بریده‌هایی از کتاب شب صورتی

خوش‌قیافه و چهارشانه بود. موقع کار، سرش را راست می‌گرفت. صورتش چین و چروک کمی داشت. زمزمه را از سر گرفت. ـ ای برادر! چو خاک خواهی شد / خاک شو، پیش از آن‌که خاک شوی!

آدمیزاد مثل مگسی که به تار عنکبوت می‌افته، به دام گناه می‌افته؛ اون‌وقت هی دست و پا می‌زنه و بیشتر خودشو گرفتار می‌کنه. بعد یک‌دفعه می‌بینه دیگه راه نجاتی نداره. دیگه به هیشکی امیدی نداره، جز خدا. از ته دل می‌گه خدایا کمکم کن! خدا هم نجاتش می‌ده. خیلی مهربونه. شک نکن!

آدمیزاد یا خودمحوره یا خدامحور. یعنی یا خودبینه یا خدابین. آدمِ خودبین، از خودراضیه. همه رو فدای خودش می‌کنه؛ برای همین، همه ازش دوری می‌کنن. پرهیزگاری، شغل آدمای خدابینه. خدابین از خودبینی نجات پیدا می‌کنه. پرهیزگاری یعنی تمرین برای دوری از خودخواهی. اگه دیدی همه ازت بریدن، معلوم می‌شه که راهو اشتباه رفتی. باید برگردی تا اوضاع عوض بشه. شک نکن!

اون روز فهمیدم که نباید این‌قدر وابسته به یکی دیگه باشم که یه حرف ساده‌ش بتونه این‌جوری اذیتم کنه و خواب و خوراکو ازم بگیره. دارم سعی می‌کنم یه جور دیگه باشم.

خدا بنده‌هاشو امتحان می‌کنه. هیچ‌کس نباید انتظار داشته باشه توی این دنیا، ازش امتحان نگیرن. اصلاً اومدیم برای کلاس و درس و امتحان. با توکل بر خدا، سعی کن تو امتحانی که یکهو ممکنه پیش بیاد، قبول بشی. همین. بقیه‌ش حله.

ـ می‌دونی عیب کار کجاست؟ این‌که دیر می‌فهمیم. به خدا، اطمینان نمی‌کنیم.

اون کدوم گرفتاریه که هرچی می‌گذره، بدتر می‌شه؟ تنها چیزی که به فکرم می‌رسه اعتیاده!

ـ خدا بنده‌هاشو امتحان می‌کنه. هیچ‌کس نباید انتظار داشته باشه توی این دنیا، ازش امتحان نگیرن.

باید ببینی تو هر کاری، تو هر تصمیمی، خدا ازت چی می‌خواد؛ همونو انجام بدی. اگه بنده‌ای به وظیفه‌ش عمل کنه، خدا هم جبران می‌کنه. تو کارتو بکن، اون کارشو بلده. بعله، خوبم بلده! شک نکن! خمیازه‌ای کشید. ـ می‌دونی عیب کار کجاست؟ این‌که دیر می‌فهمیم. به خدا، اطمینان نمی‌کنیم. نه عزیزم! باید به خدا اعتماد داشت. فکر نکن همه‌چی دست خودته؛ دستِ اونه. فقط بذار دستتو بگیره. این‌قدری که رو خودت حساب می‌کنی، روی اونم حساب کن! تو که خدا نیستی. اون خداست.

هنر رو هر کی خرید، سود کرد؛ هر کی فروخت، ضرر کرد.

«الهی که این سفره، معمور باد! همیشه پر از نعمت و نور باد! نگاه بداندیش و چشم حسود از این سفره و صاحبش دور باد!»

امشب شب تولد امام‌زمانه. خودت باید تصمیم بگیری که چه چیزو می‌خوای کادو کنی و برای حجتِ خدا بفرستی. حجت‌بن‌الحسن کادویی رو می‌پذیره که خدای متعال اونو پسندیده باشه. پس هرچی بالاتر، بهتر!

این دور هم نشستن و حرف زدن، از هر کاری مهم‌تره؛

عشق‌هایی کز پی رنگی بوَد / عشق نبوَد، عاقبت ننگی بوَد!

«خدا به آدم، فکر داده، عقل داده و گفته از اون استفاده کن، با مردم مشورت کن، منم هواتو دارم. به این می‌گن استشاره.

وقتی دلِ آدم‌ها آباد نباشه، توی قصرم زندگی کنن، خوش‌بخت نیستن.

کسی که پولشو گذاشت تو بانک، نباید نگران باشه. هی نباید بره بانک و بگه می‌خوام ببینم جای پولم اَمنه یا نه. توکل به خدا یعنی همین. ممکنه تو همین شهر، تو کوچهٔ خودتون بمونه و آخرش قسمت تو نباشه. ممکنه بره شیراز و آخرش شریک زندگیت بشه. کار، دست خداست. باید اینو باور کنی؛ وگرنه آرامش پیدا نمی‌کنی.

ـ حالت چطوره جَوون؟ ـ خوبم. ممنون! ـ اگه خوبی، قدرشو بدون. افسوس که آدمیزاد تا حالش خوبه، تا راحته، قدر نمی‌دونه! خودشو که گرفتار کرد، بیچاره که شد، اون‌وقت می‌فهمه آسودگی خیال و راحتی یعنی چی!

بهترین همدم، همسر آدمه. یه چیزایی رو به رفیق و فرزند و همکار نمی‌شه گفت که به همسر می‌شه گفت. همسر، شریک خواب و بیداری آدمه. رفیقِ دنیا و آخرت آدمه.

آدمیزاد یا خودمحوره یا خدامحور. یعنی یا خودبینه یا خدابین. آدمِ خودبین، از خودراضیه. همه رو فدای خودش می‌کنه؛ برای همین، همه ازش دوری می‌کنن. پرهیزگاری، شغل آدمای خدابینه. خدابین از خودبینی نجات پیدا می‌کنه. پرهیزگاری یعنی تمرین برای دوری از خودخواهی. اگه دیدی همه ازت بریدن، معلوم می‌شه که راهو اشتباه رفتی. باید برگردی تا اوضاع عوض بشه. شک نکن!