بریده‌هایی از کتاب باشگاه قتل پنجشنبه

«من که اگه یه دزد بیاد می‌آرمش داخل. خوبه که یکی بیاد دیدنمون.»

آدم‌هایی که حس شوخ‌طبعی ندارند هرگز شما را به خاطر شوخ‌بودن‌تان نمی‌بخشند.

یکی یکی چراغ‌های دهکده خاموش می‌شود. تنها روشنایی باقی‌مانده پشت پرده‌کرکره‌های بیمارستانی ضخیم ویلوز است؛ آخر ساعت مردن با ساعت زندگی فرق دارد.

دانا همیشه کله‌شق بوده، همیشه هول‌هولکی و با قاطعیت رفتار می‌کرده است. که اگر کارتان درست باشد ویژگی خوبی است ولی اگر در اشتباه باشید مایهٔ دردسر می‌شود.

اگر آدم هر از گاهی گریه نکند، کارش به جایی می‌کشد که همیشه گریه خواهد کرد.

آدم همیشه می‌داند اولین بار کِی است، نه؟ ولی نمی‌داند آخرین بار کِی است.

امروز صبح به ابراهیم نیاز است. او فقط به عشق همین چیزها زنده است.

بعد از یک سنی دیگر تقریباً می‌توانید هر کاری را که دوست دارید انجام دهید. هیچ‌کس شما را دعوا نمی‌کند، البته به جز دکترها و بچه‌های‌تان.

هر از گاهی شب‌ها از ترس بیدار می‌شوید. از بین آن همه چیز که می‌شود از دست داد، آخر آدم باید عقلش را از دست بدهد؟ بگذارید پا یا ریه را از شما بگیرند، بگذارید همه چیزتان را بگیرند قبل از این‌که عقل‌تان را بگیرند. قبل از این‌که بشوید «رزماری بیچاره» یا «فرانک بیچاره»، از عقلی که برای‌تان مانده استفاده کنید و غروبش را بپذیرید. قبل از آن‌که دیگر سفر و بازی و باشگاه‌های قتلی در کار نباشد. قبل از آن‌که دیگر نباشید.