بریده‌هایی از کتاب فاتح قدس

تعامل با دیگران و اخلاق خوب وی زبانزد خاص و عام بود.

از هیچ کاری کم نمی‌گذاشت و همه کارها را به صورت متعادل در کنار هم انجام می‌داد

موشک‌های مختلف ما اعم از بُرد کوتاه، میان‌بُرد و بُرد بلند و تنوع سوخت مایع و جامد و غیره مدیون پیگیری‌های شهید تهرانی‌مقدم است.

شهید مقدم از ۸ موشکی که در دور اول وارد شد، ۲ فروند را برای بومی‌سازی کنار گذاشت و مهندسی معکوس از همان روزهای اول شروع شد که این تصمیم سختی بود، اما ایشان این جسارت و آینده‌نگری را داشت و این کار را کرد.

با اشتباهی که آن روز دنیا کرد و البته این تعبیر آنهاست که می‌گویند اشتباه و به نظر ما عنایت الهی بود، تعداد محدودی موشک به دست ما افتاد و از همان روز، کار ساخت و بومی‌سازی موشک‌ها شروع شد و با گذشت زمان بود که نیاز به ارتقای کیفیت و بُرد و تنوع این سیستم‌ها را حس کردیم.

ما هیچ‌گاه آغاز کننده نبودیم و در حین جنگ هم به ضرورت از موشک استفاده می‌کردیم.

وقتی او را می‌دیدیم تا چند روز سرشار از روحیه بودیم،

حاج حسن یک کوهنورد قهّار و مسئول کوهنوردی سپاه بود و من می‌توانم بگویم که او تمام قلّه‌های مرتفع ایران را فتح کرد.

پرسنل توانمند امروز در توپخانه سپاه اکثراً شاگردان حسن مقدم و حسن شفیع‌زاده هستند.

شاگردانی مثل شفیع‌زاده تربیت کرده بود که هر کدامشان یک حسن مقدم بودند،

هیچ‌کس از او دلخور نشد و هر کس را هم که نمی‌شناخت با خنده به استقبالش می‌رفت.

آن‌قدر استعداد داشت که مطالب را در اولین مرتبه می‌گرفت.

تمام کارمندانش جوان بودند و خیلی به جوان‌گرایی اعتقاد داشت.

همیشه به دنبال کارهای بزرگ بود

شمّ اقتصادی بالایی داشت و مشاوره‌های عالی می‌داد. همواره نگرش خیر رساندن به مردم را داشت. می‌گفت: "من از پول فراری‌ام، اما پول به طرفم می‌آید."

پدرم می‌گفت "من در سختی و مشقّت بزرگ شدم و می‌خواهم فرزندانم راحت باشند. نیازی نیست تو کار کنی. فقط باید درست فکر کنی تا به جایی برسی."

به ما می‌گفت هر وقت از خدا چیزی می‌خواهید، از ناحیه نیکی به مادر به آن می‌رسید.

پدرم به ما یاد داده بود اگر جایی گیر کردیم از پُست و مقام او سوءاستفاده نکنیم.

آرزویش فرستادن انسان ایرانی به فضا بود

شهید تهرانی مقدم به ما فهماند باید در درجه‌ای از عزّت‌مندی زندگی کنیم که بتوانیم نه تنها خودمان، بلکه اطرافیانمان را هم بالا بکشیم. این کاری که خود ایشان هم کرد؛ یعنی به جوان‌هایی که یک مهندس معمولی بودند، آن‌قدر عزّت‌مندی و بزرگی داد که آن‌ها واقعاً درک کردند که می‌توانند. آن‌قدر به آن‌ها انرژی مثبت داد که بزرگ شدند و در کنار ایشان به شهادت رسیدند