بریده‌هایی از کتاب هر که ایمانش بیش، امیدش بیشتر

ویروس ایدز از طریق صحبت و رفت و آمدهای عادی منتقل نمی‌شود، اما اگر بدانیم کسی ایدز دارد، اصلاً نزدیک نمی‌شویم و با او حرف نمی‌زنیم. از بس خطر را بزرگ می‌دانیم. اما ویروس بدبینی از طریق صحبت هم منتقل می‌شود. حواسمان باشد. یا باید آن قدر قدرت داشته باشیم که پشت سر هم پادزهر تولید کنیم و یا از صحبت با بدبین‌ها و منفی‌باف‌ها پرهیز کنیم.

هر کس به خدا ایمان دارد، او را به رحمانیت و رحیمیت می‌شناسد، و ایمان به چنین خدایی، قلب انسان را پر می‌کند از امید. پس این یک قانون است که هر که ایمانش بیش، امیدش بیشتر، زیرا بیشتر به رحمت خدا پی‌می‌برد.

خدا ما را برای شادی آفریده است نه برای غم.

طبق این جهان‌بینی نه ثروت علامت این است که خدا کسی را دوست دارد و نه فقر علامت خشم خدا بر کسی است. ثروت و فقر، سلامت و بیماری، نعمت و نقمت، همه و همه امتحان است. عکس‌العمل ما نسبت به امتحانات مهم است.

- استاد من اسب‌ها را به امان خدا رها کردم و حالا ... رفته‌اند! مگر نگفتید که به خدا امیدوار باشیم. مگر نگفتید که خدا مهربان است... - بله! خدا مهربان است و می‌خواست مراقب اسب‌ها باشد، اما برای این کار احتیاج به دستان تو بود که آن‌ها را ببندد. و تو دستان خود را به کار نگرفتی!

امید،‌ آری؛ اما امید کاذب، نه! بعضی می‌گویند امید به خدا، و هیچ کاری نمی‌کنند! مثل کسی که برای خرید می‌رود بازار، می‌پرسند پول داری؟ می‌گوید خیر، امید به خدا!

ما گرفتاریم، تو هم سر به سر ما می‌گذاری. - نگو گرفتار، بگو گرفتهٔ یار!

خدا وکیلی از خودمان بپرسیم که وقتی پیامکی با مضامین زیر به دستمان برسد، آیا آن را مثل مطالب ضد دینی فوق، برای ایمان خود و جامعه خطرناک می‌دانیم؟ * گذشته که حالم را گرفته است! آینده که حالی برای رسیدنش ندارم! و حال هم حالم را به هم می‌زند! به‌به! چه زندگی شیرینی!

اما ویروس بدبینی از طریق صحبت هم منتقل می‌شود. حواسمان باشد. یا باید آن قدر قدرت داشته باشیم که پشت سر هم پادزهر تولید کنیم و یا از صحبت با بدبین‌ها و منفی‌باف‌ها پرهیز کنیم. شوخی بردار نیست

تو مگو ما را بدان شه یار نیست با کریمان کارها دشوار نیست