بریده‌هایی از کتاب این قصه به روایت من

کسی آن‌قدری ساکت نبود که حتی صدای نفس‌های خودش را بشنود، چه برسد به حرف‌های من.

هر بلایی در دنیا هست سرم بیاورید، من لبخند می‌زنم.

به کسی چه مربوط که من کجا هستم؟

خب، اگر قبول داری که دو به علاوهٔ دو می‌شود چهار پس باید قبول داشته باشی که اگر دو نفر از گنبد سنت پل پایین بپرند، حتماً باید به زمین برسند. می‌میرند ولی به زمین می‌رسند.

اگر قرار باشد از جایی بلند خودش را پایین پرت کند، تو باشی جایی نمی‌روی که احتمال گیر افتادنت کمتر باشد؟

، مراقب قلبت باش.

مرا یاد دربازکن می‌انداخت. با هر سؤال قسمت بیشتری از حلبی در قوطی کنسرو را می‌برید تا اینکه لوبیاها بیرون بریزد.

سکوت چیزی نیست که کسی دلش بخواهد بشنود.

کاش همه‌چیز مثل قبل می‌شد.

اگر دوست داری قضاوتم کن، از من متنفر باش، باور کن که نابخشودنی هستم. اولین نفر نیستی. یک عمر است همین‌طوری گذشته. فرقی نمی‌کند

اگر الکس در پارکینگ اسمم را صدا نزده بود احتمالاً سوار قطار می‌شدم و به خانه می‌رفتم ـ مسیر طی‌نشده می‌ماند. به اندازهٔ کافی وقت داشته‌ام که فکر کنم چقدر فرق می‌کرد. راه‌ها همین‌طوری هستند: به مسیری برمی‌خوری، تصمیم می‌گیری که از کدام طرف بروی، و می‌دانی دیگر هرگز آن یکی را پیدا نخواهی کرد.