کتاب دختری در قطار

چرا آدم‌ها با رفتن دنبال دل‌شان چنین بلایی سر زندگی خودشان می‌آورند. چه کسی گفته که دنبال دل رفتن کار خوبی است؟ این خودخواهی و حماقت محض است.

من دختری که باید باشم نیستم. مدتی است که دیگر خواستنی نیستم؛ به‌نوعی تعطیل شده‌ام. نه اینکه فقط وزن زیاد کرده باشم، یا صورتم از فرط نوشیدن و کم‌خوابی پُف کرده باشد؛ نه، انگار آدم‌ بدبخت و ویرانی در چهره‌ام دیده می‌شود؛ در راه رفتنم، در حرکاتم، در رفتارم.

وقتی بچه داشته ‌باشی آسیب‌پذیر می‌شوی؛

این‌طوری زندگی کردن، همین‌طوری که حالا من زندگی می‌کنم، سخت‌ است؛ یعنی وقتی همه بیرون هستند و در کمال خوشحالی، سخت‌تر می‌گذرد.

کمتر از بیست‌وچهار ساعت از پیدا شدن جسد همسرت نگذشته و تو نیمه‌های شب به یک زن دیگر تلفن می‌زنی.

به او گفتم که از نظر روانی نامتعادل نیستم؛ مدت زیادی است که خودم هم نمی‌دانم این ادعا حقیقت دارد یا نه.

از این غم‌انگیز‌تر وجود ندارد؛ دردناک‌تر از اینکه ندانی چه خبر است و آخرش به کجا می‌رسد.

اسکات که هرگز به عدالت و آرامش نمی‌رسد. هرگز کالبدی پیدا نمی‌کند تا به‌گور بسپارد؛ هیچ‌وقت نمی‌فهمد چه اتفاقی برای مگان افتاده است؛ بی‌‌انتها و بی‌نتیجه.

آن‌ها هرگز کاری برای یافتن مگان نمی‌کنند. هر روز و هر ساعتی که می‌گذرد بیشتر مطمئن می‌شوم.

اگر بخواهم گناهان و کارهای بدی را که در حق تام کردم روی کاغذ بیاورم، می‌توانم یک کتاب بنویسم.