بریده‌هایی از کتاب طاووس بهشتیان

وَهُوَ بِحَیثُ النَّجْمُ مِنْ یدِ الْمُتَناوِلینَ وَوَصْفِ الْواصِفینَ. ترجمه: جایگاه بلند «امام» و عدم امکان وصول به کنه ذات او ـ که قهراً منشأ می‌شود برای عدم امکان تعرّض به مقامات معنویِ آن سرور ـ به مثابه مقام اختران است نسبت به کسانی که با دست دراز کردن، هوای دست رساندن به اختران را در سر می‌پرورانند، و با قلّت بضاعت علمی از اوضاع و موقعیت کهکشانها، درصدد توصیف آنها، و نقشِ سازنده‌ای که در عوالم مادون خودشان دارند برمی‌آیند و معلوم است که چنین کاری بسیار سفیهانه و دور از خرد خواهد بود.

«امام» انسانی است که جانشین رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم بوده و از او نیابت می‌کند، و در ریز و درشت امور دین و دنیا، جمیع افراد امّت بدون چون و چرا باید از او اطاعت نمایند. آنچه بیان شد منصب ظاهری امام است که مقام فرماندهی او و فرمانبرداری امّت را از او دربردارد، که می‌توان از آن به «امامت تشریعی» تعبیر نمود. و آنچه خلفاء جور و غاصبینِ مقامِ جانشینی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم با مکر و حیله و دسیسه‌های قبلی در چپاول آن همداستان و یاور گردیدند، این مقام و منصب است.

قالَ رَسُولُ اللّه‌ِ صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم: اَلْمَهْدِیُّ علیه‌السلام طاوُوس أَهْلِ الْجَنَّةِ. ترجمه: رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم فرمودند: حضرت مهدی علیه‌السلام (امام دوازدهم)، طاووس بهشتیان است.

رویی مشاهده کردم مانند ماه شب چهارده، از خشم و غضب و نادانی مبرّا و پاک بود، قامت مبارکش نه بسیار بلند و نه کوتاه، کمی میل به بلندی داشتند، پیشانی گشاده و باز، ابروانی باریک و کشیده و پیوسته، چشم‌های سیاه و گشاده، بینی کشیده، گونه‌هائی هموار و بر نیامده و بالاخره در نهایت حسن و جمال، بر گونه راستش خالی بود مانند جسم کوچک مشکی رنگی که بر روی صفحه‌ای از نقره افتاده بود، موی عنبر بوی سیاهی بر سرش بود، از پیشانی نورانیش مانند ستاره درخشان نوری ساطع بود، و در نهایت آرامش و وقار و حیاء بود.