بریده‌هایی از کتاب چگونه یاد گرفتم دنیا را بفهمم

«اول از همه آنچه باید را تغییر بده و چیزهای دیگر را به حال خود بگذار.»

وقتی چیزی همهٔ زندگی‌ات را تغییر داده است، دوباره به برنامه‌ریزی احتیاج داری.

«مهم این نیست که آدم به خدا اعتقاد داشته باشد، بلکه طرز رفتارش با اطرافیان اهمیت دارد.»

من بر اساس آموزه‌های یک دین خاص بزرگ نشدم، بلکه در عوض با ارزش‌های اخلاقی سرسختانهٔ والدینم روبه‌رو بودم: «مهم این نیست که آدم به خدا اعتقاد داشته باشد، بلکه طرز رفتارش با اطرافیان اهمیت دارد.»

وقتی هم که اقدامات‌شان بی‌نتیجه می‌ماند، معمولاً با لبخندی بر لب می‌گفت: «هیچ‌وقت برای تسلیم‌شدن دیر نیست، پس می‌ذاریم یه وقت دیگه تسلیم می‌شیم!»

خیلی مهم است که هر از گاهی برای فکرکردن، تأمل یا حتی قدم‌زدن زمانی را به خود اختصاص دهی.

اینکه یاد بگیری چگونه در این موارد تصمیم‌گیری کنی دشوار است، اما عمل‌کردن به آن تصمیم از این هم سخت‌تر است.

بارها و بارها مجبور شدم بپذیرم که چقدر خواسته‌ها و اهدافم غیرواقعی است.

به مرور فهمیدم همهٔ مردم، حتی فقیرترین‌شان که معمولاً خرافاتی‌ترین‌شان هم بودند، اصولاً در مواجهه با تصمیمات دشوار زندگی عاقلانه عمل می‌کنند.

مادرش اسم او را نیهریوا گذاشت. نیهریوا نامی موقتی بود که در فرهنگ بومی وقتی احتمال داشت بچه زود بمیرد برای مدتی روی او می‌گذاشتند و به معنی «قبر انتظارت را می‌کشد» یا چیزی شبیه آن بود.

یک مانترای هندی مدام در ذهنم بود: «اول از همه آنچه باید را تغییر بده و چیزهای دیگر را به حال خود بگذار.»

ذهنم پر بود از آشوبی بی‌نهایت سیاه و عشقی بی‌نهایت نیرومند.

یک عمر زمان برد تا بتوانم پیام اصلی ماندلین را کاملاً درک کنم: رسیدن به استقلال نسبتاً راحت است، اما مسئلهٔ دشوارتر پرورش کشوری است که پس از بیداری نسل‌هایی که تا آن زمان تحت استعمار بوده‌اند از بی‌سوادی، بیماری و فقر شدید رنج می‌برد.

همین‌طور که اطراف آن ستون، که به خوبی هم از آن محافظت شده بود، قدم می‌زدم چشمم به لیست اسامی دیگری افتاد که به همان اندازه طولانی بود و نام کشته‌شدگان جنگ جهانی دوم را نشان می‌داد. این اولین ستون یادبود جنگ در بریتانیا بود که با آن مواجه می‌شدم و فکر می‌کردم آن روستا استثنائاً این حجم از فقدان را متحمل شده است. اما در طول شش هفتهٔ بعدی که شهرهای ویلز، سامرست و دِوون را با دوچرخه گشتم و از کرانهٔ جنوبی کشور دوباره به سمت لندن بازگشتم، یادبودهای جنگ مشابه آن را تقریباً در همهٔ شهرها و روستاها دیدم و طی گفت‌وگوهایی که در طول سفرم با جوان‌های دیگری مثل خودم داشتم، فهمیدم بیشترشان یکی از والدین یا هر دوی آن‌ها را در جنگ از دست داده‌اند.

دانستن گذشتهٔ خانواده‌ام در طول قرن اخیر به من کمک کرد تا پیشرفت‌های جهان اطرافم را بفهمم.

ده سال طول کشید تا توانستم در موزامبیک در حرفهٔ پزشکی مشغول به کار شوم و یک عمر زمان برد تا بتوانم پیام اصلی ماندلین را کاملاً درک کنم: رسیدن به استقلال نسبتاً راحت است، اما مسئلهٔ دشوارتر پرورش کشوری است که پس از بیداری نسل‌هایی که تا آن زمان تحت استعمار بوده‌اند از بی‌سوادی، بیماری و فقر شدید رنج می‌برد.

ادواردو ماندلین به ما کمک کرد تا قصهٔ غم‌انگیز جنگیدن برای استقلال را بهتر درک کنیم و بفهمیم مبارزهٔ او ضد مردمی نبود که برای مستعمره‌کردن کشورش آمده بودند، بلکه علیه نظام حکومتی استعمارگر بود

گسترش رفاه مادی به این معنی است که از آلونک‌هایی با کف خاکی تا خانه‌های بزرگ و امروزی فقط چند نسل فاصله افتاده است. اما هیچ‌یک از این‌ها برای خود افرادی که رفته‌رفته به پیشرفت‌های سرنوشت‌ساز در زندگی شخصی‌شان می‌رسیدند ملموس و درک‌شدنی نبود.

برای تفاوت‌های فرهنگی احترام قائل باشیم.

هنس همیشه تأکید داشت صحبت‌های او در مورد ضرورت برابری و جلوگیری از جنگ و درگیری از حس بشردوستی او نشئت نمی‌گیرد، بلکه به دلیل خودخواهی اوست. او برای خود، خانواده‌اش و همهٔ مردم، جهانی بدون جنگ می‌خواست. افزون بر این هنس مثبت‌اندیش هم نبود، زیرا هیچ‌وقت گمان نمی‌کرد تغییراتی که دربارهٔ آن‌ها صحبت می‌کند به راحتی میسر شود. در عوض او خود را «محتمل‌اندیش» می‌نامید و همیشه سعی می‌کرد مخاطبانش را طوری متقاعد کند که تبدیل‌شدن جهان را به جایی که همهٔ مردم در آن شانس عادلانه‌ای برای زندگی معقول دارند محتمل بدانند.