بریده‌هایی از کتاب طاووس بهشتیان

به میمنت و برکت وجود او همه بندگان روزی می‌خورند، و به سبب وجود مقدّس اوست که زمین و آسمانها برپاست.

اگر از عمر دنیا باقی نمانده باشد مگر یک روز، خداوند متعال آن روز را آن قدر طولانی فرماید تا آنکه برانگیزاند در آن روز مردی از اهل‌بیت من که نام او موافق نام من باشد، و زمین را پس از آنکه از ظلم و جور پر شده باشد، از عدل و داد پر گرداند.

رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم فرمودند: به حقّ آن خدائی که جانم در قبضه قدرت اوست نزدیک است عیسی فرزند مریم نازل شود، و صلیب‌های نصاری را شکسته، و خوک‌ها را بکشد، و جزیه را برطرف نماید ـ یعنی از ایشان به غیر اسلام چیزی قبول نکند، و چندان مال را فراوان گرداند که مال را دهند و کسی قبول نکند ـ یعنی فقیری یافت نشود ـ. آنگاه حضرت فرمودند: چگونه خواهید بود زمانی که فرزند مریم در میان شما نازل شود و امام شما از شما باشد ـ یعنی حضرت مهدیّ علیه‌السلام

به عنایت نظری کن که من دلشده را نرود بی‌مدد و لطف تو کاری از پیش

اوست که منتقم خونهای قصاص نشده محمّد و آل محمّد علیهم‌السلام ـ که تنها و یگانه عزیزان بارگاه قربِ قدس پروردگار هستند ـ می‌باشد.

فَإِنّا صَنائِعُ رَبِّنا، وَالنّاسُ بَعْدُ صَنائِعُ لَنا: ما پرداخته دست ذات اقدس ربوبی بوده و دیگران در مرتبه‌ای مادون این مرتبه پرداخته دست ما هستند، و آنچه بدان محتاجند را باید از ما بگیرند

معرفت و دانش تفصیلی به امام خود پیدا کن، پس بدرستیکه پس از تحصیل معرفت نسبت به امام علیه‌السلام ـ و آگاهی از نقش سازنده‌ای که در به ثمر رسیدن موجودات کارگاه ایجاد دارد ـ جلو یا عقب افتادن ظهور دولت حقّه ضرری به تو نمی‌رساند.

امامت چیست؟ و امام کیست؟ «امامت» در لغت به معنای «پیشوایی»، و در اصطلاح دین ریاستی است عمومی بر جمیع افراد امّت، در تمام امور دین و دنیا، به حساب نیابت و خلافت از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم. قهراً پس از آنکه شخص امام معین شد، اطاعتش در همه چیز بر همه کس واجب و لازم است مانند وجوب و لزوم اطاعت از رسول. شیعه و اهل سنّت هر دو، امامت را به همینگونه تعریف کرده‌اند.

اوست که خدا به کفّ با کفایتش زمین را از لوث وجود ملحدین و منافقین پاکیزه فرموده، و بانگ توحید واقعی که توأم با هیچگونه شرکی نباشد، یعنی توحید در مقام الوهیت، توحید در مقام نبوّت و توحید در مقام امامت و ولایت ولی اللّه‌ الاعظم، در سراسر گیتی طنین‌انداز خواهد بود.

ـ اوست که خلقت، به وجود نازنینش به غایت مقصودش واصل می‌گردد. ـ اوست که در سرای دیگر، میزان و معیار اعمال خلائق بوده، و اعمال بندگان به او سنجیده می‌شود. ـ اوست که محبّتش محبّت حقّ تعالی است. ـ اوست که اطاعتش اطاعت حقّ تعالی است. ـ اوست که رضایتش رضایت حقّ تعالی است. ـ اوست که بغض نسبت به او بغض حقّ تعالی است. ـ اوست که دشمنی با او دشمنی با حقّ تعالی است. ـ اوست که دشنام به او دشنام به حقّ تعالی است. ـ اوست که اعراض از درگه او اعراض از درگه حقّ تعالی است. ـ اوست که دیدگان همه انبیاء و اوصیاء علیهم‌السلام در انتظار رؤیت جمالش می‌باشد. ـ اوست که موعود قرآن، موعود خاتم الانبیاء، و موعود اوصیاء کرام آن سرخیل سلسله رسولان علیهم‌السلام است.

وَهُوَ بِحَیثُ النَّجْمُ مِنْ یدِ الْمُتَناوِلینَ وَوَصْفِ الْواصِفینَ. ترجمه: جایگاه بلند «امام» و عدم امکان وصول به کنه ذات او ـ که قهراً منشأ می‌شود برای عدم امکان تعرّض به مقامات معنویِ آن سرور ـ به مثابه مقام اختران است نسبت به کسانی که با دست دراز کردن، هوای دست رساندن به اختران را در سر می‌پرورانند، و با قلّت بضاعت علمی از اوضاع و موقعیت کهکشانها، درصدد توصیف آنها، و نقشِ سازنده‌ای که در عوالم مادون خودشان دارند برمی‌آیند و معلوم است که چنین کاری بسیار سفیهانه و دور از خرد خواهد بود.

«امام» انسانی است که جانشین رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم بوده و از او نیابت می‌کند، و در ریز و درشت امور دین و دنیا، جمیع افراد امّت بدون چون و چرا باید از او اطاعت نمایند. آنچه بیان شد منصب ظاهری امام است که مقام فرماندهی او و فرمانبرداری امّت را از او دربردارد، که می‌توان از آن به «امامت تشریعی» تعبیر نمود. و آنچه خلفاء جور و غاصبینِ مقامِ جانشینی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم با مکر و حیله و دسیسه‌های قبلی در چپاول آن همداستان و یاور گردیدند، این مقام و منصب است.

قالَ رَسُولُ اللّه‌ِ صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم: اَلْمَهْدِیُّ علیه‌السلام طاوُوس أَهْلِ الْجَنَّةِ. ترجمه: رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم فرمودند: حضرت مهدی علیه‌السلام (امام دوازدهم)، طاووس بهشتیان است.

رویی مشاهده کردم مانند ماه شب چهارده، از خشم و غضب و نادانی مبرّا و پاک بود، قامت مبارکش نه بسیار بلند و نه کوتاه، کمی میل به بلندی داشتند، پیشانی گشاده و باز، ابروانی باریک و کشیده و پیوسته، چشم‌های سیاه و گشاده، بینی کشیده، گونه‌هائی هموار و بر نیامده و بالاخره در نهایت حسن و جمال، بر گونه راستش خالی بود مانند جسم کوچک مشکی رنگی که بر روی صفحه‌ای از نقره افتاده بود، موی عنبر بوی سیاهی بر سرش بود، از پیشانی نورانیش مانند ستاره درخشان نوری ساطع بود، و در نهایت آرامش و وقار و حیاء بود.