بریده‌هایی از کتاب امیر گلها

سفره‌ای را دوست داشت که در آن سبزی بود. (۷۷) می‌فرمود: دل‌های دین‌باوران، به سبزی تمایل دارد!(۷۸)

از رسول گرامی نقل می‌کرد: بر شما باد به خوردن روغن زیتون که ... عصب را محکم می‌کند، اخلاق را نیکو می‌سازد، دهان را خوشبو می‌گرداند و اندوه را می‌زداید.

روغن گاوی را دارو، (۶۹) بلکه شفا (۷۰) می‌دانست. (۷۱) مصرف آن را در تابستان بهتر از مصرفش در زمستان می‌دانست (۷۲) و می‌فرمود: چیزی همانند آن (از جهت مفید بودن) وارد معده نشده است. (۷۳)

فرمود: انار را با پی آن بخور که بیماری لثه و دندان‌ها را از بین می‌برد. التهاب‌های دهان را درمان می‌کند و جان را شاداب می‌سازد

خوراندن انار به بچه‌ها را باعث زودتر به حرف آمدن آنان می‌دانست.

می‌فرمود: هرگاه غذایت را تمام کردی، از خداوند به خاطر آن‌چه به تو داده است سپاسگزاری کن؛ آن هم با صدای بلند تا دیگران نیز او را بستایند و پاداش تو بسیار شود.

در آغاز و فرجام خوردن، خداوند را می‌ستود. (۳۵) می‌فرمود: کسی که می‌خواهد از غذا (خوردن) زیانی نبیند، تا گرسنه نشده چیزی نخورَد؛ چون می‌خورَد با نام خداوند آغاز کند؛ خوب بجود؛ و سیر نشده دست از غذا بکشد.

بسیار خندان بود. (۳۳) معاویه در دیداری که «قیس بن سعد» با وی داشت، امام را چنین توصیف می‌کند: خداوند اباالحسن را بیامرزد! خوش و خندان و بسیار شوخ طبع بود.

بر این باور بود: کسانی که بر اثر گناه می‌میرند، تعدادشان از افرادی که با اجل طبیعی می‌میرند، بیشتر است.

مرگ نیکان، آسودگی روانشان است و مرگ تبهکاران ... آسودگی جهان.

شش چیز در توبه (کامل) گِردهم می‌آیند: پشیمانی از گناهان گذشته، انجام واجبات ترک شده، پس دادن حقوق دیگران، حلالیت طلبیدن از مخالفان، تصمیم بر ترک گناه، به کارگیری پیکر در راه طاعت خداوندی همان گونه که آن را در راه گناه پرورش داده بود، و این که تلخی پیروی را به بدن بچشاند، آن طور که شیرینی گناه را به آن چشانده بود. (۲۶)

انسانِ باایمان، هرگاه می‌نگرد، پند می‌گیرد؛ چون خاموش می‌شود، می‌اندیشد؛ هرگاه سخن می‌گوید، یاد خداوند می‌کند؛ احساس بی‌نیازی می‌کند، سپاس می‌گوید؛ چون ناگواری بدو رسد، (اگر آن مشکل راه‌حلی ندارد،) شکیبایی می‌ورزد؛ زود راضی می‌شود؛ دیر به خشم می‌آید؛ اندکی از سوی خداوند (نعمت) به او رسد، خرسند می‌شود؛ تصمیم می‌گیرد کارهای نیک بسیاری انجام دهد؛ به انجام بخشی از آن موفق می‌شود؛ و به خاطر کارهای خیر بسیاری که (موفق نشده) به آن‌ها عمل کند، حسرت می‌خورد.

دین باور، هنگام آشوب‌ها آرامش دارد؛ زمان ناگواری‌ها، (بی‌شیون و مویه در آیین خود) استوار است؛ در گرفتاری، بسیار شکیباست؛ هنگام فراخی زندگی، بسیار سپاسگزار است؛ به دشمنان ستم نمی‌کند! دوستان را نمی‌آزارد؛ مردم از وی در آسایش‌اند؛ و خود (با برتر شمردن دیگران)، در رنج است. (۱۹)

خرسند نمی‌شوم اگر از کار دنیا، سراسر، بی‌نیاز شوم، زیرا از بیکاری بیزارم.

عده‌ای پیاده در پی‌اش می‌آمدند. به آن‌ها فرمود: «برگردید! صدای کفش‌ها پشت سر انسان‌ها، دل‌های نادان را (به خاطر احساس غرور) تباه می‌کند.»

می‌فرمود: کسی که عفو و گذشت را نیک نداند، با گرفتن انتقام بدنام خواهد شد.

کسی که شکیبایی (از مشکلات) نجاتش ندهد، بی‌تابی نابودش می‌کند. (۵۰۱) بر تو باد که بی‌تابی نکنی که (زنجیرهٔ) امیدت را پاره و کارت را سست می‌کند و اندوه در پی دارد. بدان خارج شدن (از مشکلات) در دو چیز است: اگر مشکل راه حلّی دارد، پس باید راه چاره را جست؛ و اگر راهی ندارد، پس باید شکیبایی ورزید.

ساعتی برای گفت و گوی علمی نشستن، نزد خداوند محبوب‌تر است از هزار تشییع جنازهٔ شهید؛ و ساعتی برای گفت و گوی علمی نشستن، در نزد آفریدگار محبوب‌تر است از هزار شب زنده‌داری عبادی کسی که در هر شبی هزار رکعت نماز بخواند!

از افراد می‌خواست: دانش راستین را هر که آورده است بپذیرند، و به سخن بنگرند نه به گوینده. (۴۰۸)

کم خردترین انسان کسی است که گمان کند خردمندترین است. (۳۵۹)