بریده‌هایی از کتاب فاتح قدس

با شنیدن صدای اذان قطع می‌کرد و می‌گفت وقت نماز می‌گذرد. در زمان نماز، مهم‌ترین صحبت‌ها، دیگر برای ایشان ارزشی نداشت، حتی اگر افراد از ایشان خواهش می‌کردند که چند دقیقه صبر کند، شهید می‌گفت امکان ندارد، همیشه بی‌قرار نماز بود، همیشه اندکی مانده به وقت اذان چهره‌اش تغییر می‌کرد و نورانی و خندان می‌شد، اساساً چهره‌اش در وقت نماز دیدنی‌تر می‌شد.

سعی می‌کرد هیچ کجا خود و جایگاهش را عنوان نکند و بروز ندهد.

کسی که از لحاظ جسمانی نشاط داشته باشد در زندگی شخصی هم احساس موفقیت می‌کند

شهید تهرانی‌مقدم در طول ۳۰ سال عمر خدمتش در سپاه پاسداران به هیچ‌کس ظلم نکرد و همیشه در برابر ظلم ایستاد و آزارش به یک مورچه هم نرسید.

الآن باید دست بر زانوهای خود بگذاریم تا دست به روی دشمن دراز نکنیم.

می‌گفت که ما باید یک کاری انجام دهیم تا آب در دل مقام معظم رهبری تکان نخورد. ما فدایی رهبر هستیم.

ایمان دارم در دنیا و عقبی کسی سربلند نمی‌شود مگر مهر علی و آلش (ع) را در دل نه تنها بپروراند، بلکه همانند تو (رضای من) عملش ایمانش باشد که تو را من جز این ندیدم.

شهید حسن تهرانی‌مقدم تربیت یافته مکتب سالار شهیدان (ع) بود. او از حادثه عاشورا یاد گرفته بود که باید پشتیبان و مطیع امر رهبری باشد.

معتقد بود باید به درون جامعه رفت و از تمام لایه‌های اجتماعی، تجربه کسب کرد. اگر فرد منزوی و گوشه‌گیر باشد نخواهد توانست نسبت به اوضاع اجتماعی زمان خود موضع‌گیری روشن، صحیح و عادلانه‌ای بگیرد.

به شدت اطاعت کننده فرمان مقام معظم رهبری بود.

وقتی که حاج حسن دستش را مُشت کرده بود و گفته بود: "بالاخره یه روزی ما اسرائیل رو شکست می‌دیم شاید من نباشم، ولی شیعه، اسرائیل را نابود می‌کند."

خدا را شاهد می‌گیرم حسن تمام توان، فکر و اندیشه‌اش، جلوگیری از جنگ بود. او موشک می‌ساخت، نه برای جنگ، برای مستحکم نمودن صلح پایدار. او تفکر توازن موشکی داشت و هیچ‌گاه نمی‌خواست از این موشک‌ها استفاده نابجا شود.

همیشه دغدغه مردم را داشت. می‌گفت ما باید سپر مردم باشیم، باید کاری کنیم که مردم در آرامش باشند، همین کافی است. همیشه می‌گفت به مردم تهمت نزنید، مردم خوبند، ظاهر افراد را نگاه نکنید، باطن‌شان مهم است. ای کاش این مردم بدانند که حاج حسن خود را فدای آرامش و آسایش و خوشی مردم کرد.

با دید بلند و آینده‌نگر خود دریافته بود که اگر به موشک و تجهیزات بازدارنده دست پیدا نکنیم، ددمنشی‌های صدام ادامه خواهد یافت و شدت خواهد گرفت.

ترکیب دو حسن (تهرانی مقدم و شفیع‌زاده) مدیریت قوی، جامع و کاملی را در رأس توپخانه سپاه شکل داده بود. تهرانی مقدم بلندپرواز و ایده‌پرداز بود و شفیع‌زاده مدیری توانا که سازماندهی، کادرسازی و آموزش و هماهنگی یگان‌ها را برعهده داشت.

آنچه شهید تهرانی مقدم به ایران داد، موشک‌های پیشرفته نبود، بلکه روحیه خودباوری بود و اینکه اگر دشمن به گمان خود همه راه‌ها را بسته است هم نباید تسلیم شد و با توکل بر خدا، مبارزه را ادامه داد.

هیچ‌گاه اهل پُست و مقام نبود.

وقتی سردار عزیز جعفری، فرمانده کل سپاه شد، پُست مهم‌تری برای شهید مقدم در نظر گرفته بود، اما این شهید گفته بود که علاقه دارد در بخش تحقیقات موشکی فعالیت کند. به نوعی هیچ‌گاه اهل پُست و مقام نبود.

چند ماه قبل از شهادتش لوح تقدیری را با عنوان پدر موشکی ایران به دفتر من آورد و خودش هم آن را به دیوار نصب کرد و گفت "این باید بر دیوار اتاق تو باشد." گفت که همه به من می‌گویند پدر موشکی ایران، اما پدر موشکی ایران تویی! به او گفتم ان‌شاءالله هر دو پیش خدا اجر و پاداش داشته باشیم. اینکه چه کسی پدر موشکی باشد فرقی نمی‌کند.

بعد از خودداری نیروهای لیبی از پرتاب موشک، به دلیل اصرار فراوان شهید مقدم برای مهندسی معکوس موشک، او را فراخواندم و به او گفتم اگر به تو موشک بدهم تو چه چیزی به من می‌دهی؟ گفت: "اگر شهید شدم، شفاعت تو را می‌کنم." گفتم باشد، چیز خوبی است و یکی از موشک‌ها را به حسن آقا تحویل دادم.