بریده‌هایی از کتاب زنانگی از دست رفته و چگونگی احیای آن

«یک زن واقعاً چه می‌خواهد؟ او می‌خواهد فرمانروای زندگی خودش باشد!»

اگر زنانگی چهرهٔ ترسناکش را به نمایش بگذارد، بهترین کاری که یک مرد می‌تواند انجام دهد این است که احترام و ادب را حفظ کند. این جادوی تغییر است که بیش از هر وسیلهٔ دیگری موجب می‌شود زنانگی کج‌خلق و به تاریکی رانده شده، به سرعت و باری دیگر زیبایی واقعی خود را بازیابد. این داستان، دربارهٔ ساز و کار انرژی زنانهٔ درون‌روانی است و چه برای مردانی که سعی دارند با بخش زنانهٔ روان خود ارتباط برقرار کنند و چه برای زنانی که در تلاشند تا هویت اصلی خود را بیابند، اهمیت دارد و البته این اصل را نباید در روابط بیرونی زن و مرد نیز نادیده گرفت.

وقتی بهای رشد درونی را نپردازیم، ناچار به تحمل احساس تنهایی، اضطراب و از خود بیگانگی می‌شویم.

نگاهی که فرد به بیرون و دنیای روزمره می‌اندازد، به بینشی درونی مبدل می‌گردد و در نهایت منجر به رونق فرهنگ می‌شود

خودآگاهی، هستهٔ اصلی شخصیت فرد را بارور و غنی می‌سازد.

مردان و زنانی که به دستاوردهای مردانه خود انرژی درونی زنانه می‌افزایند، کاری بسیار هوشمندانه انجام می‌دهند. ما به شکل‌های گوناگونی می‌توانیم موفقیت‌های مردانه و انرژی زنانه را با هم در آمیزیم: مثلاً نیم ساعت و در سکوت به مراقبه بپردازیم، هدیه‌ای بخریم و جشنی برپا کنیم.

«یک زن واقعاً چه می‌خواهد؟ او می‌خواهد فرمانروای زندگی خودش باشد!»

تمام داستان‌های عاشقانهٔ هندی به «پایانی خوش» ختم می‌شوند، از سوی دیگر همهٔ داستان‌های عاشقانهٔ غرب پایانی اسفناک دارند. به عبارت دیگر در اسطوره‌های غرب، تنها راه وصال به معشوق، مرگ است. گویی در غرب باور بر این است که وصال معشوق، تنها خارج از محدودهٔ جسم امکان‌پذیر است. اما در فرهنگ هندی و در همهٔ دستورالعمل‌های متعدد معنویش، پایانی غم‌بار و اسفناک برای عشق قابل تصور نیست.

«به خودم نگریستم، با خودم آمیختم، خودم را آبستن کردم، خودم را به دنیا آوردم، اکنون من خودم هستم». این کار، عملی «خود مولد» است.

درون‌گرایی (درون‌گرایی، یک جهت‌گیری روان‌شناختی است که بیش از زندگی بیرونی، به زندگی درونی توجه دارد) نیز نوعی زنای با محارم محسوب می‌گردد و به همین دلیل است که جوامع امروزی این قدر با دیدهٔ شک و تردید به درون‌گرایی نگاه می‌کنند.

اودیپ می‌گوید: «سه استاد - درد، زمان و وفاداری - به من صبر را آموخته‌اند».

در فقدان هویت زنانه، دستاوردها هر چند قهرمانانه باشند، اما به بهای محرومیت از صمیمیت، احساس، شادی و آرامش بدست می‌آیند.

ریشهٔ مشکل ما اینجا است که در دستور زبانمان هیچ واژه یا هیچ مفهومی برای این نیمهٔ تاریک نداریم که نشان دهد به همان اندازه‌ای که برای نیمهٔ روشن امور ارزش قائلیم، نیمهٔ تاریک آن‌ها را نیز ارج می‌نهیم. من هم در حالی که مقابل صفحه کلید کامپیوترم نشسته‌ام، قادر نیستم زیبایی و شکوه این تاریکی را - که در واقع نیمهٔ دیگر خلقت است - توصیف کنم.

در پی هر نوآوری، ناگزیر به پذیرش یک ویرانی هستیم.

هر کسی که به کسب خودآگاهی تن دهد، بلافاصله دچار این احساس می‌شود که بسیاری از ارزش‌هایی را که قبلاً به او قدرت می‌بخشیدند، از دست داده و از آن‌ها محروم شده است. برای چنین فردی، دیگر قلمروی قدیمی وجود ندارد و او احساس می‌کند آواره شده و جایی برای زندگی ندارد.

سمت چپ، سمت قلب، بخش محافظ، همیشه دارای حالتی نمادین بوده و به طور سنتی در همه جا وجود داشته است. فضیلت‌ها و مخاطرات زنانگی: مادری کردن و اغواگری، قدرت جذر و مدی ماه و آنچه درون بدن است، توالی زنانهٔ فصل‌ها: آبستنی، تولد، تغذیه و پرورش. با این وجود به همان اندازه‌ای که زنانگی می‌تواند نمادی از کینه‌توزی، انتقام‌جویی، غیر منطقی بودن، خشم شدید، جادوی سیاه، زهر، جادوگری، کژانگاری باشد، می‌تواند سمبل فریبندگی، زیبایی، جذبه و شادکامی نیز باشد

روان همه ما هم از ویژگی‌های مردانه و هم از خصایص زنانه برخوردار است؛ این ویژگی روان انسان همچون تیغی دو لبه است که هم می‌تواند در خدمت ما باشد و هم می‌تواند ما را برده و اسیر خودش سازد.

اگر ویژگی‌های زنانه در وضعیت خوبی باشند، فرد احساس امنیت و اعتماد خواهد داشت.

اگر برای کسی مقدر شده باشد که به درجاتی از خودآگاهی دست یابد، او بهایش را هم پرداخت خواهد کرد و در نتیجهٔ آن، رونق و شکوفایی فرهنگی عظیمی رخ خواهد داد. آنچه موجب این شکوفایی می‌شود دستیابی ایگو به سطوح بالای خلاقیت نیست، بلکه دستیابی ایگو به خودآگاهی است. اودیپ تا حدودی به خودآگاهی دست پیدا می‌کند و رنج بسیاری را متحمل می‌شود؛ اما در عوض آتن شکوفا می‌شود.

قدرت، مصرانه، به تنزل دادن احساسات انسانی می‌پردازد.