بریده‌هایی از کتاب زنانگی از دست رفته و چگونگی احیای آن

اودیپ سوگند خورده بود کسی را که با ارتکاب به گناه موجب فلاکت تبس شده، پیدا کند. او - حتی وقتی فهمید آن فرد گناهکار، خودش بوده - به سوگند خود وفادار ماند. فردی که مسیر خودآگاهی را آغاز می‌کند، عمدتاً بار گناهان جمعی را نیز به دوش می‌کشد. اما چنین فردی باید بتواند تفاوت میان گناه جمعی و گناه فردی را تشخیص دهد. ما باید مسئولیت گناه و اشتباه خود را بپذیریم، اما نیازی نیست مسئولیت گناهی را که ریشهٔ آن محیط بیرونی است، بپذیریم.

سفر درونی به مقصد رشد خودآگاهی، تبعیدی است برای محرومیت از ارزش‌های مردانه در جهت آشتی با زنانگی درون. این سفر هر چند که درد و رنج فراوان دارد، اما نتایج ارزشمندی به ارمغان می‌آورد.

چنین کاری، بسیار مخاطره‌آمیز است و باید با احتیاط زیادی انجام شود، در غیر این صورت به جای تولد خودآگاهی، آسیب جانفرسایی رخ می‌دهد. ضرب‌المثلی قدیمی می‌گوید: «وقتی بیکار باشی، شیطان کاری برایت جور می‌کند». این ضرب‌المثل در رابطه با کسانی کاربرد دارد که نمی‌توانند از قوانین خودآگاهی پیروی کنند. خودآگاهی، امتیازی مخصوص خاندان است و باید در شرایط بسیار محتاطانه‌ای به آن پرداخت. نافرمانی از قوانین طبیعی «برون پیوندی»، تنها برای کسانی مجاز است که مقدر شده به درجات بالای خودآگاهی دست پیدا کنند.

تکیه کلامی در کیمیاگری وجود دارد که می‌گوید: «به خودم نگریستم، با خودم آمیختم، خودم را آبستن کردم، خودم را به دنیا آوردم، اکنون من خودم هستم».

وقتی بعد از کار یا همنشینی با دیگران، برای مراقبه به طبیعت می‌روید، گویی دارید مشغول آمیزش با خودتان می‌شوید. به عبارت دیگر گویی جریانی از انرژی (انرژی بیرونی) با جریان دیگری از آن (انرژی درونی) می‌آمیزد و از این آمیزش، فرزندی حاصل می‌گردد؛ این فرزند – مانند فرزندی واقعی - از ویژگی‌های هر دو والد (که در اینجا دو جریانِ انرژی هستند)، برخوردار است و با این حال، از هر دوی آن‌ها مستقل است و غالباً خصوصیات متمایزتری نسبت به آن‌ها دارد.

هر بار که نظم و انضباط را بر کارهایمان حاکم کنیم و قانونمند شویم، بنشینیم و تصمیم به رشد بگیریم، به معنای درون‌روانی گویی در حال آمیزش با خودمان هستیم و بنابراین مرتکب زنای با محارم می‌شویم. ما خود را در آغوش می‌گیریم و به فرایند دلپذیر خودآگاهی مشغول می‌شویم. این موضوع، در مصر باستان به جالب‌ترین شکل به تصویر درآمده است. در فرهنگ باستانی مصر، مردم عادی به هیچ عنوان اجازه نداشتند با اعضای خانوادهٔ خود ازدواج کنند و اگر چنین کاری انجام می‌دادند، مجازاتشان مرگ بود. اما فرعون باید با خواهرش ازدواج می‌کرد! او نمی‌توانست با هیچ زن دیگری ازدواج کند. به عبارت دیگر، خودآگاهی فقط منحصر به خانوادهٔ اشراف بود و از آنجایی که شاید مردم عادی تاب تحمل چنین تجربهٔ قدرتمندی را نداشتند، از آن منع شده بودند.

کارل گوستاو یونگ، دریافت که بُعد ناخودآگاه روانِ ما همان چهره‌ای را از خود به ما نشان می‌دهد که ما به آن نشان داده‌ایم. مثلاً اگر با آن دشمنی ورزیده باشیم، با ما دشمنی خواهد کرد. بخش عمدهٔ زندگی روان‌شناختی ما گفتگویی میان دنیای خودآگاهی – همهٔ آنچه درباره خودمان می‌دانیم - و دنیای ناخودآگاهی – دنیای تیره و تار زندگی درونی و رازآلود ما است.

اگر به دنبال تحقق آگاهی هستیم، قدم اول این است که به تحقیق و تفحص در تاریخچهٔ عدم تعادل مردانگی - زنانگی بپردازیم.

