بریده‌هایی از کتاب در باب اعتماد به نفس

افراد فاقد اعتمادبه‌نفس تصوّر می‌کنند که تقریباً هر کس که با آن‌ها روبه‌رو می‌شود عاقل، متین، باتدبیر، و خویشتن‌دار است

مشکل فقط اینجاست که نمی‌توانیم تصوّر کنیم بقیه هم درست به اندازهٔ ما شکننده و ضعیف‌اند.

اعتمادبه‌نفس این نیست که باور داشته باشیم با موانع روبه‌رو نخواهیم شد؛ اعتمادبه‌نفس این است که بدانیم دشواری‌ها جزء لاینفک تمام کارهای ارزشمند است. لازم است

بلوغ یعنی نادیده گرفتن شخصیّت افسانه‌ای یک فرد، و درک کامل خصوصیات انسانی او.

علاوه بر این، وقتی با برخی شرارت‌ها و بی‌ثباتی‌های دیگران مواجه می‌شویم، باید بتوانیم تصوّر کنیم ماجرا آن‌طور که به نظر می‌رسد نیست؛ شاید آن که روبه‌روی ماست رقیبی بدخواه نباشد، بلکه یک خودویرانگرِ زخم‌خورده‌یِ قابل‌ترحم باشد که بیشتر مستحق کمی صبر است و بایستی با ملایمت و خوش‌خویی او را از آزار بیشتر خودش باز داشت. باید با این موضوع کنار بیاییم و به دیگران کمک کنیم ببینند گاهی نزدیک شدن به خواسته‌های واقعی‌مان چقدر سخت و طاقت‌فرساست. علی‌رغم هراس‌هایمان، می‌توانیم بر ناامیدی‌ها غلبه کنیم.

ما باطن خودمان را می‌بینیم و ظاهر دیگران را. ما از همهٔ نگرانی‌ها و تردیدهای درونی‌مان مطلع‌ایم، ولی هر آنچه از دیگران می‌دانیم چیزی‌ست که گاه در قبال ما انجام می‌دهند یا به ما می‌گویند؛

فایدهٔ کمتر فکر کردن به دیگران این است که نگرش ملایم‌تری نسبت به رذالت خاص معدودی از افراد خواهیم داشت.

افراد فاقد اعتمادبه‌نفس تصوّر می‌کنند که تقریباً هر کس که با آن‌ها روبه‌رو می‌شود عاقل، متین، باتدبیر، و خویشتن‌دار است

مغلوب و محجوب بار می‌آییم و نهایتاً تسلیم می‌شویم، زیرا چنین تقلّای شدیدی کم‌نظیر و ناممکن به نظر می‌رسد.

اگر چیزی اتفاق نیفتاده، یا بدین علّت است که نشدنی بوده، یا نباید می‌شده. نتیجهٔ این تفکر این است که آدم جرئت نمی‌کند به احتمالات و گزینه‌های دیگر فکر کند. دلیلی ندارد آدم کسب‌وکار جدیدی را شروع کند (بازار حتماً تا الان پر شده است)، لازم نیست رویکرد جدیدی نسبت به هنر داشته باشیم (همه‌چیز قبلاً با یک الگوی ثابت تعیین شده)، یا اصلاً چرا باید به یک ایدهٔ جدید فکر کنیم (یا این ایده قبلاً به ذهن کس دیگری رسیده، یا ایدهٔ احمقانه‌ای است).