بریده‌هایی از کتاب این قصه به روایت من

ما از خیلی‌ها بهتر بودیم، ولی نه آن‌قدرها. اگر پولدارها نتوانند ببینند، نتوانند لمس کنند، ناراحت‌شان نمی‌کند. اصلاً نمی‌دانند که چنین جاهایی هم وجود دارد، مگر اینکه در تلویزیون دیده باشند.

در مقابل دایناسوری بزرگ، جا دادن فیل در اتاق کاری ندارد. چیزی که ویرانم می‌کند این است، که نمی‌دانم چه شد. هیچ‌کس باور نمی‌کند، هیچ‌کس

از کجا بدانیم آدم خوب کیست و آدم بد که؟

هیچ‌چیزی بدون زمان وجود ندارد

بدون عشق ما هم چیزی مثل دایناسور هستیم.

دلم می‌خواهد جای امنی پیدا کنم که این خاطرات را تویش بگذارم و کلید را هم دور بیندازم

آدم همیشه راه جلوی پایش را درست نمی‌بیند، اما آن راه دیگری بود، راهی که طی‌نشده باقی ماند و اگر طی شده بود، آن‌وقت چه؟

من و دهان گنده‌ام باید جایزهٔ اسکار بگیریم

«یه چیز مهم رو از من مخفی می‌کنی؟» دلم می‌خواست فریاد بزنم. «بله، بله ـ یه عالمه چیز دیگه هم هست. مسئله اینه که هیچ‌کس حرف‌مون رو باور نمی‌کنه.»

اگر آخرالزمان هم بشود، کل بریتانیا را صدای سوت کتری برمی‌دارد.

هر وقت بریتانیایی‌ها در مخمصه می‌افتند دقیقاً همین کار را می‌کنند: چای درست می‌کنند

یک دروغ، دو دروغ، سه دروغ، و واقعیت تکه تکه خواهد شد

«به گمونت همه‌اش خیالی بود، نه؟ یعنی، فکرش رو بکن. نمی‌شه درست باشه، می‌شه؟» «نه، مگه اینکه مواد زده باشیم، که نزدیم

به من ـ بستهٔ خانوادهٔ خوب ـ رو قالب کرده بودن. بعدش فهمیدم که تاریخ انقضاش گذشته

این روزها چه کسی بزرگسال است؟

وقتی همه زمین بخورن، من اینجا نیستم

دروغ آجریه که واقعیت فرسوده‌اش می‌کنه و خونه بالاخره فرو می‌ریزه.

می‌دانی، وقتی با کسی هستی که خیلی خیلی دوستش داری، چه حسی دارد؟

راه‌ها همین‌طوری هستند: به مسیری برمی‌خوری، تصمیم می‌گیری که از کدام طرف بروی، و می‌دانی دیگر هرگز آن یکی را پیدا نخواهی کرد

چون زمان که از حرکت نمی‌ایسته و هیچ‌کس تا ابد جوون نمی‌مونه