت‌یابی، به مهارت‌های گوناگون مسلط می‌شوند.

ما به‌راحتی بچه‌هایی که خصلت کارآفرینی دارند را از دست می‌دهیم. باید به آن‌ها نشان دهیم که کارآفرین بودن خیلی هیجان‌انگیز است. این واقعاً چیز بدی نیست که خانواده‌ها نسبت به آن بی‌اهمیت هستند.

ای‌کاش زمانی که فرزندانمان به کارآفرینی روی می‌آورند همانند دوران کودکی‌شان با آن‌ها رفتار کنیم. وقتی‌که کودک برای بارهای اول می‌خواهد راه رفتن را یاد بگیرد و روی پای خود بایستد نیز بارها به زمین می‌خورد و امکان دارد زخم‌هایی را به بدن نیز از بابت زمین خوردنش تحمل کند. آنجا به کودکمان جملهٔ زیبایی می‌گوییم: بلند شو مامان و یا دستتو بده بابا و بلند شو. کارآفرینی نیز دقیقاً همین است. کودکی می‌خواهد با ایجاد کسب‌وکاری برای خودش مسیر متفاوتی را در زندگی طی نماید. پس زمین خوردن آن می‌تواند کاملاً امری طبیعی باشد

خیلی کم پیش می‌آید که خانواده‌ای فرزندش را به کارآفرینی سوق دهد. چرا؟

مدرسه به آن‌ها یاد می‌دهد که چگونه رفتار کنیم، چگونه فکر کنیم، مدرسه به ما تسلیم شدن را یاد می‌دهد به‌جای اینکه ما را از تسلیم شدن منع کند. مدرسه به ما یاد می‌دهد که چگونه شغلی انتخاب کنیم به‌جای اینکه به ما بگوید چگونه شغلی بسازیم، چگونه بتوانیم به یکدیگر کمک کنیم، چگونه می‌توانیم خودمان به سمت علایقی که داریم گام برداریم.

مدرسه به آن‌ها یاد می‌دهد که چگونه رفتار کنیم، چگونه فکر کنیم، مدرسه به ما تسلیم شدن را یاد می‌دهد به‌جای اینکه ما را از تسلیم شدن منع کند. مدرسه به ما یاد می‌دهد که چگونه شغلی انتخاب کنیم به‌جای اینکه به ما بگوید چگونه شغلی بسازیم، چگونه بتوانیم به یکدیگر کمک کنیم، چگونه می‌توانیم خودمان

با توجه به جوان بودن جامعه ایرانی و نرخ بیکاری در کشور عزیزمان باید مفهوم جدیدی را بیابیم تا باور کارمندی را از جوانان کشورمان بگیرد و نهال خلاقیت و ایده‌های نو آن‌ها را آبیاری کند؛ بنابراین باید مفهوم کارآفرینی را به‌طور کاربردی آموزش دهیم، چراکه در سنین پایین‌تر افراد می‌توانند مهارت‌های مهمی را یاد بگیرند تا آینده شغلیشان تضمین شود.

کمتر پیش می‌آید که پدر یا مادری به فرزند خود بگوید فرزندم روی پای خودت بایست و سعی کن کاری را برای خودت راه‌اندازی کنی و شرکت یا کارخانه خودت را داشته باشی.

اگر به مسیر زندگی افراد موفق نظری بیندازیم، متوجه می‌شویم که نارضایتی آنان از وضع موجود، باعث حرکت و گام برداشتن به‌سوی موفقیت شده است.

به نظر برخی افراد ما پیشرفت نمی‌کنیم، چون شرایط محیطی و اجتماعی، زمینه و بستر لازم را برای پیشرفت ما فراهم نمی‌کند. در پاسخ باید گفت افرادی که چنین دیدگاهی دارند، برای فرار از مسئولیت و سرپوش گذاشتن بر ضعف‌های خویش چنین می‌گویند. اینان گویند که اگر ما در زندگی خویش توفیق چشمگیری به دست نیاورده‌ایم، علت آن این است که در ایران زندگی می‌کنیم و در اینجا شرایط برای پیشرفت مساعد نیست. به این دسته از افراد باید گفت اگر نتوانند نیروی تصمیم را در خود قوی کنند و توانایی‌ها و امکانات عظیم خویش را به‌کارگیرند، به هر جای دنیا که بروند آسمآن‌همین رنگ است.

بسیاری از افراد، معنای واقعی خواستن را نفهمیده‌اند. خواستن واقعی آن است که به تصمیم قطعی منجر شود، و تصمیم قطعی آن است که به عمل منجر شود و تنها عمل صحیح است که ما را به نتیجه و هدف می‌رساند.

از بزرگمهر حکیم پرسیدند: «کارها به کوشش است یا به قضا؟» وی پاسخ داد: «کوشش قضا را سبب می‌شود.»

اگر در کارها جدیت به خرج ندهیم، بی‌استعدادترین افراد مصمم و بااراده نیز از ما پیشی خواهند گرفت.

هرکس می‌تواند با کنترل وقت خویش، دستیابی به اهدافش را سرعت بخشد و سرنوشت خود را در اختیار بگیرد.

برای به انجام رساندن هر کاری، تنها به یک شیوه اکتفا نکنید، بلکه تمام راه‌های ممکن را بررسی و آزمایش کنید. حتماً به نتایج جالبی دست خواهید یافت.

برنامه روزانه و هفتگی خود را بررسی کنید و کارهایی را که به‌طورمعمول انجام می‌دهید شناسایی کرده، ضرورت یا عدم ضرورت و همچنین درجه اهمیت آن‌ها را نیز تعیین کنید. در این صورت، احتمالاً خود را بیشتر خواهید شناخت

افراد خلاق، به مسائل و امور ساده نیز بادید انتقادی نگاه می‌کنند و به دنبال راه‌ها و روش‌های تازه برای به انجام رساندن کارهایند.

هدف عالی و بزرگ، به تلاش و کوشش نیاز دارد