بریده‌هایی از کتاب شرح اسم ماه؛ جلد اول

با من بیا به دشت کربلا؛ پیش بچه‌های تشنه، نزد کام‌های عطشان. ببین تو را به خدا، حق ندارند ملتمسانه به بابا بگویند: آب، ما کی ز عدو می‌خواهیم ما در این دشت، عمو می‌خواهیم گر نشد آب میسر گردد به عمو گو به حرم برگردد

آن نخلِ به‌خون‌تپیده را می‌بوسید آن مشکِ ز هم دریده را می‌بوسید خورشید، کنار علقمه خم شده بود دستانِ ز تن بریده را می‌بوسید

عاقبت، مشک او را با تیر زدند و امیدش را ناامید کردند. کار بدان‌جا رسید که آن مرد نابکارِ تمیمی، عمودی بر فرق مبارک او کوفت؛ و این اتفاق بار دیگر سرنوشت عباس را با پدر بزرگوارش امیرالمؤمنین گره زد. ضربت... فرق... و خون...؛ خونی که سر و صورت را رنگین می‌کند!

وَاللهِ إنْ قَطَعْتُمُ یَمینی إِنِّی أُحامِی أَبَداً عَنْ دینِی...

برادرم! تو نشان پایداری و رکن سپاه منی. (چگونه بگذارم بروی، که) اگر تو بروی، جمع ما پراکنده شده، رشتهٔ پیوند ما از هم می‌گسلد و عمارت و آبادانی (سپاه) ما به خرابی و پریشانی می‌گراید. عباس جمله‌ای گفت که راه پیش و پس بر حسین بست؛ سینه‌ام تنگ شده و از زندگی خسته و آزرده شده‌ام! امام نگاهی کرد؛ نگاهِ کسی که می‌داند پارهٔ جانِ او می‌خواهد برود و دیگر هرگز بازنگردد... و جمله‌ای گفت که هم غربت و مظلومیت در آن نهفته بود و هم مهربانیِ بی‌حدوحصر؛

حکایت بدان‌جا می‌رسد که میان آن دو، هرچه حائل است کنار می‌رود. عاشق و معشوق از نام‌ها و نشان‌ها تهی می‌شوند و لباس یکدیگر را به بَر می‌کنند! آن‌گاه دیگر نه خود می‌دانند و نه دیگران، که عاشق کیست و معشوق چه کسی. میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست چو یار ناز نماید، شما نیاز کنید من از آنچه در روز عاشورا میان آن دو دلدادهٔ دشت کربلا گذشت، صریح و بی‌محابا می‌فهمم که اوج عشق و دلدادگی، اتحاد و یگانگی است.

صریح و بی‌محابا می‌فهمم که اوج عشق و دلدادگی، اتحاد و یگانگی است.

میان عاشق و معشوق، اشارت بسیار است! اشارتِ اول آن‌که، معلوم است عاشق چه کسی و معشوق کیست. اشارتِ دیگر آن‌که، کار عاشق نیاز است و کار معشوق ناز. و اشارت سوم آن‌که، هرچه نیاز عاشق بیشتر، طبعاً ناز معشوق بیشتر و دل‌رباتر! این طبیعت ماجراست. اما گاه کار به‌عکس می‌شود؛ از قضا سرکنگبین صفرا فزود روغن بادام خشکی می‌نمود حکایت بدان‌جا می‌رسد که میان آن دو، هرچه حائل است کنار می‌رود. عاشق و معشوق از نام‌ها و نشان‌ها تهی می‌شوند و لباس یکدیگر را به بَر می‌کنند! آن‌گاه دیگر نه خود می‌دانند و نه دیگران، که عاشق کیست و معشوق چه کسی.

کدامین خصلت رسول خداست که اهل نماز هر روز و هر ساعت بدان اذعان می‌کنند و شهادت می‌دهند؟ جز آن‌که می‌گوییم: «... وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ». نخست بندگی او، آن‌گاه رسالت و نبوتی که تاج شرافت او به شمار می‌رود. به زبان دیگر، پیامبر هم با همهٔ عظمت، از دامنهٔ سرسبز «عبودیت» گذشته تا توانسته است به قلهٔ رفیع و والای رسالت پای نهد.

از کمالات مادی و معنوی او هرچه بگویم، کم گفته‌ام... کتاب فضل تو را آب بحر کافی نیست که تر کنم سرِ انگشت و صفحه بشمارم تنها بسنده کنم به این‌که در سوارکاری شجاع و کارآزموده، در قدرت بازو زبانزد مردم، و در زیبایی و خوش‌اندامی شهرهٔ آفاق بود. نگویید این صفات ممکن است در هر کس دیگری نیز فراهم آید. شاه شمشادقدان خسرو شیرین‌دهنان که به مژگان شکند قلب همه صف‌شکنان... آری! اما آنچه او را در زمان خویش و در همهٔ عصرها و زمان‌ها از همگان متمایز می‌کند، وارستگی فوق‌العادهٔ اوست که باعث شد به «عبد صالح خدا» موسوم شود، و این درجه‌ای عالی است که به یکی از هزار نمی‌دهند!

او زیباترینِ زیبارویان، قمر العشیره، عباس‌بن‌علی‌بن‌أبی‌طالب، امام‌زاده‌ای است که رنگ و بوی امام دارد. با لشکرت چه حاجت، رفتن به جنگ دشمن تو خود به چشم و ابرو، بر هم زنی سپاهی اما از این‌ها که بگذریم، این‌جا عرق‌ریزان قلم است بر صفحهٔ کاغذ؛ قلم عرق شرم می‌ریزد، وقتی قرار است کار بزرگی انجام دهد چون توصیف آن قلب تپنده سپاه!

اکنون که این عبارات را می‌نویسم، دقیقاً ۱۳۷۹ سال از واقعهٔ کربلا می‌گذرد؛ نبرد نابرابری که به یُمن حقانیت و مظلومیت شهدای والامقام آن، نه تنها بوی کهنگی و فرسودگی نگرفته، بلکه سال به سال به شکوه و عظمت آن افزوده شده و حیطهٔ تأثیرگذاری‌اش گسترش یافته است. آیا حماسه‌ای این‌چنین در تمامی پهنهٔ تاریخ سراغ دارید؟