تنها در سایه زنانگی می‌توانیم از درد و رنجی که متحمل شده‌ایم، رهایی یابیم.

درست است که یونانی‌ها هفت ایزدبانو داشتند و از طریق ستایش آن‌ها به گرامیداشت زنانگی می‌پرداختند، اما ساختار زندگی روزمره یونانی‌ها پدرسالارانه بود و زنانگی مورد چنان آسیبی واقع شده بود که هنوز هم از آن بهبود نیافته است. در واقع، بخش عمده‌ای از زندگی عاطفی ما در نتیجهٔ آن آسیب و جراحت هنوز درمان نشده است.

زنانگی ماهیتی است که هستهٔ هویت زنانهٔ یک زن و همچنین احساسات و ارزش‌های یک مرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

اثبات این که فرهنگ ما از انرژی زنانه و سرزندگی شورانگیز آن خالی است، اصلاً سخت نیست. سنت‌های اسطوره‌ای فرهنگ ما، فقر زبان شناختی ما، بی‌احساسی ما نسبت به روابط انسانی و سرانجام اشتیاق ما برای یافتن معنا، همه و همه نشان از این فقدان دارند. معنا، قلمروی زنانگی است. بدون برخورداری از زنانگی امن در دنیای درون‌روانی، امکان ندارد از زندگی خود رضایت داشته باشیم یا برای آن معنایی بیابیم.

هنگامی که یک فرهنگ به مؤلفه‌ای بهای بسیاری بدهد در زبان آن فرهنگ اصطلاحات گوناگونی برای توصیف آن مؤلفه وجود دارد. برعکس، اگر در یک زبان، تنها چند اصطلاح معدود و یا تنها یک اصطلاح برای توصیف یک مؤلفه وجود داشته باشد به این معنا است که در فرهنگ آن کشور ارزش و بهای کمی برای آن مؤلفه قائل شده‌اند. مثلاً در زبان سانسکریت که پایه و اساس اغلب زبان‌های هند و شرقی است، نود و شش اصطلاح برای توصیف عشق وجود دارد. در زبان پارسی باستان هشتاد، در زبان یونانی چهار و در زبان انگلیسی تنها یک کلمه برای توصیف عشق یافت می‌شود.

اگر می‌خواهیم این موضوع را درک کنیم که زنانگی فقط مختص زنان نیست، ابتدا باید بیاموزیم زنانگی ماهیتی است که هستهٔ هویت زنانهٔ یک زن و همچنین احساسات و ارزش‌های یک مرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

او در تخت‌خوابش دراز می‌کشد و سرگرم خواب و خیال‌هایش می‌شود و مسائل بی‌اهمیت زندگی و پیامدهایی جزئی آن‌ها را مرور می‌کند.

درون‌گرایی (درون‌گرایی، یک جهت‌گیری روان‌شناختی است که بیش از زندگی بیرونی، به زندگی درونی توجه دارد) نیز نوعی زنای با محارم محسوب می‌گردد

با وجودی که فقدان انرژی زنانه در یک مرد وضوح کم‌تری دارد، اما از ژرفای شخصیت او می‌کاهد و منبع عمدهٔ نارضایتی، احساس تنهایی، حس پوچی و بدخلقی در مرد است. هنگامی که مردی در می‌یابد ماهیت خلق و خو و بسیاری از احساسات او زنانه است، شوکه می‌شود! وقتی یک مرد ناگهان دچار حالت خلقی خاصی می‌شود، به این معنا است که وجه زنانهٔ شخصیتش بر او مستولی شده و تنها با شناخت و پذیرش این وجه از شخصیتش است که می‌تواند ماهیت مردانه‌اش را نیز به وضوح بشناسد. فقدان یا آسیب به ویژگی‌های زنانهٔ درونی، مستقیماً بر بهزیستی عاطفی، شادمانی و رضایت ما از زندگی تأثیر می‌گذارد.

فقدان یا آسیب به ویژگی‌های زنانهٔ درونی، مستقیماً بر بهزیستی عاطفی، شادمانی و رضایت ما از زندگی تأثیر می‌گذارد. اگر ویژگی‌های زنانه در وضعیت خوبی باشند، فرد احساس امنیت و اعتماد خواهد داشت.

من اگر از قوانین خداوند سرپیچی کنم گناهکارم، اما نافرمانی از دستورات هیچ انسانی بر روی زمین موجب نمی‌شود که من گناهکار باشم. البته که من می‌دانستم سرانجام – با دستور تو یا بدون آن - خواهم مُرد. پس چه بهتر که زودتر بمیرم