بریده‌هایی از کتاب هر که ایمانش بیش، امیدش بیشتر

یَا أَیُّهَا الانسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الجَبّار. ای انسان، چه چیزی تو را نسبت به خداوند جبارت مغرور کرد؟ یَا أَیُّهَا الانسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ المُنتَقِم. ای انسان چه چیزی تو را نسبت به خداوند منتقم مغرور کرد؟ آیا قرآن این طور فرموده؟ نه. بلکه فرموده یَا أَیُّهَا الانسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ (انفطار ۶) عارفی فرمود این آیه این طور بیان شده تا به ما یاد دهد که اگر فردای قیامت خداوند این سؤال را مطرح کرد که ای انسان چه چیزی تو را نسبت به پروردگار کریمت مغرور کرد؟ ما جواب را بلد باشیم و بگوییم خدایا کَرَم تو مرا مغرور کرد! تو آن‌قدر کریم بودی که من فریب خوردم و گمان کردم با این همه لطف و کرم، مرا به خاطر گناهانم مؤاخذه نمی‌کنی!

ویروس ایدز از طریق صحبت و رفت و آمدهای عادی منتقل نمی‌شود، اما اگر بدانیم کسی ایدز دارد، اصلاً نزدیک نمی‌شویم و با او حرف نمی‌زنیم. از بس خطر را بزرگ می‌دانیم. اما ویروس بدبینی از طریق صحبت هم منتقل می‌شود. حواسمان باشد. یا باید آن قدر قدرت داشته باشیم که پشت سر هم پادزهر تولید کنیم و یا از صحبت با بدبین‌ها و منفی‌باف‌ها پرهیز کنیم. شوخی بردار نیست.

دیدم خیلی ناامید شده‌ام. استخاره کردم این آیه آمد لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ (زمر ۵۳) از رحمت خدا نا امید نشوید.

از عارفی پرسیدند امیدبخش‌ترین آیهٔ قرآن چیست؟ گفت کُلٌ یَعمَلُ عَلی شاکِلَتِهِ (اسراء ۸۴) یعنی هر کسی مطابق شاکله و شخصیت خود عمل می‌کند. گفتند چه ربطی دارد؟ گفت طرف حساب ما خداست. خدایی که بر شاکلهٔ رحمت عمل خواهد کرد و لذا باید خیلی امیدوار باشیم! * مگر نه این‌که در بسم الله از میان هزار اسم، خدا خود را با دو اسم رحمان و رحیم ممتاز کرده؟ در نماز و دعا و در هر کار دیگری که بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم می‌گوییم، حواسمان باشد و اجازه دهیم جان و دلمان از نسیم امید به رحمت الهی بهره‌مند شود.

همهٔ ما در جهنم وارد شده‌ایم (مریم ۷۱) و ازجمله راه‌های نجات از آن و رسیدن به آمرزش الهی این است که به دیگران ترحم داشته باشیم. (نور ۲۲)

امیدوار باشید. ابراهیم علیه السلام در آتش و پیامبر صلی الله علیه و آله در غار با تار عنکبوت و یوسف علیه السلام در چاه حفظ شد. ما هم خدایی داریم. امیدوار باشیم. حتی اگر اوضاع تیره و تار بود امیدوار باشیم. چون تاریکی نشان روشنایی است. قرآن کریم می‌فرماید آیا صبح نزدیک نیست؟ اَلَیسَ الصُّبحُ بِقَریب (هود ۸۱)

گفت وَلْیَعْفُوا وَلْیَصْفَحُوا الا تُحِبُّونَ أَن یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ (نور ۲۲) باید ببخشید و از خطاهای دیگران چشم‌پوشی کنید. آیا دوست ندارید خدا شما را ببخشد؟!

هر چه شکست ما (حتی در مسائل اخلاقی و معنوی) بزرگ‌تر باشد و هرچه دل‌شکسته‌تر باشیم، امکان جذب ما توسط ریشه بیشتر است. خداوند ده‌ها بار خودش را غَفورٌ رَحیم توصیف کرده، یعنی هم می‌بخشد و هم مورد لطف و رحمت قرار می‌دهد. بلکه بالاتر، دوست دارد توبه‌کاران را. إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ (بقره ۲۲۲)

نمازهای خود را جدی‌تر بگیریم.

و این امید سرمایهٔ بزرگی است که کافران ندارند.