بریده‌هایی از کتاب هر که ایمانش بیش، امیدش بیشتر

سعی کرده‌ایم شاکر نعمت‌های الهی باشیم؟ گفت: تا به روز نیک کسان غم مخوری بسا کسا که به روز تو آرزومند است

- آقای بقال! ممکن است یک جملهٔ حکمت آمیز دربارهٔ امید مرحمت بفرمایید؟ - امید همین است که گفتی ممکن است. یعنی فکر کردی در این بقالی بجز نخود و لوبیا و ماست و کره، ممکن است یک حرف حسابی هم پیدا شود.

گفت پیغمبر به آواز بلند با توکل زانوی اشتر ببند رمز «الکاسب حبیب الله» شنو از توکل، در سبب کاهل مشو گر توکل می‌کنی در کار کن کشت کن، پس تکیه بر جبار کن

- آری! منم خدای مهربان تو و دیگر موجودات. چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از شما دور می‌کنم و شما ندانسته به دشمنی‌ام برمی‌خیزید یا در رحمت من تردید می‌کنید. اما هنوز دوستتان دارم.

نگو گرفتار، بگو گرفتهٔ یار!

وقتی کسی از خدا ناامید می‌شود، باید در ایمان خود شک کند.

امام علی علیه السلام فرمود تمام امید خود را متوجه خدا کنید و جز او به کسی امید نداشته باشید زیرا هیچ کس به غیر خداوند متعال امید نبست مگر این‌که ناامید شد.

حتی اگر اوضاع تیره و تار بود امیدوار باشیم. چون تاریکی نشان روشنایی است. قرآن کریم می‌فرماید آیا صبح نزدیک نیست؟ اَلَیسَ الصُّبحُ بِقَریب (هود ۸۱)

لطف خدا بیشتر از جرم ماست نکتهٔ سربسته چه دانی خموش

امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود اگر بر قلب آدمی نومیدی چیره شود، تأسف، او را از پای درمی‌آورد. اِن مَلکَهُ الیَأسُ قَتَلُه الاسَفُ. (نهج‌البلاغه، حکمت ۱۰۸) همچنین فرمود ناامیدی صاحبش را می‌کشد. وَقَتَلَ القُنوطُ صاحِبَهُ. (غررالحکم، ۱۳۳۱)